Σκέψεις της επόμενης μέρας

O απεργιακός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς προσφέρεται για έναν "απολογισμό" της δράσης του εργατικού κινήματος παράλληλα και σε σχέση με τους στόχους τα αιτήματα και τις επιδιώξεις για το επόμενο διάστημα.
Αυτό το "καθήκον" γίνεται επίκαιρο και αναγκαίο μετά τους αγώνες που αναπτύχθηκαν τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Καραμανλή.
Το διάστημα αυτό οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους κατάφεραν να φέρουν στο προσκήνιο της επικαιρότητας, τις ανάγκες και τα αιτήματά τους πολλές φορές με τρόπο και μορφές αντισυμβατικό και αντίθετο με τις επιθυμίες και τους σχεδιασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Το κίνημα ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση Καραμανλή πρόσφερε τεράστιες δυνατότητες και ευκαιρίες αν όχι να ανατρέψει, τουλάχιστον να καθυστερήσει ή και να αναβάλει βασικές πλευρές της επίθεσης που συνιστούσε ο νόμος Πετραλιά.
Το γεγονός της καθολικής επίδρασης του νόμου στην τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων και της συνειδητοποίησης των δυσμενών επιπτώσεων στη ζωή και το μέλλον τους, εκφράστηκε στις πρωτοφανείς σε όγκο, παλμό και διάθεση, απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες,στη συμμετοχή και την αγωνιστική ψυχολογία που εκδηλώθηκε σε συνελεύσεις και διαδικασίες στους εργατικούς χώρους ιδιαίτερα στους αγωνιζόμενους κλάδους.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν:
-Η εξέλιξη και η κατάληξη αυτού του κινήματος, σε ποιό βαθμό ήταν προδιαγεγραμμένη;
-Είναι αφέλεια ο ισχυρισμός ότι με περισσότερες απεργίες και διαδηλώσεις ο νόμος δέν θα περνούσε ή ακόμη περισσότερο ότι θα ανατρέπονταν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης;
Είναι πρίν απ' όλα ανοησία όποιου ισχυρίζεται ότι η ηγεσία του σημερινού εργατικού κινήματος θα μπορούσε να δώσει ή έστω να "παρασυρθεί" σε μία μάχη με πείσμα, αυτοπεποίθηση και επιμονή, για την ανατροπή του νόμου και της πολιτικής της κυβέρνησης.
Είτε της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με τη συνεργασία της Αυτ.Παρέμβασης, είτε του ΠΑΜΕ.
Κανένας απο αυτούς(για διαφορετικούς λόγους) ούτε θέλει, ούτε μπορεί να δημιουργήσει τους όρους που θα φέρουν την εργατική τάξη στο προσκήνιο των εξελίξεων, πολύ περισσότερο καθορίζοντας με τους αγώνες τους αυτές τις εξελίξεις ,ανατρέποντας τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις κυβέρνησης και αστικής τάξης.
Είναι όμως σαφές ότι ο υποταγμένος αστικός συνδικαλισμός με επικεφαλείς τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, επεδίωξε να εκτονώσει όσο το δυνατό γρηγορότερα τις αντιδράσεις ώστε να μήν αναγκαστεί η κυβέρνηση να αποκαλύψει το μέγεθος και την έκταση του αυταρχισμού και της αντιδημοκρατικότητάς της, να μήν συναντηθεί με τις ριζοσπαστικές διαθέσεις του κινήματος, να μήν αποκαλυφθεί ταυτόχρονα το μέγεθος και το βάθος της υποταγής των ηγετών της,να μήν μετατραπεί απο αγώνας συνδικαλιστικός σε πολιτική μάχη.
Αυτή η πρακτική δέν είναι προϊόν κάποιας συνωμοσίας, αλλά αποτέλεσμα του βάθους και της έκτασης που έχει προσλάβει ο εκφυλισμός και η ενσωμάτωση της "εργατικής" αριστοκρατίας, που κυρίως εκφράζεται μέσα απο την ηγεσία των τριτοβάθμιων συνδικάτων και ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα.
Το ΠΑΜΕ ουσιαστικά και πρακτικά λειτούργησε συμπληρωματικά σε αυτή τη διαδικασία, αποδεχόμενο στην πράξη την ηγεμονία του αστικού συνδικαλισμού, διαφοροποιούμενο μονάχα συνθηματολογικά και χωροταξικά,φιλοδοξώντας να εισπράξει τη δυσαρέσκεια του αγωνιστικού τμήματος των εργαζομένων απέναντι στη ΓΣΕΕ, όχι για να τη μετατρέψει σε μάχιμη πολιτική και απεργιακή δράση αλλά σε μεταχρονολογημένη εκλογική επιταγή στο όνομα του κόμματος.
Η κυριαρχία μιάς λιγότερο εκφυλισμένης και περισσότερο αγωνιστικής ηγεσίας στο εργατικό κίνημα μπορεί να μήν κατάφερνε -σε ένα περιβάλλον φασιστικής προπαγάνδας των Μέσων Μαζικής Επιβολής, κυβερνητικής αδιαλλαξίας και απουσίας εργατικής πολιτικής και αντιπολίτευσης -να ανατρέψει το νόμο αλλα θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην ψήφισή του, θα μπορούσε να αποσπάσει κατακτήσεις να εξασφαλίσει κεκτημένα δικαιώματα, να καθυστερήσει και να αναβάλλει πλευρές του.
Σημειολογικά η διαδικασία αυτή σφραγίστηκε με τη συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ και ότι αυτό σημαίνει πραγματικά και συμβολικά για το εισόδημα και για τη θέση των εργαζομένων στην κοινωνία.
Ο αστικός συνδικαλισμός αποφάσισε με τον ποιό επίσημο τρόπο και μέσα απο αυτή τη συμφωνία, να στρατοπεδεύσει οριστικά και αμετάκλητα στην πλευρά της αστικής πολιτικής.
Με την έννοια αυτή ήταν και παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος ο πολιτικός και ιδεολογικός διαχωρισμός των εργαζομένων απο τον αστική πολιτική του εργατικού κινήματος, στη μορφή και το περιεχόμενό του.
Σήμερα περισσότερο απο κάθε άλλη φορά ίσως(και λόγω της πλήρους και αμετάκλητης παράδοσης της σοσιαλδημοκρατίας στην κυρίαρχη πολιτική), η αριστερή αντικαπιταλιστική παρέμβαση στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα περνά μέσα απο τις προσπάθειες για την διαμόρφωση της τάσης-ρεύματος ή πτέρυγας που θα αποκαλύπτει θα ενεγοποιεί και θα υπερασπίζεται με συνέπεια τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Η αντίληψη που θεωρεί τον αστικό συνδικαλισμό τον τρόπο που εκφράζεται και τις μορφές του,σάν χώρο παρέμβασης και αλλαγής συσχετισμών είναι βαθιά συντηρητική, αρνείται -ή δέν θέλει- να αντιληφθεί την νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στο συνδικαλιστικό ιστό του εργατικού κινήματος, ταυτίζει τη δομή και τα χαρακτηριστικά του με την απαραίτητη και αναγκαία ταξική ενότητα, θυσιάζει στο όνομα μιάς οργανωτικής και χωροταξικής ενότητας τη δυνατότητα του πολιτικού και ιδεολογικού διαχωρισμού με τον αστικό συνδικαλισμό, υποτάσσει κάθε δυνατότητα απεγκλωβισμού των εργαζομένων απο αυτόν στους σημερινούς συσχετισμούς υποθηκεύοντας κάθε δυνατότητα δυναμικής αλλαγής και ανατροπής του απο τα κάτω.
Η διαδικασία του πολιτικού και ιδεολογικού διαχωρισμού απο τον αστικό και κομματικό συνδικαλισμό δέν προϋποθέτει αλλα ούτε και αναιρεί (πάντα και παντού) τον οργανωτικό διαχωρισμό.
Στη σημερινή φάση -και όχι μόνο εξ' αιτίας των συσχετισμών - ο οργανωτικός διαχωρισμός δέν είναι ούτε απαραίτητος ούτε αναγκαίος στο κεντρικό συνδικαλιστικό πεδίο.
Αυτό που είναι καί απαραίτητο καί αναγκαίο είναι η αποκάλυψη του αντιδραστικού και αντεργατικού, ρόλου και χαρακτήρα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η άρνηση και η καταδίκη της ανεπάρκειας και της αδυναμίας του κομματικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ.
Αυτό που είναι απαραίτητο και αναγκαίο είναι η διαμόρφωση των χαρακτηριστικών μέσα απο αιτήματα και πρακτικές που να σκιαγραφούν τη μορφή και το περιεχόμενο της ανεξαρτησίας, της ταξικότητας και της συνέπειας που φιλοδοξεί να εκφράσει σε αντικαπιταλιστικό πλαίσιο η δική μας πρόταση.
Άν πρίν απο ένα χρόνο η αναγκαιότητα για τη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών και του περιεχομένου της ανεξάρτητης, ταξικής-αντικαπιταλιστικής τάσης στο εργατικό κίνημα ήταν ένα ζητούμενο που ψηλαφούσε τους τρόπους και τους δρόμους που θα περάσει για να εμφανιστεί, σήμερα μπορούμε να βλέπουμε λιγότερο "θολά" αυτήν την προοπτική.Αρκεί να αναζητήσουμε τις μορφές και το περιεχόμενο που μπορεί η διαδικασία που άνοιξε με τον συντονισμό σωματείων σχημάτων και εργατικών παρεμβάσεων την απεργιακή περίοδο,να συνεχιστούν, να μονιμοποιηθούν και να βαθύνουν και στη διάρκεια της κινηματικής νηνεμίας.
Όποιος συσχετίζει αυτή τη διαδικασία με τη μορφή, την αντίληψη και τον χαρακτήρα του ΠΑΜΕ απλά επιχειρεί να αναιρέσει τη δυνατότητα των επαναστατικών ιδεών να παρεμβαίνουν στο εργατικό κίνημα αμφισβητόντας δυναμικά και επι του πρακτέου την κυριαρχία του αστικού και κομματικού συνδικαλισμού.
Πρέπει λοιπόν να στοχεύσουμε στον πολιτικό και ιδεολογικό διαχωρισμό των εργαζομένων ,απο τον αστικό συνδικαλισμό με στόχο την διαμόρφωση ενός πλειοψηφικού και ανατρεπτικού ρεύματος :
Ανεξάρτητου.

Απο μηχανισμούς του κράτους, της αστικής τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Απο την αστική ιδεολογία και πολιτική όπως αυτή εκφράζεται κάθε φορά μέσα απο τις έννοιες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της "εθνικής οικονομίας".
Απο κομματικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου.
Είναι αφέλεια όποιος ταυτίζει την -αναγκαία και αδιαμφισβήτητη-πολιτικοποίηση του εργατικού κινήματος και της δυνατότητας του να έχει πολιτικό ρόλο, άποψη και πάλη, με τον κομματικό έλεγχο που ασκούν όλα τα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Η αναγκαιότητα για την προώθηση άμεσων, ανοιχτών και δημοκρατικών διαδικασιών στη βάση του εργατικού κινήματος μπορεί να αμφισβητήσει τον κομματικό έλεγχο,να αδυνατήσει την γραφειοκρατική διαδικασία και να τονώσει την απαραίτητη εργατική αυτοπεποίθηση και συμμετοχή.
Ταξικού.
Υπερασπιζόμενο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και της δυνατότητας που έχουν να απολαμβάνουν περισσότερα, ποιοτικότερα και γρηγορότερα, υπηρεσίες και αγαθά που τους στερούν οι πολιτικές και οικονομικές επιλογές του κεφαλαίου και οι ανάγκη του για περισσότερη και βαθύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Αμφισβητώντας την κυριαρχία της αστικής πολιτικής συμβάλλοντας και διαμορφώνοντας στους όρους για την ανατροπή της.
Ενωτικού & Ενιαίου
Υπερβαίνοντας τους διαχωρισμούς εργαζομένων και ανέργων (με βάση το χαρακτήρα της απασχόλησης, το αντικείμενο της εργασίας, την εθνικότητα και το φύλλο) φιλοδοξώντας να εκφράσει τα ενιαία και υπαρκτά συμφέροντα της μισθωτής εργατικής πλειοψηφίας.
Η διαδικασία αυτή πρέπει να αναδεικνύει την πολυμορφία και τη δυναμική μιάς τάσης που το βασικό της χαρακτηριστικό δέν θα είναι ταύτισή της με ένα ιδεολογικό ή πολιτικό ρεύμα αλλά ο αγωνιστικός και ανατρεπτικός προσανατολισμός της στη βάση αρχικά της άρνησης του υποταγμένου συνδικαλισμού.
Στο στίγμα, τον κεντρικό στόχο και την έκφραση. Όχι παραταξιακό, μονόχρωμο και μονολιθικό αλλα αγωνιστικό αντικαπιταλιστικό και ανατρεπτικό.
Aντικαπιταλιστικού
Στα αιτήματα τον χαρακτήρα τις μορφές του αγώνα και την προοπτική.
Στη βάση αυτού του περιεχομένου είναι χρήσιμο να αναζητηθούν τρόποι, μορφές και πρωτοβουλίες που θα ενεργοποιούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Η καθιέρωση για παράδειγμα ενός ετήσιου πολιτικού και πολιτιστικού γεγονότος που θα σχεδιάζεται και θα υλοποιήται απο τα πρωτοπόρα σωματεία, με τη συμμετοχή εργατικών σχημάτων και ανεξάρτητων πρωτοβουλίών που υπάρχουν δρούν και δραστηριοποιούνται σε χώρους δουλιάς και κλάδους εργασίας, παρουσιάζοντας τις δράσεις τις σκέψεις τα σχέδιά και τους προβληματισμούς τους,είναι ίσως μία μορφή που θα βοηθούσε.
Το ενδεχόμενο να διεξάγεται στα πλαίσια του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς και εκτός του καθιερωμένου και παραδοσιακού τελετουργικού μέ ή χωρίς τη ΓΣΕΕ, μπορεί να λύσει το "γόρδιο δεσμό" της συμμετοχής ή όχι στα συνδικαλιστικά μνημόσυνα της γραφειοκρατίας.
Η αναγκαιότητα για τη δημιουργία μέσα απο άμεση και δημοκρατική συζήτηση και απόφαση στη βάση των εργαζομένων μίας νέας εργατικής συνθήκης υπεράσπισης και διεκδίκισης δικαιωμάτων και αναγκών,που θα προσδιορίζουν την γραμμή πάλης του εργατικού κινήματος στα ζητήματα που αφορούν τα οικονομικά,θεσμικά περιβαλλοντικά και δημοκρατικά αιτήματα της εργατικής πλειοψηφίας.
Είναι κάποιες προτάσεις που μπορούν να ενισχύσουν να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν ένα κλίμα κοινής στόχευσης του ανεξάρτητου δυναμικού,που θα διατηρείται και θα ενισχύεται,όχι μονάχα σε περιόδους όξυνσης της επίθεσης (που έτσι κι αλλιώς είναι συνεχής και αδιάκοπη)αλλα και σε περιόδους νηνεμίας.
ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Είναι προφανές ότι τόσο το θέμα της εκτίμησης του τελευταίου κινήματος, των χαρακτηριστικών και της κατάληξης του,όσο και τα θέματα που αφορούν στην αναγκαιότητα, τα χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο της ανεξάρτητης ταξικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος,δέν είναι δυνατόν και δέν υπάρχει πρόθεση να εξαντληθούν στα πλαίσια αυτής της παρέμβασης που σκοπό έχει να ανοίξει και απο εδώ αυτή τη συζήτηση .
Με αυτή την έννοια ο χώρος αυτός -υλοποιώντας έναν απο τους λόγους της δημιουργίας του- φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα βήμα διαλόγου και προβληματισμού ,αναζήτησης και προβολής ιδεών προτάσεων,κριτικής ,απόψεων και προβληματισμών που θα πλουτίσουν και θα ενισχύσουν τη ζωντανή συζήτηση που διεξάγουν οι εργατικές συλλογικότητες.
Το antistasi.gr θα δημοσιεύει είτε αυτοτελώς,είτε ώς σχόλιο (για όποιον επιλέξει το σχετικό πεδίο ) οτιδήποτε επώνυμα ή ανώνυμα δέχεται.