ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ

ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΙΠΑΝ «ΟΧΙ» ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ

Καταψηφίστηκε στη γενική συνέλευση η σύμβαση σωματείου - εργοδοσίας!

ΝΤΙΝΑ ΧΑΡΙΤΑΤΟΥ

Η αίθουσα ασφυκτική γεμάτη από εκατοντάδες εργάτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέους. Σε μια γενική συνέλευση του σωματείου την ώρα της δουλειάς, μέσα στον χώρο δουλειάς. Στη Χαλυβουργική. Θέμα η έγκριση του πρωτοκόλλου συμφωνίας του ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου με την διοίκηση της εταιρείας, με την μορφή διετούς επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης που όριζε αυξήσεις 6,5% και 6,5%. Ο πρόεδρος (ΠΑΣΚΕ), με την σιγουριά ενός συντριπτικού συνδικαλιστικού ποσοστού (72% στις τελευταίες εκλογές!), με πλεόνασμα αλαζονείας και αυταρχισμού, ζήτησε την έγκριση της συμφωνίας χωρίς όρους, έδωσε τον λόγο για τοποθέτηση στην μειοψηφία του ΔΣ (ΠΑΜΕ) και έκανε την παραχώρηση για παρεμβάσεις ...δύο λεπτών στους εργάτες. Η σιγουριά και η βιασύνη αγκαλιά με τον απροσχημάτιστο εκβιασμό και την κινδυνολογία για απολύσεις, αν δεν συρθούν άπαντες πίσω από την γραμμή ταξικής συνδιαλλαγής. Είχαν προετοιμαστεί μόνο για την διαφωνία του ΠΑΜΕ και την αντιπαράθεση μαζί του. Κλασσικό επιχείρημα: «πείτε μας, ποιο σωματείο, απ’ αυτά που ελέγχετε, πέτυχε καλύτερη σύμβαση;».

Δεν λογάριασαν όμως καθόλου την συσσωρευμένη αγανάχτηση ιδιαίτερα των νέων εργατών και πρωτίστως όσων από αυτούς εργάζονται στο τμήμα με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, στο χαλυβουργείο. «Ήρθαμε να πάρουμε θέση υπέρ του αγώνα, δεν ανεχόμαστε να επικυρώνουμε τις συμφωνίες που έχετε κάνει με την εργοδοσία. Δεν μας ρωτήσατε αν θέλουμε να παλέψουμε, όπως δεν μας ρωτήσατε και δεν κάνατε ούτε μία συνέλευση για το ασφαλιστικό. Δεν ξέρουμε αν μπορούμε να κερδίσουμε και πόσο παραπάνω, αλλά διεκδικούμε την αξιοπρέπεια μας σαν εργαζόμενοι», ακούστηκε στην πρώτη μαχητική τοποθέτηση, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων. Το ΠΑΜΕ επέμενε να μην γίνει η ψηφοφορία στη γενική συνέλευση, αλλά με περιφορά της κάλπης στα τμήματα, για να αποτραπούν φαινόμενα εκφοβισμού. Ο φόβος όμως είχε αλλάξει στρατόπεδο, όπως είχε αλλάξει και σε ορισμένες από τις φετινές απεργίες. Περίσσευε η αγανάχτηση, αλλά και η μαχητικότητα. Με απλά επιχειρήματα, καταθέσεις ψυχής, κυριολεκτικά κονιορτοποιήθηκε η μεμψιμοιρία και η ηττοπάθεια. Ο πρόεδρος είχε επιχειρήσει να βάλει σε τάξη και να πάρει ρεβάνς για τις αμφισβητήσεις που είχαν εκφραστεί στην διάρκεια των απεργιών για τον φιλο-εργοδοτικό προσανατολισμό του σωματείου. Οι απαντήσεις που πήρε ήταν άμεσες και πληρωμένες: «Όταν είδα το σωματείο να καλεί εργάτες να δουλέψουν σε εργασίες συντήρησης τη μέρα της απεργίας, αγανάχτησα, έσκισα την αφίσα της ΓΣΕΕ μπροστά στον πρόεδρο και είπα πως είναι ντροπή για το σωματείο να έχει τέτοια στάση. Αυτό μου υπαγόρευσε η συνείδηση μου και είμαι υπερήφανος για την στάση μου». Κανείς από τους νέους εργάτες που πήραν το λόγο δεν χρειάστηκε παραπάνω από δύο – τρία λεπτά. Ούτε ο εργάτης που έγραψε στην πλάτη της φόρμας του το ημερομίσθιο του για να εκφράσει την διαμαρτυρία του και θαρραλέα υπερασπίστηκε την ενέργεια του, απαντώντας στις επιθέσεις της πλειοψηφίας του ΔΣ. Στο κενό έπεσαν οι προσπάθειες και άλλων μελών της πλειοψηφίας του ΔΣ να υπονομεύσουν την αγωνιστική διάθεση, σπέρνοντας αμφιβολίες για το αν μπορεί να κατακτηθεί κάτι καλύτερο. Για τον σκοπό αυτό, έγινε βεβαίως επίκληση και της κατάπτυστης σύμβασης εργασιακής ειρήνης που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ: «Δεν βλέπετε πόσο χαμηλά είναι αυτή η σύμβαση; Πόσο παραπάνω να πάμε; Κανένα άλλο εργοστάσιο στην περιοχή και καμιά χαλυβουργία στην χώρα δεν υπέγραψε κάτι καλύτερο».

Ο κόλαφος για τους θιασώτες αυτών των απόψεων επισφραγίστηκε με την καταψήφιση της συμφωνίας τους, ύστερα από ανοιχτή ψηφοφορία μέσα στη γενική συνέλευση. Η αμφισβήτηση του αποτελέσματος από τους πανικόβλητους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, οδήγησε σε μια νέα καταμέτρηση με αποτέλεσμα ακόμη πιο καταδικαστικό γι’ αυτούς και βέβαια στον παραπέρα εξευτελισμό τους. Πριν από την επαναληπτική ψηφοφορία επιστρατεύτηκε ο ωμός εκβιασμός: «Αν περάσει το ‘’Όχι’’ στη συμφωνία, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Εμείς δεν επαναδιαπραγματευόμαστε τίποτα. Να μπουν μπροστά άλλοι. Να ξέρετε μόνο ότι μετά την καταψήφιση δεν μένει σε ισχύ τίποτα απολύτως, καμία σύμβαση, κανένα κατώτερο ημερομίσθιο, καμία εγγύηση ότι δεν θα γίνουν απολύσεις»!

Η εμπειρία αυτή αξίζει να συζητηθεί. Όχι για να επιβεβαιωθούν, αλλά για να εξαχθούν συμπεράσματα για τους δρόμους έκφρασης των αγωνιστικών διεργασιών, που αναπτύσσονται μέσα στον εργαζόμενο κόσμο. Προς το παρόν ας κρατήσουμε μόνο τούτο: Είναι εξαιρετικά σημαντικό να διεκδικηθούν και να επιβληθούν διαδικασίες βάσης μέσα στους εργαζόμενους. Η κατεύθυνση αυτή αποτελεί δημοκρατικό αίτημα, αλλά συνιστά και ζήτημα ευρύτερης σημασίας. Σε αυτό και μόνο σε αυτό το πεδίο μπορεί να βγει στο προσκήνιο η τάση της εργατικής χειραφέτησης. Δεν είναι τυχαίο το πώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφεύγει την σύγκλιση των γενικών συνελεύσεων σαν το διάολο το λιβάνι. Για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, για όσους επιδιώκουν την ταξική αναγέννηση του εργατικού κινήματος, πρέπει να σημάνει μια στροφή σε αυτόν τον δρόμο. ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Αναδημοσίευση απο εφ.ΠΡΙΝ