Δέν έχει εξήγηση ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος για το φιάσκο της συγκέντρωσης για την ακρίβεια που διοργάνωσε η συνομοσπονδία υπο την λαμπρή του καθοδήγηση.Είναι αλήθεια ότι παρά την προβολή που είχε,με αφίσσες, ραδιοφωνικά σποτ και άλλα μέσα δημοσιότητας (που σε απεργίες ούτε που το σκέφτεται να χρησιμοποιήσει),η ανταπόκριση του κόσμου ήταν απελπιστικά μικρή.
Κανένας δέν πρέπει να επιχαίρει απέναντι στην εικόνα της άδειας πλατείας με του θλιβερούς συνδικαλιστές να παρελαύνουν για να εισπράξουν τα ασθενικά χειροκροτήματα των βαριεστημένων ακροατών τους.
Θα προτιμούσαμε η πλατεία να ήταν γεμάτη και να τους πετάει ντομάτες,ή έστω κουλούρια.!!
Κατανοούμε όμως καί γιατί δεν ξέρει και γιατί δέν πρόκειται ποτέ να μάθει ,ο κος Παναγόπουλος, τις αιτίες που οι εργαζόμενοι αδρανούν και παθητικοποιούνται απέναντι στα προβλήματα που επηρεάζουν άμεσα και καθημερινά τη ζωή τους.
Επειδή ένας απο τους παράγοντες που συντηρούν και γενικεύουν αυτά τα φφαινόμενα, είναι η αντίληψη,η φιλοσοφία,η πολιτική και η θέση που υπηρετεί ο Παναγόπουλος με ότι εκπροσωπεί και εκφράζει.
Ένα κατεστημένο δηλαδή που διαχειρίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων,ανίκανο να εμπνεύσει εμπιστοσύνη,αδύναμο να εκφράσει τις αγωνίες και τα καθημερινά προβλήματα,άτολμο και αφερέγγυο για να ηγηθεί και να οδηγήσει την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων σε αγωνιστική και νικηφόρα πορεία.
Αυτό δέν είναι μόνο το τίμημα της "μετατροπής" των εργαζομένων απο κοινωνική τάξη με (εν πολλοίς) ενιαία συμφέροντα,κοινό αντίπαλο και όραμα, σε "κοινωνικό εταίρο" με προτάσεις για την ανάπτυξη και την παραγωγικότητα,ευθύνη για την πορεία του έθνους και της οικονομίας του,σύμφωνα με την αντίληψη που κυρίαρχεί στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Είναι η μοιραία εξέλιξη της ολοένα και μεγαλύτερης απόστασης που χωρίζει τη συνδικαλιστική ηγεσία απο τη βάση των εργαζομένων με ευθεία πολιτική αντανάκλαση καί στα κόμματα που υπηρετούν.
Και αυτό αφορά ανάμεσα σε άλλα και τα προνόμοια που απολαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι της,την οργανική σχέση που έχει με θεσμούς του κράτους,της Ευ.Ένωσης σε συνεργασία πάντα με τους εργοδότες.
Σε αυτή την εικόνα αντικατοπτρίζεται καί η συνταγματική αριστερά με την στάση,την αντίληψη και την πρακτική της στο συνδικαλιστικό κίνημα,εισπράτοντας σε μεγάλο βαθμό την αποδοχή της στο κυρίαρχο πλαίσιο λειτουργίας και ρόλου των συνδικάτων.
Γι'αυτό οι εργαζόμενοι δέν μπορούν να εμπιστευθούν τις προθέσεις και να πιστέψουν τους λόγους που πρέπει να τους οδηγήσουν στο Σύνταγμα διαμαρτυρόμενους για την ακρίβεια και την επιχειρηματική αισχροκέρδεια.
Πόλύ περισσότερο όταν αυτοί που τον καλούν μερικές εβδομάδες πρίν είχαν υπογράψει μαζί με (αυτούς που σήμερα δήθεν καταγγέλουν) τους Βιομήχανους,τη συμφωνία που υποχρεώνει την πλειοψηφία των εργαζομένων σε 2ετή,τουλάχιστον λιτότητα.
Έτσι όμως διαμορφώνεται και ένα κενό που όσο η αριστερά (που θέλει),αδυνατεί να καλύψει πολιτικά,να εκφράσει αγωνιστικά και να εμπνεύσει ανατρεπτικά,οι αστικές δυνάμεις που έχουν την πείρα,τα μέσα και τη δυνατότητα,θα το κάνουν προς το συμφέρον τους σε αντίθεση με τις πραγματικές και υπαρκτές ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας,με ποιό συντηριτικό και αντιδραστικό περιεχόμενο.
Έτσι φαντάζει,ποιό πειστικός τρόπος αντίδρασης αυτός που προτείνουν τα κανάλια,το υπουργείο και οι (χρηματοδοτούμενες απο αυτό) καταναλωτικές οργανώσεις,για μπουκοτάζ προϊόντων και αγορών.
Έτσι, χειραγωγείται με τον ποιό ανώδυνο τρόπο η συσωρευμένη αγανάκτηση απέναντι στη ακρίβεια,τη φτώχεια και την σύγχρονη αθλιότητα.
Έτσι γενικεύεται και παγιώνει η νεοσυντηριτική αντίληψη και πρακτική της ατομικής στάσης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική,σε αντίθεση με τη συλλογική,οργανωμένη και ταξική απάντηση που είναι απαραίτητη και αναγκαία για την ανατροπή της.
Η δυνατότητα που φάνηκε το διάστημα των τελευταίων κινητοποιήσεων με την προώθηση μιάς διαφορετκής αντίληψης στο εργατικό κίνημα,απέναντι σε αυτές της υποταγής της ΓΣΕΕ και της κομματικής του ΠΑΜΕ,με τις πρωτοβουλίες πρωτοβάθμιων των σωματείων,είναι απαραίτητο και αναγκαίο στη συνέχειά της να συνδέεται και με τις ζωτικές ανάγκες και την καθημερινότητα των εργαζομένων.
Εκτύπωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου