Πάντα θα έχει αξία και πάντα θα παρακολουθούμε με ξεχωριστό ενδιαφέρον, οποιαδήποτε προσπάθεια συντονισμού, κοινής δράσης και πορείας του ανεξάρτητου αντικαπιταλιστικού δυναμικού των εργατικών συλλογικοτήτων, ιδιαίτερα τώρα όπου η συγκυρία επιβάλλει αυτό το δυναμικό να βρει δρόμους, τρόπους και μορφές να παρέμβει και να πορευτεί, όχι μόνο παράλληλα ή από την ίδια αφετηρία όπως ίσως να έκανε μέχρι σήμερα, αλλά και μέσα απο κοινές διαδρομές.
Κάτι τέτοιο φαίνεται ότι επιχειρήθηκε την Κυριακή 12/10/08 με πρωτοβουλία εργατικών συσπειρώσεων απο το χώρο της υγείας, της α΄βάθμιας εκπαίδευσης και των λογιστών. Και λέμε "επιχειρήθηκε" επειδή απείχε απο το να είναι η αφετηρία ενός μάχιμου, αξιόπιστου και αποτελεσματικού συντονισμού, αγώνα και κοινής δράσης.
Η παρουσία εργαζομένων απο σχήματα και συσπειρώσεις στις τράπεζες, τους βιβλιοϋπάλληλους, την ιδιωτική εκπαίδευση, τους δημοσιογράφους, τους οικονομολόγους και τα φροντιστήρια, όσο χρήσιμη και αναγκαία τελικά να ήταν ,δέν στάθηκε αρκετή για να αποτελέσει το βήμα για μία μαζικά συντονισμένη εξόρμηση και εμφάνιση της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής τάσης του εργατικού κινήματος μπροστά στις μάχες που έρχονται.
Η συζήτηση μετέφερε την εικόνα που διαμορφώνεται στους εργασιακούς χώρους, τόσο στη βάση των διαδικασιών που έχουν ξεκινήσει σε κάποιους απο αυτούς ,όσο και στη βάση των προταγμάτων που θέτει η πραγματικότητα, η επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου στη χώρα μας και διεθνώς.
Ο χώρος της εκπαίδευσης φαίνεται να είναι για μία ακόμη φορά πρωταγωνιστής των εξελίξεων στο εργατικό κίνημα με αφετηρία την απόφαση ΟΛΜΕ-ΔΟΕ για 5θημερες επαναλαμβανόμενες απεργίες απο αρχές Δεκέμβρη, μία πρόταση που θα στηρίξουν και οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων στην α'βάθμια εκπαίδευση.
Η διαδικασία των συνελεύσεων στις τοπικές ενώσεις και τις ΕΛΜΕ θα βρίσκει τους δασκάλους και τους καθηγητές Μ.Ε σε παράλληλες διαδικασίες με τους συλλόγους διδασκόντων στα πανεπιστήμια και τις φοιτητικές συνελεύσεις σε εξέλιξη.
Αντίστοιχο κλίμα αλλα με διαφορετικά χαρακτηριστικά υπάρχει και στο χώρο της υγείας.
Εκεί το στίγμα δίνουν οι συνελεύσεις του ιατρικού προσωπικού ανα νοσοκομείο, η διαδικασία για συντονισμό των νοσοκομείων, η πρόθεση για επιβολή των αιτημάτων των εργαζομένων (εφημερίες) με αγωνιστικό τρόπο και η μαχητική διεκδίκηση των θεσμικών και μισθολογικών τους αιτημάτων για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, προσλήψεις προσωπικού και διεκδίκηση σύγχρονης, δωρεάν δημόσιας υγείας.
Ένα στοιχείο που θα κρίνει την πορεία αυτών των μετώπων είναι το κατα πόσο θα καταφέρουν υπερβαίνοντας τη λογική τα αιτήματα και την αντίληψη του υποταγμένου συνδικαλισμού και σε συμμαχία με τα ανοιχτά μέτωπα του αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να προβάλουν το αίτημα για δωρεάν ,δημόσια υγεία και παιδεία για όλο το λαό, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τον ξεχαρβαλωμένο νεοφιλελευθερισμό της κυβέρνησης.
Στους υπόλοιπους χώρους το δυναμικό των συσπειρώσεων κινείται στη κατεύθυνση της διεκδίκησης για υπογραφές συλλογικών συμβάσεων πάνω και σε αντιπαράθεση με την προδοτική της ΓΣΕΕ.
Ταυτόχρονα ανοιχτά και επίκαιρα παραμένουν τα μέτωπα των απολύσεων, των εργατικών δικαιωμάτων, της ακρίβειας, της επέκτασης του ωραρίου, του κρατικού αυταρχισμού και της αναθεώρησης των ΒΑΕ, όπου σε κάθε ξεχωριστό χώρο και κλάδο ιεραρχούνται ανάλογα και διαμορφώνουν την ατζέντα των διεκδικήσεων .
Το ζητούμενο και αυτό ήταν ένα στοιχείο που τέθηκε στη συζήτηση, είναι ένα συνολικό και ολοκληρωμένο σχέδιο, όπου περνώντας απο τα επιμέρους αιτήματα και συνθήματα του κάθε χώρου θα ενώνει, θα συνολικοποιεί και θα ανεβάζει το επίπεδο της παρέμβασης τόσο στο επίπεδο των αιτημάτων όσο και στο επίπεδο των πρωτοβουλιών και της πρακτικής παρέμβασης.
Κοινή ήταν η διαπίστωση ότι η επίθεση της κυβέρνησης δέν πρόκειται να χαλαρώσει κάτω απο το βάρος της διεθνούς οικονομικής κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, απεναντίας -και αυτό δείχνει και το προσχέδιο του προϋπολογισμού -σκοπεύει να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση και να σκληρύνει ακόμη περισσότερο την πολιτική της απέναντι στους εργαζόμενους το εισόδημα, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους.
Αυτό που έγινε διακριτό απο τη συζήτηση ήταν το γεγονός ότι η διαδικασία ενεργοποίησης των εργαζομένων στην κατεύθυνση της ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής θα περνάει όλο και περισσότερο μέσα απο τους διαδρόμους των πραγματικών επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης.
Όσο ποιό πολύ τα φαινόμενα της κρίσης αγγίζουν τη ζωή το εισόδημα και το μέλλον της εργατικής οικογένειας τόσο περισσότερο θα συνυπάρχουν οι τάσεις υποταγής, συντηρητισμού και παθητικότητας με τις τάσεις εκείνες που θα αμφισβητούν την υπάρχουσα πραγματικότητα και θα προσεγγίζουν τις ιδέες και τις πρακτικές της ανατροπής με μεγαλύτερη σαφήνεια και ευκολία.
Το ποιά απο τις 2 αυτές τάσεις θα δώσει το στίγμα της στη νέα εποχή που φαίνεται να έρχεται θα εξαρτηθεί απο το πόσο έτοιμες θα είναι οι δυνάμεις εκείνες που υπερασπίζονται με συνέπεια και προοπτική τα εργατικά συμφέροντα.
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να σηματοδοτήσει τη δική μας παρέμβαση με επιθετικό τρόπο όχι μονάχα παρεμβαίνοντας και κινητοποιώντας τους εργαζόμενους αλλά αναλύοντας, μελετώντας και αποκαλύπτοντας τις ταξικές ρίζες των κρίσεων του καπιταλισμού και των μορφών διαχείρισης του.
Σε αυτή την κατεύθυνση ειπώθηκε ότι μπορούν να προχωρήσουν διάφορες πρωτοβουλίες ή και μία εκδήλωση - συζήτηση για την οικονομική κρίση και την απάντηση από την πλευρά του κινήματος των εργαζομένων.
Σε πρώτη φάση και μέχρι την απεργία στις 21/10 συμφωνήθηκε να κυκλοφορήσει ένα κοινό κάλεσμα που να καλεί στη συγκέντρωση στα Προπύλαια.
Η κριτική…
Καταλήγοντας να σημειώσουμε από την πλευρά μας την αναγκαιότητα η διαδικασία του συντονισμού και της κοινής δράσης των εργατικών συλλογικοτήτων, να προχωρήσει με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα, παρακάμπτοντας αγκυλώσεις και δισταγμούς.
Η πραγματικότητα που καταγράφεται στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν πρέπει να καταδικάσει και να εκφυλίσει τη διαδικασία αυτή σε μηχανισμό έκδοσης δελτίων τύπου, αυτονόητων ανακοινώσεων και χωροταξικών συμβιβασμών.
Η πολιτική πρακτική που ασκεί οποιαδήποτε αντίληψη στο εργατικό κίνημα οριοθετεί και στιγματίζει τις πραγματικές προθέσεις και τις υπαρκτές επιθυμίες που αφορούν στο κεντρικό πολιτικό πεδίο.
Η αντικαπιταλιστική ενότητα και ο αγωνιστικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να γίνεται στην πολιτική ουρά της ΓΣΕΕ, ούτε με παρακάλια για να κάνει απεργία διαρκείας.
Κάποιοι λοιπόν πρέπει να αποφασίσουν εάν θα συμβάλουν στην εμφάνιση και την προοπτική μίας δυναμικής και ανατρεπτικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα, ή η εξ’ όψεως συμμετοχή τους σε κάποιες προσπάθειες για τη διαμόρφωσή της, θα είναι και το μέσον για τον εξαγνισμό από τις «κακές παρέες» και τις «αντισεχταριστικές» πολιτικές επιλογές.
Πολύ δε περισσότερο δεν ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα, η λογική που ταυτίζει τον προσανατολισμό του κινήματος με την ανάπτυξη ή την δημιουργία κομματικών συνδικαλιστικών παρατάξεων, ή μιάς αριστερής μεταλλαγής του ΠΑΜΕ.
Η άποψη
Η ενίσχυση των εργατικών συλλογικοτήτων με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό και η δημιουργία εκεί που δεν υπάρχουν δεν πρέπει να είναι μία διαδικασία που θα εγκλωβίζει την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων σε μία δύναμη (αριστερής πλήν τίμιας) διαμαρτυρίας.
Χρειάζεται οι εργατικές συλλογικότητες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και τα σωματεία που επιδρά να δοκιμάζουν μορφές και τρόπους λειτουργίας που αναιρούν και αμφισβητούν το κυρίαρχο μοντέλο, δεν το δικαιώνουν, ούτε το αναπαράγουν με άλλους πρωταγωνιστές. Έχουμε ανάγκη να φυσήξει ένας άνεμος αγωνιστικής ενότητας στο εργατικό κίνημα, που θα υπερβαίνει παλιές οριοθετήσεις και στενές ιδεολογικές γραμμές. Τα υπαρκτά μοντέλα έδωσαν ότι είχαν να δώσουν. Το φαινόμενο το κάθε ιδεολογικό ρεύμα να φτιάχνει και μία συνδικαλιστική παράταξη-παρέμβαση-συνέλευση, φαίνεται να φτάνει στα όριά του.
Πρωτοπόροι συνδικαλιστές, δραστήρια εργατικά σχήματα, ανεξάρτητοι αγωνιστές που αντιλαμβάνονται τα όρια, το χαρακτήρα και τις προθέσεις του κυρίαρχου αστικού συνδικαλισμού, ανεξάρτητα από πού ξεκινούν και πού θέλουν να φτάσουν, πρέπει να βρεθούν, να ανταλλάξουν ιδέες, προτάσεις και γνώμες που θα συμβάλλουν στην πορεία διαμόρφωσης μιάς νέας αγωνιστικής και ανατρεπτικής τάσης στο εργατικό κίνημα.
Πρωτοβάθμια σωματεία και σύλλογοι εργαζομένων μέσα από τις παρεμβάσεις των αγωνιστών που δρούν σε αυτά, πρέπει να σχηματίζουν ένα ευρύ, πολιτικό και συνδικαλιστικό δίκτυο αντιπαράθεσης θέσεων μορφών πάλης αιτημάτων και πρακτικών, τόσο με την παραδομένη ΓΣΕΕ όσο και με το υποταγμένο κομματικά ΠΑΜΕ.
Και η γκρίνια
Η αντίληψη της ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος από κράτος, αστικά κόμματα, μηχανισμούς εξουσίας, αστικά δόγματα και ιδεοληψίες, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να «υπηρετείται» πριν απ’ όλα και στην πράξη από αυτούς που το διακηρύττουν. Όσο δηλαδή χρειάζεται με αυτό το περιεχόμενο να αποκαλύπτουμε τις προθέσεις και τις αντιλήψεις του κυρίαρχου αστικού συνδικαλισμού, άλλο τόσο και η δική μας «πολιτεία» πρέπει να την αναιρεί στην ουσία της και πρακτικά.
Γι’ αυτό και σε ότι αφορά τέλος τα εργατικά σχήματα και τα περίφημα συντονιστικά, δεν πρέπει να εκφυλιστούν σε άτυπους μηχανισμούς διεκπεραίωσης πολιτικών αποφάσεων από τα πάνω, αλλά να μετασχηματίζονται σε εργαστήρια παραγωγής πολιτικής για το χώρο τους το καθένα, διαλόγου και ανοιχτής αντιπαράθεσης για το κίνημα συνολικά. Ανοιχτά, δημοκρατικά και ελεύθερα. Η πρακτική που μετονομάζει τα συντονιστικά των οργανώσεων σε συντονιστικά των εργατικών σχημάτων (ή ακόμη και κάποιων σωματείων) και ταλαιπωρεί τους πανταχού παρόντες κομισάριους, εάν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με αυτό που λέμε πρέπει να σταματήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου