5251 απεργοί πείνας στις φυλακές μιας χώρας της οποίας εθνικός ύμνος είναι το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού.
5251 απεργοί πείνας στις φυλακές μιας χώρας με δύο Νόμπελ Ποίησης, με πέντε Βραβεία Λένιν (Κώστας Βάρναλης, Μανώλης Γλέζος, Γιάννης Ρίτσος, Μίκης Θεοδωράκης, Χαρίλαος Φλωράκης).
5251 απεργοί πείνας στις φυλακές μιας χώρας όπου κάποτε οι λέξεις και έννοιες ελευθερία, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αλληλεγγύη, λογισμός, όνειρο, αγάπη έλαμπαν καθημερινά στα πρόσωπα των ηλιόλουστων κατοίκων της, όσες κι αν ήσαν οι κακουχίες που τους μάστιζαν.
5251 απεργοί πείνας στην Ελλάδα, και δεν βλέπουμε να κυλάνε κόμποι ιδρώτα σε κανενός αξιωματούχου τα αδιάβροχα ώτα.
Το θέμα λαμβάνει διαστάσεις διεθνείς αλλά εδώ οι υψηλά ιστάμενοι φαίνεται ότι αιφνιδίως εφαρμόζουν κυριολεκτικώς τον στίχο του Νίκου Εγγονόπουλου «Να μην ταραχθεί κανείς». Και γιατί να ταραχθεί;
Τι είναι οι κρατούμενοι, αυτές οι πάνω από12000 ψυχές, παρακαλώ;
Τι είναι οι κρατούμενοι, αυτοί οι στοιβαγμένοι σε κελιά που τσακίζουν τις έννοιες για τις οποίες νιώθαμε κάποτε περήφανοι σ’ αυτόν τον τόπο, τις έννοιες, ας τις επαναλάβω, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, του φιλότιμου, της αλληλεγγύης, του λογισμού, του ονείρου, της αγάπης;
Αναρωτιέμαι πόσοι από μας έχουν κάνει έστω τον ελάχιστο κόπο να διαβάσουν κάποια συγκλονιστικά κείμενα που έχουν γραφτεί πίσω από τα σίδερα;
Και δεν εννοώ μονάχα περιλάλητα γραπτά όπως του Αντόνιο Γκράμσι, ή του Τόνι Νέγκρι, αλλά κείμενα που μιλάνε για τις συνθήκες διαβίωσης μέσα στις φυλακές, για τις ανάγκες τις στοιχειώδεις των κρατούμενων, όποιοι κι αν είναι, απ’ όπου κι αν κρατάει η σκούφια τους, ό,τι κι αν έχουν κάνει;
Η Άντζελα Ντέιβις, μαύρη, κομμουνίστρια, πανεπιστημιακός, που έζησε κι αυτή στη φυλακή, γράφει για τη «βιομηχανία της τιμωρίας», και θα μιλήσουμε τις επόμενες μέρες γι’ αυτό.
Ντροπή και όνειδος και αίσχος.
Και την τιμή της χώρας να τη σώζουν και πάλι μονάχα κάποιοι πεισματικά ευαίσθητοι ακτιβιστές, κάποιοι σκόρπιοι δημοσιογράφοι, σαν την Ιωάννα Σωτήρχου, κάποιοι ραδιοσταθμοί με καρδιά, όπως ο δικός μας, με τον Νίκο Μπουρσινό και τη «Λαϊκή Αγορά» του, και ο «Στο Κόκκινο», με τον Μάριο Διονέλλη, και κάποιοι καλλιτέχνες, όπως οι έξοχοι Γιάννης Αγγελάκας, Φοίβος Δεληβοριάς, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Παύλος Παυλίδης and the b-movies, Ζορζ Πιλαλί, Μανώλης Φάμελος, Ελελεύ, Locomondo (unplugged), Μagic de Spell, Ρόδες και Flaco, με τη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης τη Δευτέρα.
Αλλά όλα είναι αλληλένδετα, και ας μου επιτραπεί η όχι και τόσο παράδοξη, και λίαν μελαγχολική σκέψη, ότι φέτος, το 2008, σχεδόν ουδείς σ’ αυτή τη χώρα δεν τίμησε τα εκατό χρόνια, τον έναν αιώνα, από τη γέννηση, στις 20 Απριλίου του 1908, του σημαντικότατου ποιητή και συγγραφέα υψηλών φιλοσοφικών πονημάτων, του Γιώργου Σαραντάρη.
Να θυμίσω ότι στρατεύτηκε το 1940, πολέμησε στην Αλβανία, τον χτύπησε εκεί ο τύφος, και άφησε την τελευταία του πνοή το 1941, ούτε καν 33 χρονών.
«Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε/ Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα/ Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους/ Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου/ Και στη σκόνη του καιρού/ Σημαίνει πως φοβούμαστε/ Και η ζωή μας έγινε ξένη/ Ο θάνατος βραχνάς», έγραψε ο Σαραντάρης, συνοψίζοντας άριστα το πρόταγμα των λεγόμενων ιστορικών πρωτοποριών, το κίνημα για την πραγμάτωση της Ποίησης μέσα στην καθημερινή ζωή.
Η οποία καθημερινή ζωή, όπως αντανακλάται και στη διαβίωση στη φυλακή, δυστυχώς νοσεί, και μάλιστα πολύ.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 12/XI/2008
http://belleviefacile.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου