Untitled !!

   Με κίνδυνο να χαρακτηριστoύμε αντικομμουνιστές -αντι   ΚΚΕ,βρωμεροί και άθλιοι πράκτορες του εχθρού (!!?),δέν μπορούμε,(πραγματικά είναι πάνω απο κάθε  δύναμη) να μήν σχολιάσουμε το σημείωμα του γνωστού (απο την επίθεση στο Μπιτσάκη) αρθρογράφου του "Ριζοσπάστη" στις 13/11/2008.
Είναι δικαίωμα του κάθε κόμματος να χρησιμοποιεί εκείνες τις μορφές και εκείνους τους τρόπους που θα του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να υπάρχει,να διαδίδει τις ιδέες και τα προτάγματά του,αλλα και προφανώς στα πλαίσια της... δημοκρατίας την οποία απολαμβάνουμε, να αντλεί τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους που θα διασφαλίζουν αυτή τη διαδικασία.
Έτσι κι αλλιώς το κράτος και η Ε.Ε έχουν εξασφαλίσει την -τουλάχιστον- εύρυθμη λειτουργία των κομμάτων , πληρώνοντας  τις αποζημιώσεις και τις επιχορηγήσεις που δικαιούται τα κόμματα και οι βουλευτές τους.
Αυτό που είναι όμως απαράδεκτο και  απάνθρωπο,είναι  να ασκείται  ψυχολογικός εξαναγκασμός για αυτό το σκοπό.
Είναι θλιβερό να γίνεται εμπορεύσιμη η ιστορία,τα σύμβολα και τελικά η διάθεση και η στάση ανυπακοής και αντίστασης που εμπνέει ένα τμήμα των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Όταν οι εργαζόμενοι ζορίζονται για να βγάλουν το μήνα,και περιμένουν το "δώρο" για κλείσουν καμιά τρύπα,(ναί κύριε δημοσιογράφε, μήν το γελάς-τρύπες μπαλώνουμε με τα "δώρα" που τους αρπάξαμε και δέν είμαστε όλοι θύματα διαφημιστικών,εκτός άν σε τέτοιους απευθύνεσαι),όταν το μεροκάμματο που θα "χαθεί "στην απεργία είναι έλειμμα στον προϋπολογισμό του μήνα,όταν η δεύτερη δουλειά γίνεται καθεστώς και οι περικοπές στο βωμό των αναγκαίων καθημερινές,είναι προκλητικό απο μία εφημερίδα που απευθύνεται σε εργαζόμενους και ισχυρίζεται ότι τους εκφράζει να τους καλεί και μάλιστα με ύφος απαξιωτικό να καταθέσουν το μισθό τους για να "κάνουν το κόμμα ποιό ισχυρό".
Λές και το κόμμα θα γίνει ποιό ισχυρό εάν αποκτήσει ένα κτίριο παραπάνω πλάϊ σε όλα τα άλλα.
Λές και τα κτίρια,τα εργοστάσια,οι επιχειρήσεις,οι καταθέσεις σε τράπεζες και οι μετοχές κάνουν ποιό ισχυρό το κόμμα και όχι ένα μηχανισμό,με τα ανώτερα στελέχη του και εκείνους που τον διαχειρίζονται.
Πάντως η εργατική τάξη το παραμικρό δέν ωφελήθηκε απο τον οικονομικό γιγαντισμό των κομμουνιστικών κομμάτων.
Δυστυχώς (ή όχι) καί η πολύχρονη ιστορία του ΚΚΕ όπως και τόσων άλλων κομμάτων(Ιταλικού ΚΚ πχ) στην ευρώπη και παγκόσμια,το αποδεικνυει με τραγικό τρόπο.
Ας ενισχύσουμε με τη συμμετοχή,τη δημιουργία και το υστέρημά μας,άν υπάρχει, τα απεργιακά ταμεία,τους  ανεξάρτητους εργατικούς θεσμούς  και συλλογικότητες, με τους οποίους μπορεί να ανέβουμε ένα βήμα παραπάνω,ας "καταθέσουμε" το περίσσευμα απο την οργή,τη θέληση για νίκες και τη διάθεση για αναζήτηση του νέου  πολιτικού υποκειμένου των εργαζομένων που θα είναι σύγχρονο,δημοκρατικό,ατίθασο και επαναστατικό,που θα υπερασπίζεται μέχρι τέλους τα συμφέροντά της τάξης που ανήκει, που δέν θα λαχανιάζει στα μισά της διαδρομής.