Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις λένε οι "σύντροφοι" Κινέζοι και δέν έχουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε.
Η...επιθεώρηση γίνεται τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζει (καί επικοινωνιακά) το έδαφος για το νέο γύρο επίθεσης ενόψει της οικονομικής κρίσης,αλλά και την ώρα που τα ΜΑΤ τσακίζουν τους Κρητικούς αγρότες,τους πνίγουν με χημικά στο λιμάνι του Πειραιά και τους απαγορεύουν τη δυνατότητα να διαδηλώσουν όπως εκείνοι έχουν αποφασίσει και επιθυμούν.
Αντί λοιπόν ώς ελάχιστη και συμβολική κίνηση αντίδρασης και συμπαράστασης να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη φασιστική απαγόρευση της διαδήλωσης των αγροτών,ΟΛΟΙ τους επέλεξαν (εκπληρώνοντας το θεσμικό και όχι τον κοινωνικό τους ρόλο) να συνεχίσουν αδιάφοροι τη συζήτηση με τον πρωθυπουργό της χώρας.
Βέβαια δέ χρειαζόταν να δούμε τη συνδικαλιστική ηγεσία του τόπου να κάθεται προσοχή στον Καραμανλή για να διαπιστώσουμε το ρόλο της και να κατανοήσουμε τη στάση της σε κάθε δύσκολη και αποφασιστική μάχη που έπρεπε να δώσει απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησής του.
Ο καθένας απο αυτούς που φαίνεται να "κάθεται σούζα" στο μέγαρο Μαξίμου και να καμαρώνει, έχει βάλει με το δικό του τρόπο και με διαφορετικές μορφές το "χεράκι "του να περάσει η επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Δέν είναι μονάχα η ενεργητική στήριξη με δόσεις "διεκδικητισμού" του Πουπάκη και των αποσπασμένων κυβερνητικών στελεχών στην ΓΣΕΕ.
Δέν είναι και η παθητική στήριξη της ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου,που αρνείται πεισματικά και συστηματικά να εκφράσει τα συλλογικά,αυτονόητα και ώριμα αιτήματα της κοινωνικής πλειψηφίας των εργαζομένων,φοβούμενη τη δυναμική που θα απελευθερωθεί. Που επιλέγει να υποταχτεί και να συμμαχήσει με την κυβερνητικη πολιτική και τα συμφέροντα των βιομηχάνων.
Είναι η στάση και η τακτική της αριστεράς στη ΓΣΕΕ και το εργατικό κίνημα.
Της αριστεράς που απο τη μιά σέρνεται πίσω απο τον Παναγόπουλο και τον Πουπάκη, αδύναμη να εκφράσει με συνέπεια, τη λαϊκή αγανάκτηση,σε σύγκρουση με τον υποταγμένο συνδικαλισμό και την τακτική του.
Και απο την άλλη με αγωνιστικό βερμπαλισμό μέσω της χωροταξική διάσπασης των εργαζομένων και στη λογική της "καθαρότητας" των συνθημάτων,αποδυναμώνει την αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων ακολουθόντας στην ουσία και στο πρακτικό πεδίο τα βήματα και τις διαδρομές της ΓΣΕΕ.
Στην εποχή που μπαίνουμε, η αδυναμία και τα αδιέξοδα του υποταγμένου συνδικαλισμού και της αγωνιστικής του παραλλαγής,να εκφράσουν ακόμη και τις άμεσες-επείγουσες οικονομικές ανάγκες των εργαζομένων θα μεγαλώσουν.
Η αδυναμία του να συγκρουστεί με την πολιτική που αμφισβητεί στην πράξη τις ανάγκες και επιχειρεί να κατακτήσει ακόμη περισσότερο έδαφος σε βάρος των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και σε όφελος της αστικής τάξης θα είναι πρακτικό και υπολογήσιμο μέγεθος σε κάθε διεκδίκηση,σε κάθε αγώνα.
Η δυνατότητα να εκφραστεί μία ενεργητική και μαχητική τάση χειραφέτισης των εργαζομένων απο τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα αστικά ιδεολογήματα που εκφράζει στο κίνημα των εργαζομένων θα γίνεται περισσότερο ορατή και θα διευρύνεται.
Η...επιθεώρηση γίνεται τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζει (καί επικοινωνιακά) το έδαφος για το νέο γύρο επίθεσης ενόψει της οικονομικής κρίσης,αλλά και την ώρα που τα ΜΑΤ τσακίζουν τους Κρητικούς αγρότες,τους πνίγουν με χημικά στο λιμάνι του Πειραιά και τους απαγορεύουν τη δυνατότητα να διαδηλώσουν όπως εκείνοι έχουν αποφασίσει και επιθυμούν.
Αντί λοιπόν ώς ελάχιστη και συμβολική κίνηση αντίδρασης και συμπαράστασης να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη φασιστική απαγόρευση της διαδήλωσης των αγροτών,ΟΛΟΙ τους επέλεξαν (εκπληρώνοντας το θεσμικό και όχι τον κοινωνικό τους ρόλο) να συνεχίσουν αδιάφοροι τη συζήτηση με τον πρωθυπουργό της χώρας.
Βέβαια δέ χρειαζόταν να δούμε τη συνδικαλιστική ηγεσία του τόπου να κάθεται προσοχή στον Καραμανλή για να διαπιστώσουμε το ρόλο της και να κατανοήσουμε τη στάση της σε κάθε δύσκολη και αποφασιστική μάχη που έπρεπε να δώσει απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησής του.
Ο καθένας απο αυτούς που φαίνεται να "κάθεται σούζα" στο μέγαρο Μαξίμου και να καμαρώνει, έχει βάλει με το δικό του τρόπο και με διαφορετικές μορφές το "χεράκι "του να περάσει η επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Δέν είναι μονάχα η ενεργητική στήριξη με δόσεις "διεκδικητισμού" του Πουπάκη και των αποσπασμένων κυβερνητικών στελεχών στην ΓΣΕΕ.
Δέν είναι και η παθητική στήριξη της ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου,που αρνείται πεισματικά και συστηματικά να εκφράσει τα συλλογικά,αυτονόητα και ώριμα αιτήματα της κοινωνικής πλειψηφίας των εργαζομένων,φοβούμενη τη δυναμική που θα απελευθερωθεί. Που επιλέγει να υποταχτεί και να συμμαχήσει με την κυβερνητικη πολιτική και τα συμφέροντα των βιομηχάνων.
Είναι η στάση και η τακτική της αριστεράς στη ΓΣΕΕ και το εργατικό κίνημα.
Της αριστεράς που απο τη μιά σέρνεται πίσω απο τον Παναγόπουλο και τον Πουπάκη, αδύναμη να εκφράσει με συνέπεια, τη λαϊκή αγανάκτηση,σε σύγκρουση με τον υποταγμένο συνδικαλισμό και την τακτική του.
Και απο την άλλη με αγωνιστικό βερμπαλισμό μέσω της χωροταξική διάσπασης των εργαζομένων και στη λογική της "καθαρότητας" των συνθημάτων,αποδυναμώνει την αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων ακολουθόντας στην ουσία και στο πρακτικό πεδίο τα βήματα και τις διαδρομές της ΓΣΕΕ.
Στην εποχή που μπαίνουμε, η αδυναμία και τα αδιέξοδα του υποταγμένου συνδικαλισμού και της αγωνιστικής του παραλλαγής,να εκφράσουν ακόμη και τις άμεσες-επείγουσες οικονομικές ανάγκες των εργαζομένων θα μεγαλώσουν.
Η αδυναμία του να συγκρουστεί με την πολιτική που αμφισβητεί στην πράξη τις ανάγκες και επιχειρεί να κατακτήσει ακόμη περισσότερο έδαφος σε βάρος των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και σε όφελος της αστικής τάξης θα είναι πρακτικό και υπολογήσιμο μέγεθος σε κάθε διεκδίκηση,σε κάθε αγώνα.
Η δυνατότητα να εκφραστεί μία ενεργητική και μαχητική τάση χειραφέτισης των εργαζομένων απο τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα αστικά ιδεολογήματα που εκφράζει στο κίνημα των εργαζομένων θα γίνεται περισσότερο ορατή και θα διευρύνεται.
- Εκείνες οι δυνάμεις που υπερασπίζονται μία διαφορετική αντίληψη και πρακτική στο εργατικό κίνημα,πρέπει να διαμορφώσουν έγκαιρα και συλλογικά την τακτική τους για το επόμενο διάστημα.
- Οι πρωτοβουλίες που παρακάμπτουν την δομή και τα πολιτικά εμπόδια του θεσμικού συνδικαλισμού είναι απαραίτητο να πυκνώσουν,να προχωρήσουν και να προβάλλουν στη πορεία τους μαζί με θέματα εργατικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης και ζητήματα που αφορούν στο επίπεδο ζωής,τις απολύσεις,την κρίση και την ποιότητα ζωής.
- Ταυτόχρονα είναι απαραίτητο ολές οι τάσεις του κινήματος που κατανοούν το αδιέξοδο του αστικού-κομματικού συνδικαλισμού ή έχουν χαράξει μία πορεία αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με τη πρακτική,τις αντιλήψεις και τις δομές του, να διαμορφώσουν σε όλα τα επίπεδα,ένα κοινό πλαίσιο διεκδικήσεων και αιτημάτων,που θα ενώνει σε αγωνιστική κατεύθυνση και με ανατρεπτικό περιεχόμενο τα συμφέροντα των εργαζομένων και τις ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου