Απο το Βάσανο του Μαστίγου στο Μαρτύριο του Καρότου.

Επέτειος πάλι σήμερα για να γιορτάσουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Ανακοινώσεις,παράτες,δεξιώσεις,μεγάλες κουβέντες,αλλά και η φασιστικού τύπου επιχείρηση της κυβέρνησης ,για την αναστήλωση του Δεξιού (μεταπολεμικού) κράτους και παρακράτους,(της)μέσα απο την αποθέωση της "προσωπικότητας και του έργου" του (θείου) Κ.Καραμανλή.

• Oι τελευταίοι θα είμαστε που θα υποβαθμίσουμε τα βήματα και τις κατακτήσεις που διαμορφώνουν καλύτερες συνθήκες για τις κοινωνικές διεκδικήσεις,περισσότερες δυνατότητες για επικοινωνία των επαναστατικών ιδεών με τις εργατικές ανάγκες και τα κοινωνικά κινήματα.
• Αναμφισβήτητα λοιπόν η μετάβαση απο τη σκοτεινή επταετία των διωγμών,της εξορίας των βασανισμών και των φυλακίσεων αγωνιστών,στη εγκαθίδρυση μίας αστικής δημοκρατίας που εγγυάται την ελάχιστη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης ιδεών,κομμάτων και κινημάτων είναι θετική εξέλιξη.
• Ταυτόχρονα όμως δέν έχουμε και καμία αυταπάτη ούτε για τους λόγους που η κυρίαρχη τάξη επέλεξε να περάσει απο τη μία μορφή διακυβέρνησης στην άλλη,ούτε για την ποιότητα,το περιεχόμενο και το βάθος του νέου καθεστώτος, το θρίαμβό του οποίου σήμερα γιορτάζουμε.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά οι οικονομικοί και πολιτικοί μηχανισμοί που στήριξαν και ενίσχυσαν στην Ελλάδα και εκτός αυτής, τη φασιστική δικτατορία και το οικονομικό καθεστώς που υπηρέτησε,κρίνοντας ότι τα συμφέροντά τους δέν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν απο τους στρατιωτικούς και νοιόθωντας ότι το αστικό πολιτικό κατεστημένο μπορεί να διασφαλίσει την ομαλή του λειτουργία και την απαραίτητη ανάπτυξη,αποφάσισαν να παραδόσουν την εξουσία στους πολιτικούς,πρίν ο λαϊκός παράγοντας διεκδικήσει και κατακτήσει αυτήν την προοπτική. Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος που το μεταδικτατορικό καθεστώς της δεξιάς αντιμετώπισε τις κοινωνικές διεκδικήσεις και το εργατικό κίνημα με πρωτοφανή αγριότητα και αδιαλαξία στα αιτήματα τις διεκδικήσεις και τις διαδηλώσεις του.

• Για την (ταλαιπωρημένη και διαρκώς διωκόμμενη μετά τον εμφύλια) Αριστερά φάνηκε αρκετή η παραχώρηση της νόμιμης δράσης και η ένταξή της σε ένα συνταγματικό πλαίσιο λειτουργίας,που διασφαλίζοντας την οικονομική εξουσία του κεφαλαίου,ταυτόχρονα εξασφάλιζε(μέσα απο τον τακτικό συμβιβασμό και την στρατηγική της εξουδετέρωσή) την πολιτική του κυριαρχία απέναντι στην κοινωνική πλειοψηφία.
• Ο διαρηγμένος απο τη χούντα κοινωνικός και συνδικαλιστικός ιστός απο σωματεία,συνδικάτα και εργατικές ενώσεις,ξαναστήνεται σε ένα πλαίσιο κρατικής προστασίας και κομματικού ελέγχου ικανού να περιορίζει τις διεκδικήσεις και τις μορφές της,σε ένα ανεκτό πλαίσιο που δέ θα αμφισβητεί τις κοινωνικές δομές, τη φιλοσοφία και την κυρίαρχη ιδεολογία.

Με λίγα λόγια η πτώση της χούντας διευκόλυνε την αστική τάξη περνώντας απο το στάδιο του μαστίγιου στην περίοδο του καρότου,να εδραιώνει την εξουσία της, με τη συναίνεση των εργαζομμένων και μέ την ενεργητική στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας,σε ένα πλαίσιο που συνιστά το κοινωνικό "άλλωθι" για τις αντεργατικές πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα .
Το ζητούμενο(για τις κυρίαρχες τάξεις)σε κάθε περίπτωση,της αδρανοποίησης και της εξουδετέρωσης του κοινωνικού παράγοντα, που ενεργοποιεί αυτές τις ανακατατάξεις και προκαλεί αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα,διευκολύνει την ενσωμμάτωση και την αποδοχή απο την κοινωνική πλειοψηφία του νέου σε βάρος του παλιού.
Με την έννοια αυτή η δεξιά θριαμβεύει σε βάρος της δικτατορίας,το ΠΑ.ΣΟ.Κ "ανασταίνει τις λαϊκές προσδοκίες " απέναντι στο δεξιό κράτος,αλλά η οικονομική εξουσία παραμένει στη θέση της και ενισχύεται.
Το μεταπολιτευτικό καθεστώς μοιραία μεταλλάσεται συνεχώς σε περισσότερο αυταρχικές μορφές με λιγότερες ανοχές απέναντι στις διεκδικήσεις των εργαζομμένων,με περισσότερα κρούσματα αυταρχισμού,μαζικής τρομοκράτησης,ελέγχου και καταστολής.
Όσο η πίεση στην εργατική τάξη,η λιτότητα η ακρίβεια, οι δυσκολίες στη ζωή και την επιβίωση γενικεύονται,το κράτος οι κυβερνήσεις και οι μηχανισμοί τους νοιώθουν περισσότερο την ανάγκη να κάνουν ορατή και "ρωμαλαία" την ανάσα τους πάνω απο την κοινωνία.
Το νέο καθεστώς που αυτές τις μέρες πρίν 35 χρόνια μετρούσε ώρες, σήμερα φαίνεται απίστευτα γερασμένο και ανίκανο να ικανοποιήσει τις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Τα κόμματα που το στήριξαν είναι δεμένα χειροπόδαρα με τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκφράζουν και εξυπηρετούν.
Ο "κοινωνικός τομέας" του κράτους χρησιμεύει σχεδόν αποκλειστικά για το ξέπλημα των ιδιωτικών συμφερόντων και των κομματικών επιδιώξεων,αγνοόντας προκλητικά τις κοινωνικές ανάγκες.
Το κοινοβούλιο είναι ένα εργαστήριο επικύρωσης κυβερνητικών αποφάσεων,μακριά απο τον κοινωνικό έλεγχο και τη λαϊκή κρίση.
Η δικαιοσύνη χειραγωγείται και κατευθύνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις επιλογές της κυβέρνησης,διασκεδάζοντας τον ανεξάρτητο ρόλο της σε κάθε περίπτωση που δοκιμάζεται η ανεξαρτησία της.
Το συνδικαλιστικό κίνημα σταδιακά και σταθερά έχει μετατραπεί σε ανοιχτό και ανερυθρίαστο κυβερνητικό συνεργάτη, σε σύμβουλο επιχειρηματιών και κομματικό προθάλαμο αναρίχισης σε κρατικά πόστα και βουλευτικά έδρανα,ανίκανο να οργανώσει την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και την ενεργητική τους διεκδίκηση.
Η Αριστερά ήσυχη στην αριστερή πλευρά του κοινοβουλίου όλο και λιγότερο θυμάται τον επαναστατικό της χαρακτήρα,όλο και περισσότερο ενσωματώνεται στο ρόλο που της παραχωρήθηκε,σάν δύναμη ισορροπίας του πολιτικού συστήματος,όλο και ποιό συχνά λησμονεί να αμφισβητήσει την αστική νομιμότητα,να αρνηθεί τους κανόνες και τις μορφές που επιβάλλει η συνταγματική τάξη και η καθεστωτική πολιτική.
Αναπαράγει όπου κυριαρχεί,το ίδιο μοντέλο χωρίς να έχει τη διάθεση να αμφισβητήσει, να δοκιμάσει μορφές και τρόπους που να αναιρούν στην πράξη την κάλπικη δημοκρατία της μειοψηφίας.
Η δημοκρατία που όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου προσκύνησαν και φέτος με τις ανακοινώσεις και τις διακυρήξεις τους δέν μπορεί να εκφράσει ούτε τις ανάγκες,ούτε τα δικαιώματα,ούτε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Τα φαινόμενα σήψης,παρακμής και διαπλοκής δέν ερμηνεύουν τη κατάντια την ανεπάρκεια και το ξεπεσμό της , αποκαλύπτουν το ρόλο και τον χαρακτήρα της.
Η δημοκρατία δέν μπορεί να λειτουργεί με κατευθυνόμενους και ελεγχόμενους αντιπροσώπους,θωρακισμένους απο τον κοινωνικό-εργατικό έλεγχο,με προκλητικά προνόμια,προνομιακές προσβάσεις και προκλητικές ανταμοιβές.
Δέ γίνεται να εκφυλίζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα τις βουλευτικές φασαρίες,τα στημμένα συνδικαλιστικά συνέδρια και τα ελεγχόμενα αντιπροσωπευτικά σώματα.
Η δημοκρατία μπορεί να αποκτά νόημα και περιεχόμενο μονάχα ότα διεκδικεί τον αποφασιστικό ρόλο της κοινωνικής πλειοψηφίας με άμμεσο και ενεργητικό τρόπο,όταν αντέχει τον έλεγχο και την κρίση σε όλη την κλίμακα της κοινωνικής δομής,απο το κοινοβούλιο μέχρι τα εργατικά συνδικάτα και τις φοιτητικές ενώσεις. Όταν η θέληση της πλειοψηφίας μπορεί να δικτυώνεται και να εκφράζεται ελεύθερα,να μήν αποδυναμώνεται απο τη διαμεσολάβηση και την εδραίωση σε θέσεις και πόστα που διαμορφώνουν συμφέροντα και καλλιεργούν απολυταρχικές συμπεριφορές. Η Δημοκρατία ή θα είναι εργατική-λαϊκή που θα ασκεί,θα ελέγχει και θα ανακαλεί η ενεργή πλειοψηφία, ή δέν θα είναι Δημοκρατία.