ΤΕΛΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΕΠΕΣΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ.

Το ζητούμενο στην περίπτωση της ουσιαστικής κατάργησης των Β.Α.Ε,δέν είναι η κυβερνητική πολιτική που έχει δηλώσει τις προθέσεις της,έχει σχεδιάσει την πολιτική της και έχει εφαρμόσει την οικονομική της αντίληψη απέναντι στους εργαζόμενους.
Το ζητούμενο είναι η ενιαία,ταξική,άμμεση και αποτελεσματική παρέμβαση των εργαζομένων για την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους και η διεύρυνση των δικαιωμάτων τους.
Οι συνδικαλιστικοί κηφήνες της ΓΣΕΕ που πληρώνονται για να υπερασπίζονται τάχα τα συμφέροντα των εργαζομένων,συμπεριφέρονται σάν τα γέρικα λιοντάρια των ζωολογικών κήπων,που νυσταγμένα απο τη θερινή ραστώνη και χορτασμένα απο το έτοιμο φαγητό βρυχόνται σε κάθε ενόχληση βαριεστημμένα και νοχελικά,αδύναμα να τρομάξουν τον οποιοδήποτε.
Φτάνει πιά!!
Απέναντι στον πουλημένο συνδικαλισμό και τους ξεπεσμένους συνδικαλιστές του, που αρνούνται να οργανώσουν την απάντηση των εργαζομένων,η απάντηση δέ μπορεί να είναι ούτε η αναμονή,ούτε η αδράνεια.
Οι εθυμοτυπικές και αποσπασματικές αντιδράσεις για την τιμή των όπλων,που με συνέπεια ακολουθεί το ΠΑΜΕ,αξιοποιόντας το αγωνιστικό κενό της ΓΣΕΕ και την οργανωτική αδυναμία του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού,δέν μπορούν ούτε θέλουν να προστεθούν σε ένα κοινό μέτωπο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής.
Για την κοινωνική απομόνωση και την πολιτική αποκάλυψη του ρόλου και των στόχων της ηγεσίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ,δέ φτάνει η γκρίνια και τα παρακάλια για αγωνιστική στάση,που ακολουθούν με συνέπεια οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (Σ.Ε.Κ).

• Αυτή η αντίληψη περιορίζει την κριτική της, στην άρνηση της συνδικαλιστικής ηγεσίας να κινητοποιηθεί προς όφελος των εργαζομένων(ερμηνεύοντας πολιτικά και μόνο τη συμπεριφορά της),αλλά αρνείται να παραδεχτεί τις κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές που οδηγούν το κυρίαρχο συνδικαλιστικό ρεύμα,στη συμμαχία με το κεφάλαιο και την υποταγή στις επιλογές του.
• Χρησιμοποιεί την σταθερή συμπόρευση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον ισχυρισμό ότι "εκεί βρίσκονται οι εργάτες",για να δικαιολογήσει την άρνησή της να συμβάλλει με ουσιαστικό και αποφασιστικό τρόπο στον απεγκλωβισμό των εργατικών συνειδήσεων και στην διαμόρφωση ενός δυναμικού και διακριτού ρεύματος ανατροπής και ελπίδας.
• Αρνείται να αποκαλύψει καί στο επίπεδο των συγκεντρώσεων τη γύμνια και την αδυναμία των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων,να οργανώσουν,να εμπνεύσουν,να εμπιστευτούν και να κινητοποιήσουν την πλειοψηφία των εργαζομένων.Τα παραδείγματα των τελευταίων πρωτομαγιάτικων διαδηλώσεων είναι χαρακτηρηστικό τόσο για την αδυναμία της ΓΣΕΕ,όσο και για τις δυνατότητες του ανεξάρτητου ρεύματος.
  

Δέ φτάνουν όμως,ούτε οι χωριστές συγκεντρώσεις απο μόνες τους,που στην ουσία αναπαράγουν σε μικρότερη κλίμακα το ίδιο μοντέλο (τουλάχιστον στον τρόπο και τις μορφές που αποφασίζονται) με αγωνιστικό -έστω- περιεχόμενο και δυναμικές μορφές και απολυτοποιούν το διαχωρισμό απο τον κυρίαρχο συνδικαλισμό και τη διάσπαση των εργαζομένων απο την αστική πολιτική.
Η αδυναμία αγωνιστικής-ταξικής συγκροτημένης και με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο απάντησης στην επίθεση του κεφαλαίου,όσο δέν αντιμετωπίζεται με πρακτικά μέτρα,ιδέες και πρωτοβουλίες απο την πλευρά του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα,η τάση της συντήρησης,του συμβιβασμού και της υποταγής που κυριαρχεί στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας θα εδραιώνεται και θα αποκτά μόνιμα και διαρκώς αυξούμενα,αντιδραστικά χαρακτηριστικά.(πχ ρατσισμός).
Ταυτόχρονα θα φαίνεται ώς η μοναδική πειστική-εναλλακτική μορφή αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική και την επίθεση του κεφαλαίου οι διεκπαιρεωτικές αντιδράσεις του ΠΑΜΕ,με το λιγότερο δυνατό κόστος τη μικρότετρη δυνατή διάρκεια και τον μεγαλύτερο δυνατό έλεχγο απο τους μηχανισμούς εκτόνωσης.
Όσο δέν είναι αργά πρέπει να παρθούν ενωτικές -αγωνιστικές πρωτοβουλίες και να ανοίξει η συζήτηση σε σωματεία,εργατικές συλλογικότητες και σχήματα, για το περιεχόμενο και την ουσία της παρέμβασης,το σχεδιασμό και την στόχευση ρωγμών στην αστική επίθεση.
Χρειάζεται η στοίχιση όλου του δυναμικού που αναφέρεται κριτικά απέναντι στον αστικό συνδικαλισμό,φιλοδοξεί να εκφράσει τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και αντιλαμβανεται αυτή την εξέλιξη σαν σταθερή διαδικασία συγκρούσεων,πολιτικών και ιδεολογικών ανακατατάξεων.
Τα αιτήματα,τα συνθήματα,οι τακτική και τα μέτωπα,η στάση απέναντι στον αστικό συνδικαλισμό.Η έννοια και τα χαρακτηριστικά της ανεξαρτησίας απο την αστική πολιτική και τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης,οι δομές και τα χαρακτηριστικά ενός νέου εργατικού κινήματος,ο ρόλος και η αναγκαιότητα μορφοποίησης ενός ριζοσπαστικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα,είναι κεφάλαια που πρέπει να αρχίσουν να γράφονται.
Η τομή στο εργατικό κίνημα για τις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης δέν μπορεί να έρθει με τη συνέχεια απο μία μίζερη,αποσπασματική και κατακερματισμένη παρέμβαση που δικαιώνει περισσότερο ξεχωριστές πολιτικές παρεμβάσεις και οργανώσεις και λιγότερο ενδιαφέρεται να συμβάλει στην ανατροπή έστω και πλευρών της καπιταλιστικής επίθεσης.
Σε καμία περίπτωση πάντως δέ μπορεί να συμβάλλει η αντιφατική πολιτική στάση στο εργατικό κίνημα,χωρίς συνέπεια λόγων και έργων,χωρίς την τόλμη της πολιτικής καταγγελίας του εργοδοτικού συνδκαλισμού,χωρίς τη συμβολή και την σύμπραξη σε ενωτικές-ταξικές δράσεις που αμφισβητούν την κυριαρχία της αστικής πολιτικής στο εργατικό κίνημα,διασπόντας και υπονομεύοντας τελικά την ενότητα παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η φετινή Δ.Ε.Θ μπορεί να συμβάλλει σε μία τέτοια κατεύθυνση μόνο εάν οι στοχεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και των εργατικών συλλογικοτήτων,συγκλίνουν σε πρακτικές πρωτοβουλίες που θα αναιρούν το εθυμοτυπικό "ανέβασμα" στη Θεσσαλονίκη.
Η φετεινή Δ.Ε.Θ είναι απαραίτητο να "σημαδευτεί" απο την πολιτική παρέμβαση και τις κινηματικές πρωτοβουλίες του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος,που αρνείται να ομογενοποιηθεί στις αντιπολιτευτικές συγκεντρώσεις της ΠΑΣΚΕ,δέ θέλει να γίνει το αριστερό κατάρτι στο πλοίο των εκλογικών επιδιώξεων του ΠΑΣΟΚ, καταγγέλει τον υποταγμένο συνδικαλισμό και τις εξαρτημένες κομματικά παρεκλίσεις του και στοχεύει στην πολιτική και ιδεολογική νίκη απέναντι στην κυβέρνηση,την αντιπολίτευση και τους φορείς της υποταγής και της παραίτησης απέναντι στην αστική επίθεση.