Νέα Κατάσταση!!. Ίδια Καθήκοντα;;

Η συντριβή της Νέας Δημοκρατίας και η κατάρρευση του αρχηγού της είναι αναμφισβήτητα σημαντική και σοβαρή εξέλιξη με συνέπειες στο σύνολο του αστικού κομματικού συστήματος και του πολιτικού της προσωπικού .
Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να κατακτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία,εξουδετερώνοντας την όποια λαϊκή διαμαρτυρία θα μπορούσε να αποκτήσει μαχητικά χαρακτηρηστικά και διεκδικητικό περιεχόμενο.
Κατόρθωσε να ενσωματώσει τη λαϊκή αγανάκτηση και τη διάθεση για τιμωρία της διακυβέρνησης της Ν.Δ,όχι στη βάση της ανατροπής της πολιτικής της,αλλά της προσδοκίας για καλύτερη διαχείριση απο νέα πρόσωπα με καινούργιες μεθόδους.
Κανένας ωστόσο δέ μπορεί να παραβλέψει και να παραγνωρίσει το μέγεθος και την έκταση της επικράτησης του πιό συντηρητικού και ενσωματωμένου ΠΑΣΟΚ απο την ίδρυσή του,το οποίο πέτυχε να αποδεσμευτεί απο τα αιτήματα,τους στόχους και τους αγώνες που αναπτύχθηκαν ενάντια στη νεοσυντηρητική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων,της εργασιακής ανασφάλειας της φτώχιας και της περιβαλλοντικής καταστροφής.
Η επικράτησή του δέν είναι ούτε αποτέλεσμα ενός μαζικού ρεύματος διαμαρτυρίας σάν αυτό που γνωρίσαμε το 1981 ή 1993 αντίστοιχα,ούτε βεβαίως κάποιου ιδεολογικού-πολιτικού ρεύματος με περιεχόμενο και όραμα αντιπαραθετικό με αυτό της νεοσυντηρητικής δεξιάς που εξέφρασε η Ν.Δ.
Η αμφισβητούμενης αξίας και σοβαρότητας "Πράσινη Ανάπτυξη",περισσότερο επιχειρεί να εκφράσει ένα νέο τμήμα επιχειρηματικών συμφερόντων που δραστηριοποιείται στον τομέα της "πράσινης οικονομίας" και λιγότερο να συγκρουστεί με συμφέροντα που απειλούν την φυσική ισορροπία ή να επιβάλλει πολιτικές συμβίωσης των ανθρώπινων αναγκών με το περιβάλλον και τις φυσικές πηγές.
Η εκτόνωση της λαϊκής οργής που εσχάτως γίνεται εφικτή απο τους κυβερνώντες μέσω των εκλογών και οδηγεί σε (ανθρωπο-κομματο)θυσίες όπως αυτή που παρακολουθήσαμε το βράδυ των εκλογών,προς χάρην και διάσωση του καθεστώτως,είναι πολυ πιθανό να ξαναδούμε και στο μέλλον,στο βαθμό και το μέτρο που οι θεσμικές βαλβίδες(κόμματα-κοινοβούλιο-ΜΜΕ κτλ)αποτύχουν να διαχειριστούν κατα το δοκούν τις λαϊκές διαθέσεις.
Η δεξιά είτε με τη Ν.Δ είτε με το ΛΑΟΣ μόνο ώς τραγωδία θα μπορεί να θυμάται αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Εάν για τη ΝΔ είναι προφανές λόγω της θορυβώδους εκπαραθύρωσης,για τον Καρατζαφέρη σαφώς και δέν πρέπει να θεωρείται επιτυχία η ασθενική είσπραξη, απο τη μαζική αποχώρηση ψηφοφόρων της "μητέρας" Παράταξης.
Ταυτόχρονα είναι ορατή η προοπτική της εκλογικής του εξαφάνισης με την πολιτική,ιδεολογική ή και οργανωτική αφομοίωση,μπροστά στην προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας απο μία εκσυγχρονισμένη Ν.Δ με νέο αρχηγό και την αναβάπτιση της αντιπολίτευσης.Εάν ο Καραμανλής δέ δυσκολεύτηκε προεκλογικά να υιοθετήσει την ακροδεξιά και ρατσιστική φιλολογία του ΛΑΟΣ για να διατηρήσει την εξουσία του,για ποιό λόγο η αυριανή ηγεσία της να μήν το ξανακάνει κάτω απο τη σημαία της ενότητας της δεξιάς ;
Με το βλέμμα στραμμένο απο τη μεριά του κεφαλαίου στα δικαιώματα των εργαζομένων,με δεδομένη τη επιδίωξη συρίκνωσης της θέσης τους,την αμφισβήτηση δεδομένων κατακτήσεων και την ακόλουθη άρση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών,η ευφορία για την νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι προσδοκίες των ψηφοφόρων της πολύ γρήγορα θα εξατμιστεί.
Η πλήρης επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εργατικές περιοχές σε βάρος των ψήφων και των ποσοστών του ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές, αποδεικνύει πρίν απ'όλα την αδυναμία των κυρίαρχων ρευμάτων της αριστεράς να επικοινωνήσουν πρωταρχικά με τις ανάγκες εκείνων των τμημάτων των εργαζομένων που πλήτει και απειλεί η οικονομική κρίση.
Οι εκλογικές επιδιώξεις του ΚΚΕ κινήθηκαν στο συντηρητικό τρίγωνο,συγκράτησης των δυνάμεων,διατήρησης της τρίτης θέσης και κυριαρχίας στα πλαίσια της αριστεράς.Η μόνιμη και σταθερή επιδίωξη εκλογικής ενίσχυσης του ΚΚΕ παρ'όλο που διαπερνά ολόκληρη την προεκλογική και κινηματική του δράση και παρουσία,δέν απέδωσε τα αναμμενόμενα.
Ο εγκλωβισμός στη λογική της εκλογικής αποδυνάμωσης των αστικών κομμάτων,χωρίς προοπτική και όραμα,χωρίς να περιγράφεται η αναγκαιότητα ενός κινήματος ανατροπής της αστικής κυριαρχίας και αναβολής της αστικής επίθεσης,ταυτίζοντας κάθε ελπίδα αποκλειστικά με την εκλογική ενίσχυση του,δέν έπεισε παρα μονάχα τον σκληρό πυρήνα επιρροής του.
Η εκλογική τακτική,ο λόγος και η εμφάνιση του ΚΚΕ,αποδυκνείει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά και τις κοινωνικές αναφορές του κόμματος.Η απροθυμία του να περιγράψει και να εκφράσει τα στρατηγικά συμφέροντα των εργαζομένων,δέν προκύπτει μονάχα απο τον ήπιο λόγο και την οικογενιακή ατμόσφαιρα της προεκλογικής καμπάνιας του.
Προκύπτει πρίν απ'όλα απο την επιλογή του να αρνείται την επαναστατική ανατροπή,να υπονομεύει κάθε ξέσπασμα που παρεκλίνει των θεσμικών ελέγχων και πιστοποιήσεων,να περιορίζει την αντικαθεστωτική δράση που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε αριστερή πολιτική,σε συμβολικές κινήσεις εκτόνωσης και άσφαιρες απειλές αυτοεπιβεβαίωσης.
H στάση του το Δεκέμβρη δέν ήταν ούτε το μοναδικό δείγμα,ούτε το αποκορύφωμα της συντηριτικής πολιτικής που εκφράζει στην κοινωνία και την αριστερά.
Η συντήρηση ενός κλίματος φαντασιακής πολιορκίας και γονιδιακής μοναδικότητας,δέ μπορεί να ερμηνεύσει την υποχώρηση σε ψήφους και ποσοστά,ούμπορεί να εμπνεύσει για νέες μάχες,αλλά ούτε μπορεί να διατηρήσει για καιρό το νοσηρό-αποστειρωμένο περιβάλλον που επιβάλλει η ηγετική ομάδα στα μέλη και τους αγωνιστές της βάσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και εάν επιχαίρεται για την κοινοβουλευτική του παρουσία,πρέπει ταυτόχρονα να εκτιμήσει και την σαφή μείωση της εκλογικής του επιρροής.
Ταυτόχρονα δέν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι κάτω απο εσωτερικές πιέσεις και εξωτερικές προτροπές απομακρύνεται σταθερά απο τη λογική στήριξης των κινημάτων έτσι όπως εκφράστηκε πρίν τις ευρωεκλογές.
Φαίνεται να βρίσκει αποκλειστικά στηρίγματα πλέον σε εποικοδομητικές προτάσεις,"γόνιμες " θέσεις και χρήσιμες συμβουλές.
Είναι προφανές ότι η κοινοβουλευτική παρουσία και η πολύπλευρη επιβίωση που αυτή εξασφαλίζει,προς το παρόν καλύπτει τις αντιφατικές προσδοκίες και επιδιώξεις των συνιστωσών του.Αυτό δέν θα επιτρέπει για πάντα την συνύπαρξη σε ένα σχήμα που ενώ δέν ξεκαθαρίζει τις στρατηγικές του επιλογές και τις πολιτικές του συμμαχίες,ταυτόχρονα συντηρεί τη χαλαρή οργανωτική δομή που διευκολύνει την επιβολή πολιτικών,θέσεων και πρακτικών απο μηχανισμούς και πρόσωπα.
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α σε ένα εκπληκτικά εχθρικό περιβάλλον,με παντελή απουσία του πολιτικού της λόγου και πρότασης απο τη δημοσιότητα και την κοινή κρίση,κατάφερε να ξεχωρίσει και να διακριθεί απο τις άλλες δυνάμεις της αντισυστημικής αριστεράς. Σε μία συγκυρία όπου η ενιαία συγκρότηση του σχήματος ήταν αδύναμη,τα συνθήματα,το περιεχόμενο,οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ήταν ασαφή και ανολοκλήρωτα,ο ενιαίος λόγος η ψυχική ενότητα των συνιστωσών της και η οργανωτική ομογενοποίηση προβληματική,η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α πολιτογραφήθηκε με σαφή και διακριτό τρόπο. Κατακτώντας την τρίτη θέση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς,σηματοδοτεί για πρώτη φορά την έκφραση στο κεντρικό πολιτικό πεδίο της διαφορετικής αντίληψης που εκφράζει στο εργατικό κίνημα,στα κινήματα πόλης στο φοιτητικό κίνημα και τα κινήματα υπεράσπισης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Καταγράφηκε οριακά ώς την Αριστερή δύναμη που φιλοδοξεί να ταυτοποιηθεί στη συνείδηση των εργαζομένων,εναλλακτικά απέναντι στις παλιές και δοκιμασμένες αριστερές αντιλήψεις που εκφράζονται απο το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ,σάν την δύναμη εκείνη που εκπροσωπεί την ασυμβίβαστη και επιθετική δυνατότητα ανατροπής του αστικού καθεστώτος ,που φιλοδοξεί να εκφράσει την νέα κομμουνιστική προοπτική και τη δυνατότητα επαναφοράς της επαναστατικής πρότασης για την εξουσία των εργαζομένων. Η εντολή και το βάπτισμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ήταν πρίν και πάνω απ'όλα μία πρωταρχική επιδοκιμασία του μάχιμου,ανήσυχου και δυναμικού κόσμου της Αριστεράς σε ένα εγχείρημα,που μέσα απο ενωτικές διαδικασίες και ενιαίες δράσεις φιλοδοξεί να ανοίξει νέους δρόμους στη πολιτική και θεωρητική αναζήτηση που έχουν ανάγκη τα οράματα της Αριστεράς για να αναπνεύσουν και να αναζοωγονηθούν στο έδαφος της σημερινής πραγματικότητας.
Ταυτόχρονα αποδοκίμασε τις μοναχικές πορείες και διαδρομές που επέλεξαν ή σταθερά επιλέγουν άλλοι σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,είτε σάν προϊόν παγιωμένων αντιλήψεων και ιδεολογικών σταθερών,είτε ώς "αμυντικές" επιλογές οργανωτικής συντήρησης και ιδεολογικής επιβεβαίωσης.
Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α υπηρέτησε με συνέπεια και καθολικά το λόγο και την ουσία της δημιουργίας της,πρέπει να δεχτούμε ότι έκανε βήματα και δημιούργησε προσδοκίες που χρειάζεται να ολοκληρώσει και να διευρύνει.