ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ (ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ) ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ!

Δήλωση των Δέσποινας Κουτσούμπα και Στέφανου Μακρυγιάννη,εκπροσώπων των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ (για τα όσα συνέβησαν στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ στις 27-11-2009).

Η ΑΔΕΔΥ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ.
ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ (ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ) ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ!

Δεν χρειάστηκαν ούτε 50 μέρες για να δείξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το πραγματικό της πρόσωπο: με απολύσεις 100.000 ελαστικά εργαζόμενων, με πάγωμα των προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, με έναν προϋπολογισμό λιτότητας και περικοπών για τους μισθούς και κάθε κοινωνικό αγαθό, με επίθεση στον κοινωνικό/αναδιανεμητικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, η νέα κυβέρνηση έχει ανοίξει τη βεντάλια της επίθεσης σε όλα τα μέτωπα.
Απέναντι στην επίθεση αυτή, η εισήγηση της ΠΑΣΚΕ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ ήταν να… μείνουμε άπρακτοι! Να δώσουμε μια περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση, λες και η κυβέρνηση δεν έχει εξαγγείλει ήδη όλα τα μέτρα στα οποία (υποτίθεται ότι) είναι αντίθετο το συνδικαλιστικό κίνημα! Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο, να υποστηρίζει την ανάγκη «διαλόγου» με την κυβέρνηση, να βάζει «κόκκινες διαχωριστικές γραμμές» για το… μέλλον, να αρνείται ακόμη και την ανάγκη μιας 24ωρης απεργίας τις μέρες κατάθεσης του προϋπολογισμού, μεταθέτοντάς την δυο μήνες μετά! Είναι η ίδια στάση που τηρεί η ΠΑΣΚΕ σε όλες τις Ομοσπονδίες του δημόσιου τομέα, όπου υπονομεύει κάθε απεργιακή κινητοποίηση και χαρίζει στην κυβέρνηση την πολυπόθητη εργασιακή ειρήνη, είναι η συνέχεια της στάσης του Προέδρου της ΓΣΕΕ που βρήκε τον μέγιστο εχθρό του όχι στις κυβερνητικές πολιτικές ή τον ΣΕΒ, αλλά στο πρόσωπο των κακοπληρωμένων και ανασφάλιστων εργαζόμενων STAGE!
Από την άλλη, όλες οι άλλες παρατάξεις στήριξαν στις τοποθετήσεις τους το να γίνει απεργία για τον προϋπολογισμό, φρόντισαν όμως να… διαφωνήσουν για την ημερομηνία, ώστε να μην διαμορφωθεί η αναγκαία πλειοψηφία που θα εξασφάλιζε το να παρθεί η απόφαση κόντρα στην εισήγηση της ΠΑΣΚΕ. Και καλά, από τη ΔΑΚΕ, η οποία όψιμα θυμήθηκε να κάνει αντιπολίτευση στις ίδιες πολιτικές τις οποίες υποστήριζε πριν από μερικούς μήνες, όταν ήταν επιλογές της κυβέρνησής της, το περίμενε κανείς αυτό. Αλλά από την Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ) και τη ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση.
Η ΔΑΣ από την αρχή τοποθετήθηκε υπέρ μιας 24ωρης απεργίας οπωσδήποτε την 17/12, γιατί αυτή την ημερομηνία έχει ως «γραμμή» το ΠΑΜΕ. Η Αυτόνομη Παρέμβαση τοποθετήθηκε εξαρχής υπέρ μιας 24ωρης απεργίας, οποτεδήποτε το Δεκέμβρη εκτός της 17/12, γιατί εκείνη την ημερομηνία την είχε προτείνει πρώτο το ΠΑΜΕ. Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε…
Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις-Κινήσεις επέμεναν πως το βασικό ζήτημα ήταν να ψηφιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση τον Δεκέμβρη ώστε να είναι εμφανές ότι ο προϋπολογισμός λιτότητας, οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις βρίσκουν απέναντι τους εργαζόμενους. Τελικά, όμως, παρά τις εκκλήσεις των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, δεν διαμορφώθηκε κοινή πρόταση από τις δυνάμεις που υποστήριζαν απεργιακή κινητοποίηση, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει η απαιτούμενη πλειοψηφία και να μην αποφασιστεί καμία απεργία –ουσιαστικά δηλαδή να γίνει αυτό που πρότεινε από την αρχή η ΠΑΣΚΕ.
Η επιμονή του ΠΑΜΕ να κηρυχτεί απεργία μόνο στις 17 Δεκεμβρίου, αλλά και η επιμονή της Αυτόνομης Παρέμβασης να μην γίνει απεργία στις 17 Δεκεμβρίου, με τη ΔΑΚΕ προφανώς να «εξυπηρετείται» από αυτή την ατελέσφορη διαδικασία για να παριστάνει την «αντιπολιτευτική δύναμη» χωρίς να δεσμεύεται από καμία απόφαση, είχαν ως αποτέλεσμα να μην υπάρξει απόφαση υπέρ της απεργίας.
Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης δεν είναι τυχαία ή μεμονωμένη. Το ΠΑΜΕ, παρά τις αγωνιστικές του κορώνες, δεν ενδιαφέρεται για την ενότητα του εργατικού κινήματος, ούτε για την αποτελεσματικότητά του. Μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτό έχουν οι κομματικές παρελάσεις, η καταγγελία και η συκοφάντηση κάθε άλλης αριστερής φωνής, η περιχαράκωση κάθε φωνής αντίστασης σε στενά κομματικά όρια. Αυτό είναι εμφανές και από τη στάση του στο κίνημα της ελαστικής εργασίας, καθώς όχι μόνο δεν βοηθά στην ενοποίηση των αγώνων των συμβασιούχων έργου, των ορισμένου χρόνου, των STAGE κ.λπ., αλλά βάζει τρικλοποδιές και προσκόμματα σε όποια προσπάθεια ενοποίησής τους.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση, από την άλλη, φαίνεται απρόθυμη να προχωρήσει σε οποιονδήποτε αγωνιστικό σχεδιασμό χωρίς τη συναίνεση της ΠΑΣΚΕ! Περισσότερο τους ένοιαζε να καταγγείλουν τις άλλες αριστερές δυνάμεις, παρά να διοργανωθεί απεργία. Άλλωστε, αν πραγματικά ήθελαν να γίνει απεργία, θα το είχαν προτείνει ήδη στα ΔΣ των Ομοσπονδιών και στις Συνελεύσεις των Συλλόγων όπου συμμετέχουν, ώστε να υπάρξει μια πραγματική πίεση προς την ΑΔΕΔΥ, και δεν θα σφύραγαν κλέφτικα εδώ και τόσον καιρό… Ούτε θα αγνοούσαν δεκάδες πρωτοβάθμια σωματεία που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση και έχουν ήδη πάρει αποφάσεις για απεργιακή κινητοποίηση στις 17 Δεκέμβρη, έστω και χωρίς την ομπρέλα της ΑΔΕΔΥ.
Αυτόνομη Παρέμβαση και ΠΑΜΕ επιχειρούν να παίξουν παιχνίδια κομματικής και γραφειοκρατικής ηγεμονίας πάνω στην ανάγκη των εργαζομένων για απάντηση τώρα στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα αγνοούν οποιοδήποτε αγωνιστικό συντονισμό που ξεφεύγει από την εποπτεία τους.
Καταγγέλλουμε πρώτα από όλα την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στην ΑΔΕΔΥ που κινείται για άλλη μια φορά στη λογική του κυβερνητικού συνδικαλισμού και βάζει πλάτη στην κυβέρνηση για να περάσουν τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Καλούμε τις άλλες παρατάξεις να αφήσουν τις σκοπιμότητες ώστε να υπάρξει εργατική δράση σε ταξική κατεύθυνση. Δηλώνουμε ότι θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στις αντιστάσεις που γεννιούνται καθημερινά στους χώρους εργασίας, στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των Συλλόγων, ώστε να βγει δυναμικά μπροστά το εργατικό κίνημα, με απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στην επιδρομή της κυβέρνησης σε κάθε εργασιακό δικαίωμα.
Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ απέδειξε, για μια ακόμη φορά, ότι ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός βρίσκεται πολύ μακριά από τις ανάγκες και τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας. Καλούμε τους εργαζόμενους και τα Σωματεία να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Με συνελεύσεις, μαζικές κινητοποιήσεις και πανεργατικό συντονισμό να δώσουμε στην κυβέρνηση την απάντηση που της αρμόζει.