Με αφορμή την επιστολή Τσίπρα.

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ.Τσίπρας απέστειλε  στα Προεδρεία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, στο Συντονιστικό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, στο Πολιτικό Γραφείο της Κ.Ε. του ΚΚΕ,στη Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων και στη Γραμματεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιστολή με την οποία καλεί σε ενωτική συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής :

Η απάντηση του ΚΚΕ

Η τοποθέτηση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

Η ΓΣΕΕ και ο πρόεδρός της ήταν απασχολημένος,λόγω της συνάντησης μες τους απεσταλμένους της Ε.Ε-Ε.Κ.Τ & ΔΝΤ.

Σχόλιο.:Η πρωτοβουλία θα μπορούσε να έχει πραγματική αξία και να προκαλούσε γνήσια και αληθινή ανταπόκριση στη βάση των εργαζομένων εάν δέν άφηνε το περιθώριο στις κυρίαρχες συνδικαλιστικά δυνάμεις της καθήλωσης και της αδράνειας που εκφράζουν οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ,να αξιοποιήσουν μία τέτοια προοπτική για να εγκλωβίσουν ακόμη περισσότερο τις εργατικές διαθέσεις σε μία πρακτική συμμαχίας με τις κυβερνητικές επιλογές και στοχεύσεις.Αυτό  θα μπορούσε να γίνει εάν συνοδεύονταν απο την απαραίτητη κριτική-αποκάλυψη του ρόλου και της στάσης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ,απέναντι στην επίθεση που δέχεται η εργατική πλειοψηφία.Εάν όριζε την έννοια και τα χαρακτηριστικά της ενωτικής ταξικής παρέμβασης,την προοπτική ανατροπής της επίθεσης,όχι  αποκλειστικά ώς ένα στοιχείο (της απαραίτητης)συναισθηματικής και ψυχολογικής ανάτασης,αλλά ώς έκφραση της απαραίτητης και αναγκαίας αναστροφής των κυρίαρχων αντιλήψεων στο εργατικό κίνημα,που στην ουσία θα αμφισβητούσε το μέχρι σήμερα βίο και θα αναιρούσε την γνωστή σε όλους μας πολιτεία τους.

Στις σημερινές συνθήκες ΟΛΟΚΛΗΡΗ η διοίκηση της ΓΣΕΕ καί οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης (έτσι όπως αποφάσισαν να τοποθετηθούν στο προεδρείο της) καί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που επιλέγουν την παραμονή τους σε αυτήν,είναι συνυπεύθυνες για τη στάση,τη θέση και τον προσανατολισμό της συνομοσπονδίας.Η πολιτική και οργανωτική απομόνωση των εταίρων των βιομηχάνων,των συνομιλητών της τρόϊκας και των  σφουγγοκολάριων του Παπανδρέου είναι ο στοιχειώδης και πρωταρχικός όρος για τον απεγκλωβισμό των εργαζομμένων απο τη λογική της συνυπευθυνότητας,την ψυχολογία της ήττας και την πρακτική της ελάχιστης κοινωνικής αντίδρασης απέναντι της πρωτοφανή και άνευ προηγουμένου επίθεση του κεφαλαίου.Η πρόταση λοιπόν για κοινή απεργιακή συγκέντρωση με τους δοσίλογους ηγέτες της ΠΑΣΚΕ-ΓΣΕΕ εκτός του ότι θα τους εξασφάλιζε κοινό στην άδεια πλατεία,που φιλοδοξούν να γεμίσουν με τραγουδάκια και ανοιξιάτικα λουλούδια,θα έκρυβε τη γύμνια,την απαξίωση και την οργανωτική αποσάθρωση που έχουν οδηγήσει ακόμη και τους (συνδικαλιστικούς)ψηφοφόρους τους.Θα έδινε το άλλωθι στα γραφειοκρατικά ραμολιμέντα να ισχυριστούν ότι μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματα και τις διαθέσεις των εργαζομένων.Θα δημιουργούσε την αυταπάτη ότι μπορούν να οδηγήσουν συγκροτημμένα και αποφασιστικά τους εργαζόμενους στη μάχη ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (Κυβέρνηση-Καπιταλιστές) και τα εξωτερικά του στηρίγματα (Ε.Ε-Δ.Ν.Τ).

Αυτή η αντίληψη ωστόσο,καθόλου δέ δικαιώνει ούτε τη λογική,ούτε τη στάση που έχει επιλέξει το ΠΑΜΕ.Καθόλου δέν φιλοδοξεί να εγκλωβίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις και την εργατική προοπτική στα στενά,ελεγχόμενα και πεπερασμένα όρια των κομματικών επιλογών του ΚΚΕ.Καθόλου δέν υπονοεί ότι η κοινή δράση,συνύπαρξη και δράση μέσα στο εργατικό κίνημα προαπαιτεί την προγραμματική συμφωνία,ή τον ενιαίο στρατηγικό προσανατολισμό.Καθόλου δέν αναζητά κομματικές ταυτότητες στη δυνατότητα κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα.Σε καμία περίπτωση δέ δικαιώνει την (αφελώς?) διασπαστικη τακτική του ΠΑΜΕ ιδιαίτερα απέναντι στα μάχιμα και αγωνιστικά τμήματα των εργαζομένων που αρνούνται να υποταχτούν στις κομματικές απαιτήσεις που βάζουν φραγμό στην κοινή δράση και στερούν το μαζικό εργατικό κίνημα απο μία ταξική,αγωνιστική και μαχητική ανάταση απένατι στις απαιτήσεις της συγκυρίας.

Η ενωτική και ταξική επιλογή για τη φετινή Πρωτομαγιά,αλλά και για τη συνέχεια δέ μπορεί να είναι άλλη απο αυτό που φιλοδοξούν να οικοδομήσουν το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές των Πρωτοβάθμιων Σωματείων.Κα αυτό όχι επειδή είναι μία διαδικασία που στηρίζουν πολιτικά δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ,μαζί με ανένταχτους εργαζόμενους,αλλά επειδή οικοδομείται στη βάση των γενικών συνελεύσεων και της ανοιχτής διαβούλευσης στους χώρους δουλειάς και ανάμεσα στα σωματεία και τις εργατικές συλλογικότητες.Γιατί φιλοδοξεί να αδυνατίσει την αποφασιστική εμπλοκή των κομματικών επιλογών και να την αντικαταστήσει στο επίπεδο αυτό με την πρωτογενή εργατική ενεργοποίηση στη βάση των δυνατοτήτων και των ταξικών συμφερόντων.
Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς ότι στην πρακτική,τις διαδικασίες,τις θέσεις(ή και οι προθέσεις μερικές φορές)έχουν αποβάλλει όλα τα "αμαρτήματα" ενός ελεγχόμενου κινήματος.Χωρίς να απαξιώνει κανείς τη συμμετοχή σε άλλες πρωτοβουλίες που μάχονται με το δικό τους τρόπο την αστική επίθεση.Χωρίς να ανάγεται η πρωτοβουλία συντονισμού των σωματείων σε υποκείμενο επαναστατικής πρακτικής,όπως κάποιοι στην επαναστατική Αριστερά θα φιλοδοξούσαν,αλλά ούτε και καταφύγιο παραλλαγής δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ για να απεμπλακούν απο τις ταλαντεύσεις της ηγεσίας του.Αποτελεί ένα ελπιδοφόρο εγχείρημα που φιλοδοξεί να εκφράσει μία υπαρκτή πλευρα του εργατικού κινήματος.

Η πρόθεση να ενεργοποιηθεί η εργατική βάση μέσα απο διαδικασίες συμμετοχής με ανοιχτό και δημοκρατικό τρόπο με ταξικά χαρακτηριστικα,πολιτική τοποθέτηση και δράση είναι παράγοντες που συνθέτουν τη διαδικασία διαμόρφωσης ενός ενωτικού - ταξικού με  πολιτικά χαρακτηριστικά μετώπου στο εργατικό κίνημα και μπορούν να σημαδέψουν την προοπτική του εργατικού κινήματος και το μέλλον του.

Η ενότητα λοιπόν δέ μπορεί να είναι το άδειο πουλόβερ που θα πλέκεται και θα ξηλώνεται ανάλογα με τις κομματικές προθέσεις και επιδιώξεις. Η ενότητα έχει περιεχόμενο που σε συνθήκες σάν τις τρέχουσες είναι περισσότερο ορατό απο ποτέ, δέν επιτρέπει ταλαντεύσεις και πολύ περισσότερο δέν μπορεί να χρησιμοποιείται ώς άλλωθι για να διατηρηθούν εσωτερικές κομματικές ισσοροπίες.Τέτοιες,σάν αυτές που επιχειρεί να συντηρήσει ο πρόεδρος του ΣΥΝ,για να κρύψει το πρόβλημα που έχει ανακύψει,ανάμεσα στη συνεπή και αγωνιστική στάση που τηρούν δυνάμεις και αγωνιστές του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ,σε αντιπαράθεση με θέσεις και στάσεις  μελών του,που συντηρούν την συμβιβαστική τακτική και την χλιαρή πρακτική  στα .."αριστερά της ΓΣΕΕ".