ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΙΣΛΙΓΚΣ ΤΟΥ ΔΝΤ.

Δέν έχει τέλος η υποχωρητικότητα των συνδικαλιστών ηγετών αυτής της ΓΣΕΕ.

Σάν τα ψωριάρικα σκυλιά του δρόμου που όταν γρυλίζουν για τροφή και τα διώχνεις εκείνα βάζουν την ουρά στα σκέλια και κάνουν πίσω,έτσι και η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και των συνδιοικητών της ανώτατης κρατικής συνομοσποδίας.Ούτε αυτά τα φαιδρά και ξέπνωα αιτήματα που οι ίδιοι αποφάσισαν στη Χαλκιδική δέν είναι ικανοί να υπερασπιστούν.Ψάχνουν (και έχουν)συμμάχους στο ΣΕΒ και στο μαύρο μέτωπο των εργοδοτών που μαζί με το ΔΝΤ την Ε.Ε και την ΕΚΤ έστησαν στον τοίχο έναν ολόκληρο λαό που τον κακοποιούν και τον διασύρουν καθημερινά για να εξασφαλίσουν τα κέρδη και την  προνομιακή επιβίωσή τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό και στην εγχώρια επικράτηση  τους.

Καταντά κοινοτυπία πλέον που κάθε εργαζόμενος όπου και αν ανήκει,ότι και αν επιλέγει πολιτικά ή συνδικαλιστικά έχει κατανοήσει ή τουλάχιστον έχει εκμυστηρευτεί στο διπλανό του.

Εάν υπάρχει η δυνατότητα να ανατραπεί αυτή η επίθεση,εάν υπάρχει η περίπτωση όχι να εκβιάσουμε αυτά που μας ανήκουν αλλά ακόμη και να διασώσουμε αυτά που κατακτήσαμε,δέ μπορούμε με αυτή τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δέ μπορούμε με αυτά τα συνδικάτα,δέ γίνεται με αυτο το περιεχόμενο και τη λογική που υποχωρεί βήμα το βήμα,παραδίδει νόμο με το νόμο.
Η εξωφρενικά ραγιάδικη αντίληψη και πρακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας (που έφτασε μέχρι και μυστικές συναντήσεις με την τρόϊκα να κάνει) φαντάζει την αποστειρωμένη α(ντα)γωνιστικότητα του ΠΑΜΕ σαν το αντίπαλο και μοναδικό εναλλακτικό πρότυπο οργάνωσης,περιεχομένου και κλιμάκωσης των εργατικών αντιστάσεων.
Δέν είναι όμως.Και δέν είναι επειδή ακόμη και σε αυτό τον ελεγχόμενο και αποστειρωμένο αγώνα,όπως και στην ελεγχόμενη και αποστειρωμένη αδράνεια,εκφράζονται αντιδράσεις,αντιρρήσεις,αντιστάσεις και διαφωνίες,που ακούγονται και δυναμώνουν.
Το ζητούμενου ενός ανοιχτού,ανεξάρτητου ταξικού εργατικού κινήματος δέ μπορεί βέβαια να είναι στις παρούσες συνθήκες το πρώτιστο αίτημα,αλλά μπορεί και οφείλει να τίθεται το ζήτημα της ανασυγκρότησής του,απο σήμερα,σε νέα βάση με αιτήματα,μορφές και διαδικασίες που αμφισβητούν το σημερινό γραφειοκρατικό καθεστώς ανάθεσης,(κρατικής-εργοδοτικής)διαπλοκής και εγκατάλειψης των εργατικών συμφερόντων.     

Αυτό το κενό που διαμορφώνει η αναγκαιότητα,ταξικά,ενωτικής αποτελεσματικής,διαρκούς,ανεξάρτητης και ριζοσπαστικής δράσης με αγωνιστικό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και στόχους,πρέπει να γεμίσει απο τα αριστερά πρίν καλυφθεί και ασθενήσει είτε απο την απαγοήτευση και την ηττοπάθεια,είτε απο τις δυνάμεις εκείνες που σχεδιάζουν πολιτικές λύσεις πάνω,έξω και ενάντια στη κοινωνική πλειοψηφία.