Ταξική Ενότητα-Εργατική Ανασυγκρότηση-Αντικαπιταλιστικός Προσανατολισμός.

Δέν είναι πλέον είδηση η επιλογή του συμβιβασμού και της οπισθοχώρησης που έχει υιοθετήσει και φανατικά στρατευθεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ με βασικό εκφραστή τον πρόεδρό της.Σε κάθε μεγάλη πρόκληση για το εργατικό κίνημα,η ηγετική της ομάδα δέν ήταν απλά πίσω απο τις ανάγκες του αγώνα και των προκλήσεων,αλλά υπονόμευε,καθυστερούσε,πάγωνε και δέν στήριζε στην πράξη και μαχητικά καμία απεργία,κανένα συλλαλητήριο,καμία αντίδραση.

Δέν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και έτσι πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε,όχι μόνο επειδή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ελέγχεται απο τα 2 αστικά κόμματα εξουσίας,αλλά επειδή η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ,δέν  εκφράζει τίποτε παραπάνω πλέον απο ένα βαθιά ενταγμένο στην αστική δαστρωμάτωση τμήμα,που έχει αποδεχτεί,(και έχει συμφέροντα απο αυτό)τις βασικές αρχές των νόμων της καπιταλιστικής αγοράς,έχει προσδεθεί πλήρως μέσα απο κρατικές θέσεις και αξιώματα στη νομιμότητα της αστικής εξουσίας και είναι ολοκληρωτικά εξαρτώμενο απο την κομματική-πολιτική και ιδεολογική αντίληψη των αστικών κομμάτων απ'όπου και αναπαράγεται.

Με την έννοια αυτή δέν πρέπει να περιμένουμε,απο αυτές τις ομάδες,τίποτε που να μπορεί να διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις ανατροπής της αστικής επίθεσης.Δέν πρέπει να περιμένουμε τίποτε που να μπορεί να αμφισβητήσει με μάχιμο τρόπο και απο ριζοσπαστικές θέσεις την στρατηγική που έχει χαράξει ο αντιδραστικός συνασπισμός που εκφράζει η κυβέρνηση μέσα απο το Μνημόνιο και τα μέτρα που κατασπαράσουν το εργατικό εισόδημα και καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων.

Το τελευταίο "κατόρθωμα" της ομάδας που ηγείται ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ,να κυρήξει απεργιακό σιωπητήριο μέσω του Reuters (για να ησυχάσουν οι ...αγορές),δέν πρέπει να προκαλεί οργή και αγανάκτηση,τουλάχιστον λιγότερη απο την υπογραφή της σύμβασης με τον ΣΕΒ.Αποκαλύπτει και συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο την ένταξη αυτής της ομάδας στον ενιαίο κυβερνητικό σχεδιασμό (κοινωνικό και επικοινωνιακό),που στόχο έχει να ευνουχίσει κάθε εργατική διεκδίκηση,να επιβάλλει κλίμα εργασιακής ειρήνης που θα ενισχύσει(τάχα)τις επενδύσεις και να απομονώσει όλους εκείνους τους κλάδους που βρίσκονται ή είναι στη διαδικασία για κινητοποιήσεις.Με αυτό τον τρόπο προδίδει στην πράξη και με τον πλέον χυδαίο τρόπο τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ που θα κληθούν να υπερασπιστούν το δημόσιο χαρακτήρα της επιχείρησης που θα αρχίσει να ξεκοκαλίζει η κυβέρνηση με τους "επενδυτές",τους εργαζόμενους στον ΟΣΕ  που διεκδικούν να μήν πουληθεί ο δημόσιος σιδηρόδρομος και να μήν πεταχτούν στο δρόμο συνάδελφοί τους,τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ,τους χιλιάδες απολυμένους  συμβασιούχους.Η δημόσια και ανοιχτή παραδοχή της λογικής του μονόδρομου του Μνημονίου,που υπερασπίζεται ο Παπανδρέου,δέν εκφράζει μονάχα την υποταγή στην πιό βάρβαρη και ανελέητη επίθεση που έχει δεχτεί η εργατική τάξη μετά τον πόλεμο.Ερμηνεύει με τον ποιό σαφή τρόπο το χάσμα που χωρίζει τη δυνατότητα ανατροπής του Μνημονιου και της αστικής επίθεσης,με την πρακτική της "παράδοσης των όπλων".Έρχεται να ενισχύσει και να παγιώσει την τάση της υποταγής στην κυριαρχία του κεφαλαίου,που υπάρχει στην κοινωνία και στους εργαζόμενους.Επιχειρεί να εξουδετερώσει κάθε επίδοξη σπίθα που θα αμφισβητήσει τις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου,κάθε φωνή που θα επισκιάσει τις κραυγές που καλούν την κοινωνία να συνθηκολογήσει με τους γύπες τοκογλύφους,τα εγχώρια και ξένα αρπακτικά που καλεί η κυβέρνηση να επενδύσουν πάνω στο πτώμα της εξουθενωμένης και αδύναμης(ελπίζει) κοινωνίας να αντιδράσει. Η παραδοχή άλλωστε του φόβου "μή θεσμικών" αντιδράσεων απο την πλευρά του κόσμου της ανεργίας και της επισφάλειας,ερμηνεύει παράλληλα και τον ενδόμηχο φόβο των εξεγέρσεων που κάθε υπάλληλος του καθεστώτος καλείται να εξουδετερώσει,αφού γι'αυτό εξαργυρώνεται.

Η κριτική και η στάση μιάς αντικαπιταλιστικής-εργατικής αντίληψης στο εργατικό κίνημα,δέ μπορεί να εξαντλείται στην καταγγελία της ανεπάρκειας και της αδράνειας της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.Βεβαίως δέ μπορεί να δημιουργεί αυταπάτες ότι μπορούν αυτές οι ομάδες να ηγηθούν ενός κινήματος ανατροπής,ενός εργατικού ξεσηκωμού που θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα,θα διευρύνει τις κατακτήσεις και θα επιβάλλει  πολιτικές,θεσμικές και κοινωνικές αλλαγές για το συμφέρον της κοινωνικής-εργατικής πλειοψηφίας.Δέ μπορεί να κρατά στάση ανοχής-αναμονής(απο δυνάμεις της αριστεράς)απέναντι στην αδράνεια και την υπονόμευση των εργατικών αγώνων. Δέ μπορεί τέλος να αφήνει ή να αναμένει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε μία νοθρή και απρόθυμη φάρα γραφειοκρατών,που αισθάνονται μεγαλύτερη άνεση στα lobby των Αθηναϊκών ξενοδοχείων,απ'ότι στις πλατείες και τους δρόμους των αγώνων.Η επίσημη και οριστική (δια στόματος του προέδρου της ΓΣΕΕ)ένταξη στη συμμαχία των προθύμων του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και κυβέρνησης,όσο και εάν προσπαθεί να τα μπαλώσει μετά το σάλο που προκάλεσαν τα λεγόμενά του,πρέπει να αντιμετωπίζεται ώς τέτοια.Ως εχθρική!.

Η γραμμή της ενωτικής ταξικής και ριζοσπαστικής αντίληψης στο εργατικό κίνημα για να κατορθώσει να αποκτήσει αξιοπιστία και ανταπόκριση στους εργαζόμενους πρέπει να διαχωριστεί απο τη λογική που υπερασπίζεται το Μνημόνιο και ακολούθως τα μέτρα και τις πολιτικές που απορρέουν απο αυτό( αυτών που τα εφαρμόζουν και τα στηρίζουν),όχι μόνο και κατ'ανάγκη χωροταξικά.Χρειάζεται να υπερασπιστούμε την ταξική ανεξαρτησία και την οργανωτική αυτοτέλεια  των σωματείων.Να επιχειρήσουμε τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε σωματείο και συνδικάτο.Να διασχωρίσουμε πολιτικά,ιδεολογικά και ψυχολογικά τους εργαζόμενους απο την αστική πολιτική και τους εκφραστές της στο εργατικό κίνημα.Να προβάλλουμε την ένταξη των ανέργων στα σωματεία, να απαιτήσουμε την παραμονή αυτών που απολύθηκαν και να πρωτοστατήσουμε στη δημιουργία επιτροπών αλληλεγγύης στα πλαίσιά τους.Να τολμήσουμε τη δημιουργία σωματείων εκεί που δέν υπάρχουν,θεματικών συσπειρώσεων και πρωτοβουλιών.

Να διαμορφώσουμε αγωνιστικά πλαίσια που θα ανατρέπουν το κλίμα της υποταγής,θα ενεργοποιούν και θα συσπειρώνουν στην κατεύθυνση του αγώνα.Να ανακαλύψουμε μορφές δράσης που δέν προαπαιτούν το χάσιμο του μεροκάματου και δέν απολυτοποιούν την απεργία ώς μοναδικό και αποκλειστικό τρόπο αντίδρασης.Να προτείνουμε μορφές λειτουργίας των σωματείων που ενεργοποιούν τους εργαζόμενους στον τόπο δουλειάς,που αμφισβητούν τη  γραφειοκρατική δομή και λειτουργία των συνδικάτων,που δίνουν λόγο,αξία και εξουσία στη σκέψη,την άποψη, τη γνώμη και την εμπειρία του  εργαζόμενου.

Να εγκαινιάσουμε ένα πολιτικό-πολιτιστικό ρεύμα μάχιμης αμφισβήτησης και ενεργητικής δράσης για τα συμφέροντα της εργατικής πλειοψηφίας,με περιεχόμενο που θα δημιουργεί ρήγματα στην επίθεση του κεφαλαίου,θα μπορεί να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις,όχι στη βάση της κομματικής προέλευσης,αλλά με άξονα τις ανάγκες και τα δικαιώματα του σύγχρονου εργαζόμενου.Που θα είναι ανεξάρτητο απο την αστική πολιτική,ενάντια στον ταξικό συμβιβασμό,αντίθετο στην ενεργητική εκτόνωση των αγώνων.Θα αξιοποιεί τα όρια και τις αντιφάσεις της καθεστωτικής αριστεράς στο εργατικό κίνημα,όχι για επιβεβαίωση και διαχωρισμό σε άλλα πεδία αλλά για να δοκιμάζει ενωτικές δράσεις και μαζικές αντιστάσεις,ενάντια στην εργοδοσία,την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.Θα υπερβαίνει τους διαχωρισμούς και θα τολμά να ρίχνει τα τεχνητά εμπόδια που στήνονται για να  οδηγήσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις σε μοναχικές διαδρομές και τους ριζοσπαστικούς προβληματισμούς σε αδιέξοδες αντιπαραθέσεις.

Η γραμμή της ενωτικής ταξικής και ριζοσπαστικής αντίληψης στο εργατικό κίνημα δέ μπορεί να παραπαίει ανάμεσα στην  αγωνιστική παράκληση(ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) απο τη μιά και την ενωτική επίκληση(ΠΑΜΕ)απο την άλλη.Στο βαθμό που δέ διαμορφώνεται ένα σαφές αγωνιστικό πλαίσιο δράσης μέσα απο ανοιχτές διαδικασίες σωματείων,επιτροπών αγώνα,  δραστήριων εργατικών συλλογικοτήτων και ενεργών κοινωνικών παρεμβάσεων,η οποιαδήποτε προσπάθεια επιχειρεί να διαμορφώσει ένα τρίτο πόλο στο εργατικό κίνημα,θα σκοντάφτει στις κομματικές επιλογές και τις οργανωτικές προτεραιότητες των παραγόντων του.Χρειάζεται όμως όλος ο πλούτος και η πολυμορφία που μπορεί να σχηματίσει ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης να συντονίζεται και να σηματοδοτείται με ενιαίο και διακριτό στην κοινωνία τρόπο.Κάτι που ούτε με τεχνητά μέσα μπορεί να γίνει,ούτε τη μορφή του κανένας μπορεί να προσχεδιάσει,ούτε πολύ περισσότερο το μοντέλο του χρειάζεται να επιβάλλει.

Οι δυσκολίες είναι προφανείς.Είναι σαφές ότι απέναντι σε μία εξόφθαλα και ξεδιάντροπη αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής,οι αντιδράσεις που εκπορεύονται απο το ΠΑΜΕ,μπορούν να φαντάζουν για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας,οι μοναδικές και αποκλειστικές μορφές πάλης που μπορεί να εκφράσει η εργατική τάξη. Η αγωνιστική εξάντληση των αποθεμάτων σε ελεγχόμενες διαδηλώσεις,σποραδικές και ασύνδετες αντιστάσεις,σε ασφυκτικό κλοιό και με επίκληση νίκης στα πλαίσια της πλήρους κομματικής επικράτησης,μπορούν να απογοητεύσουν την κοινωνία,να υπονομεύσουν τη δυνατότητα νίκης των εργαζομένων σε επιμέρους μάχες, να ακυρώσουν ένα ενωτικό μέτωπο ανατροπής με ταξικά χαρακτηριστικά,ριζοσπαστικές μορφές πάλης και εργατικό περιεχόμενο.

Το τοπίο στο συνδικαλιστικό κίνημα θα αλλάξει.Οι παραδοσιακές μορφές συσπείρωσης που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση φαίνεται ότι στο βαθμό και το μέτρο που η επίθεση περνάει και βαθαίνει,θα μετασχηματιστούν είτε σαν αποτέλεσμα κομματικών και συνδικαλιστικών επιλογών(διασπάσεις),είτε ώς πρωτογενή προσπάθεια των εργαζομένων να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες που διαμορφώνουν οι διαδικασίες των ΣΣΕ.

Η κάθε τάση στο εργατικό κίνημα θα φροντίσει να δώσει το δικό της στίγμα,περιεχόμενο και προοπτική στη νέα περίοδο.Η πιθανότητα να εκφραστούν τάσεις αμφισβήτησης των δύο κυρίαρχων ρευμάτων στο εργατικό κίνημα,να διαμορφωθούν όροι και προϋποθέσεις εδραίωσης μίας μάχιμης και ανατρεπτικής πολιτικής με θέσεις και δράσεις αντίστοιχες των απαιτήσεων της εποχής,θα είναι δυνατό εάν απο τώρα ανοίξει μία συζήτηση για τη μορφή,τα χαρακτηριστικά το περιεχόμενο και τους στόχους του εργατικού κινήματος στο τοπίο που διαμορφώνει η πάλη για την ανατροπή της αστικής επίθεσης.Οι δυνάμεις εκείνες που φιλοδοξούν να υπηρετήσουν ένα πολιτικό σχέδιο ανατροπής,ενάντια στο Μνημόνιο και τις επιταγές του,αλλά και αντικαπιταλιστικό με επαναστατικά χαρακτηριστικά,πρέπει να υπερβούν την εσωστρέφεια που προκαλούν οι αντιτιθέμενες προτεραιότητες και τα αλληλοσυγκρουόμενα προτάγματα.Η πρακτική και η δράση τους στο εργατικό κίνημα πρέπει να απεμπλακεί απο τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς του κεντρικού πολιτικού σκηνικού και τις ενδοαριστερές χαρτογραφήσεις.Μία τέτοια πρακτική αναπαράγει τα φαινόμενα κρίσης και παρακμής που την  διαπερνούν,στο πεδίο της ταξικής πάλης,τη στιγμή ακριβώς που κάτι τέτοιο είναι καί περιττό και επιζήμιο.