Περίπου 800 απεργοί από όλους τους κλάδους των ΜΜΕ ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο των ΜΜΕ και συγκεντρώθηκαν στο γήπεδο του Πανελληνίου, έχοντας την ελπίδα ότι αυτή τη φορά δεν θα ξαναπαιχτεί το ίδιο χιλιοπαιγμένο παιχνίδι στις πλάτες τους και θα καταφέρουν να φύγουν με μια συγκεκριμένη απόφαση που συμπυκνώνεται σε 2 λέξεις: ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.
Δεν ήταν λίγοι οι ομιλητές από διάφορους εργασιακούς χώρους που έχουν πληγεί το τελευταίο διάστημα από την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών που επισήμαναν ότι δεν υπάρχει άλλο μέσο πάλης για να αποτρέψουμε την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη θεσμοθέτηση της εκ περιτροπής εργασίας και την εξάπλωση της χαμηλόμισθης – ελαστικής ή και ανασφάλιστης εργασίας, από μια απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας με ταυτόχρονη οργάνωση της περιφρούρησης μέσω μιας ανοιχτής απεργιακής επιτροπής.
Το προεδρείο των εργατοπατέρων προτιμούσε να «πετάει την μπάλα στην κερκίδα» με τις γνωστές αερολογίες και αοριστίες επενδυμένες με μπόλικη αγωνιστική σάλτσα. Ο βασικός στόχος των εργατοπατέρων άλλωστε για τη σημερινή εκδήλωση ήταν να διαφυλάξει τον αριθμό των ομιλητών και να αποτρέψει να εκφραστεί η οργή της βάσης των απεργών. Τουλάχιστον αυτό δεν τους πέρασε. Στη σημερινή συγκέντρωση ακούστηκαν παρά τη θέληση των εργατοπατέρων και οι φωνές των απεργών του ALTER που μάταια περιμένουν -πέρα από την πληρωμή των μισθών τους- τη στήριξη της ΕΣΗΕΑ στην απόφαση τους για απεργία διαρκείας και οι φωνές των απολυμένων του ΔΟΛ που ξεπούλησε η ΕΣΗΕΑ και οι φωνές των ανασφάλιστων εργαζόμενων σε sites που παραμένουν αόρατοι για την ΕΣΗΕΑ.
Όμως για άλλη μια φορά οι εργατοπατέρες κατάφεραν να παίξουν την παράστασή τους και να αποχωρήσουν χωρίς την έκδοση μιας συγκεκριμένης απόφασης. Παρά την πίεση κάποιων προέδρων και μελών Δ.Σ. σωματείων και σύσσωμου του κόσμου να δοθούν συγκεκριμένες δεσμεύσεις και συγκεκριμένες ημερομηνίες για την οργάνωση ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας -έστω και με την μορφή αρχικά της 4ήμερης απεργίας- στο τέλος προτίμησαν να αποχωρήσουν κάτω από το σύνθημα «Αλήτες, λέρες εργατοπατέρες». Ελέγχεται επίσης η πληροφορία ότι μηχανοκίνητοι μπάτσοι, που είχαν σπεύσει έξω από το στάδιο στο τέλος της συγκέντρωσης, είχαν καλεστεί για να προστατεύσουν τους εργατοπατέρες από την οργή των απεργών. [Update: Ανακριβής τελικά η πληροφορία. Οι εργατοπατέρες το έσκασαν από την πίσω πόρτα...]
Η αλήθεια είναι ότι οι ενώσεις των γραφειοκρατών βρίσκονται μπροστά σε ένα υπαρξιακό δίλημμα: από τη μια η επίθεση των αφεντικών που καταργεί τον πρότερο θεσμικό ρόλο τους, από την άλλη η πίεση των απεργών να κηρυχθούν κινητοποιήσεις διαρκείας που μπορεί να οδηγήσουν στο ξεπέρασμα της χρόνιας συνδικαλιστικής ξεφτίλας και στην από τα κάτω οργάνωση μιας αγωνιστικής ταξικής δομής που θα ενοποιεί όλους τους εργαζόμενους στην βιομηχανία των ΜΜΕ. Και στις δυο περιπτώσεις ο θεσμικός θάνατος των εργατοπατέρων είναι βέβαιος (εμείς προτιμάμε τη δεύτερη εκδοχή) και γι’ αυτό αυτοί προτιμούν να παίρνουν ανάσες ζωής, αναβάλλοντας την τελική αναμέτρηση (σήμερα μας παρέπεμψαν στην συνέλευση του Διασωματειακού τη Δευτέρα και σε γενικές και αόριστες συνελεύσεις στα μαγαζιά, που χωρίς συγκεκριμένη αγωνιστική πρόταση όλοι ξέρουμε ότι αποτελούν το γήπεδο των εργοδοτικών ρουφιάνων).
Όμως επειδή η συνέχιση της μίζερης συνδικαλιστικής τους ύπαρξης συνεπάγεται το βέβαιο εργασιακό μας θάνατο, κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη του ξεπεράσματός τους και της αυτοοργάνωσης ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι λίγες εκατοντάδες απεργοί θα δώσουν μια εύκολη μάχη απέναντι στον ταξικό πόλεμο των αφεντικών και των μισθοφόρων τους, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσο ο αγώνας παραμένει στα χέρια των γραφειοκρατών αυτοί θα φροντίζουν να μας στέλνουν στον αγώνα με «κατεβασμένα παντελόνια».
Υ.Γ. Μετά το τέλος της συνέλευσης ομάδα απεργών παρενέβη στο site dealnews.gr που λειτουργούσε κανονικά χάρη στην εργασία μαύρων εργαζόμενων, αμειβόμενων με 450-500 ευρώ το μήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου