Σκέψεις με αφορμή την απεργία

H σημερινή απεργία ήταν αποτέλεσμα πιέσεων στο συνδικαλιστικό ιερατείο το οποίο ενώ  είχε προγραμματίσει κινητοποιήσεις στα τέλη Ιουνίου, όταν πλέον τα πάντα θα είχαν κριθεί ως προς τη θεσμοθέτηση του νέου μνημονίου, αναγκάστηκε να αλλάξει το σχεδιασμό του.

Ο πανικός των προέδρων των μεγάλων ομοσπονδιών (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΤΑ κτλ) είτε ως φόβος, είτε ως ντροπή, είτε ως αποτέλεσμα προσγείωσης στην πραγματικότητα οδήγησε τον «κυβερνητικό επίτροπο επι του συνδικαλισμού» να προκηρύξει τη σημερινή απεργία μόνο στις ΔΕΚΟ.

Το αξιοσημείωτο της σημερινής κινητοποίησης ήταν η μικρή ανταπόκριση. Δεν έχουμε εικόνα απο την απεργιακή συμμετοχή, αλλά εάν κρίνουμε απο την πυκνότητα της συγκέντρωσης , σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στο μέγεθος της πρόκλησης και στο βάθος της επίθεσης που έχει προετοιμάσει η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι ήταν σαφώς μεγαλύτερη απο άλλες αντίστοιχες.
Ο λόγος που το σημειώνουμε είναι επειδή πλέον έχει γίνει προφανές ότι ο κόσμος, οι εργαζόμενοι έχουν κάνει ένα σοβαρό βήμα μπροστά στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη δυνατότητα επιρροής στις εξελίξεις και του ρόλου που καλούνται να αναλάβουν απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν στο δρόμο το προηγούμενο διάστημα δεν κατέδειξαν ένα λαό που υπομένει καρτερικά τον Αβραάμ να επιτελέσει τη θεία εντολή της ανθρωποθυσίας.
Φανερώνουν ένα λαό που ψάχνει να βρει τους δρόμους, τους τρόπους, τις προτάσεις,τις επιλογές και τα οράματα που θα ανατρέψουν το σκηνικό και θα φέρουν στο προσκήνιο τις δικές του ανάγκες. Θα βάλει μπροστά απο τις ανάγκες του «έθνους των λίγων», τα αιτήματα και τα συμφέροντα του «έθνους των πολλών».

Το καινούργιο είναι ότι αυτό το ψάχνει έξω απο τα σωματεία και τον παραδοσιακό τρόπο συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Αυτή είναι η αλήθεια,όσο και να μη μας αρέσει. Όχι επειδή έχουμε ταυτιστεί ή υποστηρίζουμε το μοντέλο τη μορφή και το περιεχόμενο του υπαρκτού συνδικαλισμού, αλλά επειδή το επόμενο βήμα δέν έχει γίνει, επειδή δεν έχουμε την πρόταση εκείνη που θα ανατρέψει (γιατί θα ανατραπεί) το συνδικαλιστικό κίνημα έτσι τουλάχιστον όπως το γνωρίσαμε μεταπολιτευτικά.

Ο κόσμος, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι και οι νέοι, φαίνεται να ψηλαφούν και να προσεγγίζουν διστακτικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επέλεξαν, να αναγνωρίζουν τη δυνατότητα ανατροπής της «κατάστασης» με αντιφατικό τρόπο και περισσότερο μέσα απο τις λαϊκές συνελεύσεις και τις πλατείες παρά μέσα απο τα κόμματα και τα συνδικάτα.
Το ποτάμι που φούσκωνε τόσα χρόνια, απο το συμβιβασμό, τη διαπλοκή, την υποταγή σε συμφέροντα και στενοκομματικές επιλογές του συνδικαλιστικού κινήματος, δέν έχει την πολυτέλεια (αν και οφείλει) να διακρίνει τους συνεπείς, τους ταξικούς και τους αγωνιστές.  Θα παρασύρει ότι βρει μπροστά του εάν τα μέσα που θα βρούμε για να ταξιδέψουμε, δε θα μας επιτρέψουν απλά  να επιπλεύσουμε με σημαίες ευκαιρίας ή με τυχοδιωκτικά ρεσάλτα, αλλά θα μπορέσουμε με σεβασμό στην αυτοτέλεια και τις επιλογές του, να διαμορφώσουμε θέσεις προτάσεις, επιλογές και   πρακτικές που θα το οδηγήσουν σε ανοιχτές θάλασσες και όχι σε νέα βάλτα.

Όσο λάθος είναι κανείς να υποταχθεί στο κλίμα του λευκού και ακομμάτιστου κινήματος που εμφανώς ή συγκεκαλυμμένα ενισχύεται και προωθείται απο οργανώσεις και συστημικές δυνάμεις,  άλλο τόσο λάθος είναι να το αμφισβητήσει κανείς με επιθετικό τρόπο και μέσα απο αυτοαναφορικές λογικές και ιδεολογήματα.
Καθήκον της επαναστατικής αριστεράς είναι να επιδράσει θετικά και προωθητικά σε αυτό με ιδέες, αιτήματα και δράσεις που η κατεύθυνση  και η πραγματοποίησή τους  θα βοηθά στην αποκάλυψη και  θα απαιτεί την ανατροπή των αιτιών και της ρίζας του κοινωνικού προβλήματος που επιτακτικά πλέον ζητά λύση και διέξοδο.

Η επαναστατική αριστερά εάν θέλει να ανταποκριθεί στο ρόλο της στη συγκυρία χρειάζεται υπερβαίνοντας τον εαυτό και αμφισβητώντας το ρόλο που της επιφυλάσσει η συστημική ανοχή, να πρωτοστατήσει σε μία πρόταση λύσης διεξόδου και ανατροπής απο τα αριστερά. Αμφισβητώντας στην πράξη τα πεδία των συμμαχιών και των διεξόδων κινδύνου που έχει διαμορφώσει το αστικό μπλοκ (Σπιθα, ΕΛΕ, Πανεπιστημιακοί κτλ) χρειάζεται να υπερβεί το φετιχισμό του αγώνα ως σκοπό (και όχι ως μέσο) και να διαμορφώσει συγκεκριμένη και πειστική  πρόταση εργατικής λύσης στην καπιταλιστική κρίση.
Και αυτή η  πρόταση δε μπορεί παρά να έχει και κυβερνητικές  απολήξεις, πρόσωπα και πολιτικές.
Διαφορετικά είτε θα ενσωματώνεται σε σχέδια ενός τμήματος της αστικής τάξης που πλήττεται απο τις κυρίαρχες επιλογές και σχεδιασμούς, είτε θα παραμένει ένα καλό,αγωνιστικό και επαναστατικό αποκούμπι συνειδητών και αποφασισμένων, αλλά λίγων και απομονωμένων επαναστατών, εκφραστών ενός ηττημένου κινήματος σε μία  κοινωνική ζούγκλα εξαθλιωμένων.