Βάρβαρη επίθεση απο τις ορδές των κυβερνητικών φρουρών δέχτηκαν δεκάδες εργαζόμενοι και στελέχη του ΠΑΜΕ, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας τους στο Υπ.Εργασίας.
Οι μαζικές συλλήψεις, ο άγριος ξυλοδαρμός εργαζομένων και συνδικαλιστών και ο προπηλακισμός ακόμη και βουλευτών αποκαλύπτει με τον πιό σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τις προθέσεις της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού.
Η μπότα του νόμου δέν έχει ούτε εξαιρέσεις, ούτε παρακάμψεις. Δέν επιδέχεται παρερμηνείες, "χάρες" και "στραβά μάτια".
Η μπότα του νόμου δέν έχει ούτε εξαιρέσεις, ούτε παρακάμψεις. Δέν επιδέχεται παρερμηνείες, "χάρες" και "στραβά μάτια".
Η ανοχή που γνωρίζαμε όλοι μας ότι απολαμβάνει το ΠΑΜΕ, το προηγούμενο διάστημα σχετικά με τις συμβολικές του ενέργειες και "καταλήψεις" με τη σημερινή ενέργεια απο την πλευρά της κυβέρνησης έγινε παραπάνω απο σαφές ότι τελείωσε.
Η ταχύτατα αυξανόμενη (μετά και το 3ο Μνημόνιο) κλιμάκωση της καταστολής και του αυταρχισμού απο τις εισβολές σε κοινωνικούς χώρους, πανεπιστήμια, ο κατασταλτικός αυτοματισμός των μηχανισμών του κράτους απέναντι σε κάθε εργατική κινητοποίηση με τη συνδρομή καί της δικαιοσύνης, αφορά το σύνολο της κοινωνικής πλειοψηφίας και της δυνατότητάς της να διεκδικεί τα δικαιώματά της και να αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική.
Η αλλαγή στάσης απο την πλευρά του κράτους, θέτει σε νέες βάσεις αυτό που απο καιρό έχει ήδη τεθεί, αλλά μεγάλο μέρος της κοινωνίας δέν έχει αντιληφθεί και το σύνολο της αριστεράς αδυνατεί να συλλάβει και να το εντάξει σε ένα σχέδιο επαναστατικής ανατροπής της κοινωνίας.
Η μεταδικτατορική "δημοκρατία" της ανοχής δέν μπορεί να αντέξει τη συνύπαρξή της με την οικονομική κρίση, την φτώχεια, την ανεργία και κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Το ζήτημα της δημοκρατίας τίθεται πλέον ανοιχτά και απροκάλυπτα με πρωτοβουλία όμως εκείνων που ποτέ δέν την ασπάστηκαν, που πάντα ήταν ανεκτικοί και φειδωλοί απέναντί της, που πάντα την όριζαν ώς μία μορφή άσκησης της εξουσίας για τη δική τους τάξη.
Το εάν θα τεθεί στην πραγματική-λαϊκή της διάσταση, απο την πλευρά της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι ένα σημαντικό και επίκαιρο ερώτημα, που έκβαση της σκληρής πάλης που διαφαίνεται, θα είναι και η μόνη ασφαλής μέθοδος για την απάντησή του.
Με την προϋπόθεση βέβαια ότι δέ θα αμφισβητηθούν-καταργηθούν στοιχειώδης ελευθερίες.
Το κίνημα έτσι όπως το γνωρίσαμε τουλάχιστον δέν μπορεί να απαντήσει με αξιοπιστία σαφήνεια και αποτελεσματικότητα.
Η "προσφορά" του κράτους και της κυβέρνησης να εντάξει με τον τρόπο που σήμερα το έκανε και τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς του ΠΑΜΕ, ίσως μετατοπίσει τη "γραμμή Μαζινό" που έχει χαράξει η ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη απο την μία πλευρά και τα "οχυρωματικά έργα" απέναντι στην κοινή δράση και απάντηση απέναντι σε όλες τις άλλες δυνάμεις του κινήματος.
Ειδικά σήμερα που η αδυναμία επικράτησης της αριστερής απάντησης για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου γίνεται ορατή απο της κυρίαρχες εκφράσεις της, η ερμηνεία των επιθέσεων και των συλλήψεων όχι με κοινωνικούς όρους, αλλά με όρους κομματικής συντήρησης και εκλογικής επικράτησης δέ θα είναι απλά λάθος αλλά καταστροφική.
Η μεταδικτατορική "δημοκρατία" της ανοχής δέν μπορεί να αντέξει τη συνύπαρξή της με την οικονομική κρίση, την φτώχεια, την ανεργία και κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Το ζήτημα της δημοκρατίας τίθεται πλέον ανοιχτά και απροκάλυπτα με πρωτοβουλία όμως εκείνων που ποτέ δέν την ασπάστηκαν, που πάντα ήταν ανεκτικοί και φειδωλοί απέναντί της, που πάντα την όριζαν ώς μία μορφή άσκησης της εξουσίας για τη δική τους τάξη.
Το εάν θα τεθεί στην πραγματική-λαϊκή της διάσταση, απο την πλευρά της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι ένα σημαντικό και επίκαιρο ερώτημα, που έκβαση της σκληρής πάλης που διαφαίνεται, θα είναι και η μόνη ασφαλής μέθοδος για την απάντησή του.
Με την προϋπόθεση βέβαια ότι δέ θα αμφισβητηθούν-καταργηθούν στοιχειώδης ελευθερίες.
Το κίνημα έτσι όπως το γνωρίσαμε τουλάχιστον δέν μπορεί να απαντήσει με αξιοπιστία σαφήνεια και αποτελεσματικότητα.
Η "προσφορά" του κράτους και της κυβέρνησης να εντάξει με τον τρόπο που σήμερα το έκανε και τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς του ΠΑΜΕ, ίσως μετατοπίσει τη "γραμμή Μαζινό" που έχει χαράξει η ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη απο την μία πλευρά και τα "οχυρωματικά έργα" απέναντι στην κοινή δράση και απάντηση απέναντι σε όλες τις άλλες δυνάμεις του κινήματος.
Ειδικά σήμερα που η αδυναμία επικράτησης της αριστερής απάντησης για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου γίνεται ορατή απο της κυρίαρχες εκφράσεις της, η ερμηνεία των επιθέσεων και των συλλήψεων όχι με κοινωνικούς όρους, αλλά με όρους κομματικής συντήρησης και εκλογικής επικράτησης δέ θα είναι απλά λάθος αλλά καταστροφική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου