Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Κείμενο παρέμβασης συνδικαλιστών για το συνέδριο της ΓΣΕΕ



Συνδικάτα και αγώνες ρήξης και ανατροπής της επίθεσης
για τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει

Οι εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι της χώρας οδηγούνται άρδην στον εργασιακό μεσαίωνα, βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει με όρους πολεμικών συνθηκών. Ο πόλεμος που εξαπολύουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, το συνασπισμένο και συντονισμένο μπλοκ εργοδοτών-κυβερνήσεων-ΕΕ και ΔΝΤ αντιμετωπίζεται μόνο με εργατική αντεπίθεση, με ένα μαχητικό, μαζικό και ανατρεπτικό μέτωπο των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.
Την περίοδο αυτή, πραγματοποιούνται τα περισσότερα συνέδρια των μεγάλων ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ. Συνέδρια που αρνούνται να συζητήσουν και να θέσουν προσανατολισμό για τον εξοπλισμό και την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος και την αντεπίθεσή του, αλλά αναπαράγουν τον παραταξιακό, γραφειοκρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό. Από τις εμπειρίες και τους αγώνες μας, ιδιαίτερα τις σκληρές ταξικές μάχες των 3 τελευταίων χρόνων, ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναντίστοιχο, -κυρίως από άποψη πολιτικής κατεύθυνσης και στόχων, αλλά και από άποψη δομής και μορφών συγκρότησης-, με τη σφοδρότητα της κρίσης, με την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού, τη ραγδαία διάλυση των όρων ζωής και εργασίας που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη. Ο χαρακτήρας της ταξικής συνδιαλλαγής που σφράγισε επί 30 τουλάχιστον χρόνια το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει σε κρίση. Αδυνατίζει ο κομματικός παραταξιακός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ που διαμόρφωσε τις σημερινές μορφές γραφειοκρατικής εκπροσώπησης, που καλλιέργησε τη λογική της «εξαίρεσης» των επιμέρους κλάδων από πολιτικές, τους αγώνες διαμαρτυρίας για μια συνδιαλλαγή-διάλογο μετά. 
Ο συνδικαλισμός του κοινωνικού εταιρισμού τελειώνει. Δυστυχώς, όχι ακόμα από την τάξη. Αλλά από τον άλλο «εταίρο», το κεφάλαιο, που αφού τον χρησιμοποίησε για να αποδυναμώσει και να ενσωματώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα τον πετά στη γωνία, θέλοντας την εργατική τάξη πλήρως ανοργάνωτη και κάθε εργαζόμενο, πρόβατο που θα διαπραγματεύεται μόνο με τους λύκους. Κι όμως, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, των περισσότερων ομοσπονδιών και μεγάλων συνδικάτων, αυτοπροσδιορίζονται ως «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή συνεργάτες, σήμερα της τρόικα, όπως και της κάθε κυβέρνησης και της εργοδοσίας, στα πλαίσια τους συστήματος της εκμετάλλευσης. Αποδέχονται έτσι την «εθνική οικονομία», δηλαδή την απρόσκοπτη κερδοφορία των εργοδοτών, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός των ορίων της. Συσπειρώνουν όλο και μικρότερο τμήμα εργαζόμενων, διαμορφώνοντας μάλιστα όρους σκληρής ιεραρχίας, κλειστών δομών και «αντιπροσώπευσης», μακριά από τη βάση των εργαζομένων. Έχουν άμεση σχέση με πολιτικούς-κρατικούς φορείς, εξάρτηση από νομικούς θεσμούς και οικονομικές πηγές του συστήματος.
Χρειαζόμαστε συνδικάτα μαζικής δράσης και μαχητικής ρήξης
Σήμερα, ωριμάζει -και σαν αναγκαιότητα και σαν δυνατότητα- μια τομή στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δυναμώνει η τάση για ανεξάρτητους και μαχητικούς εργατικούς αγώνες, δημιουργούνται διάφοροι συντονισμοί σωματείων, κλάδων και αγώνων, εντείνονται οι αναζητήσεις στόχων και μορφών έκφρασης των συμφερόντων των εργαζομένων.

Ένα αποτελεσματικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι απαραίτητο να συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων. Να βρει δρόμους οργάνωσης των εκατομμύρια ανέργων. Πάνω από όλα, να αυτοπροσδιορίζεται σαν αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων. Να έχει σαν μοναδικό κριτήριο δράσης του τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, τις επιχειρήσεις και το κράτος. Να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στη δημοκρατία του αγώνα. Η εμφάνιση ενός τέτοιου συνδικαλιστικού κινήματος, δεν μπορεί να γίνει χωρίς ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χωρίς διαπάλη σε όλα τα επίπεδα με τον υποταγμένο συνδικαλισμό.
Στα πραγματικά «συνέδρια» και τις διαδικασίες των συνδικάτων πρέπει να συζητήσουμε πώς ο συνδικαλισμός θα ξαναποκτήσει το ρόλο του για την οργάνωση νικηφόρων αγώνων, πώς η ενότητα και η συλλογική διεκδίκηση θα μπει στην πρώτη επιλογή των εργαζομένων ενάντια στην υποταγή, την ανημπόρια, τις αυταπάτες, τις αναθέσεις, τις κοινοβουλευτικές-εκλογικές «λύσεις», τις ατομικές, ακόμα και φασιστικές «λύσεις».
Σε αυτό θέλουμε και πρέπει να συμβάλλουμε: Με ποιους στόχους και αιτήματα, ποιες μορφές, και εργαλεία θα συμβάλλουμε στην οργάνωση των εργατικών αγώνων και του κινήματος που έχει ανάγκη η εποχή μας; Πώς το εργατικό κίνημα θα βρει τους σύγχρονους τρόπους πραγματικού εργατικού και απεργιακού εκβιασμού με μετρήσιμες νίκες, που θα δημιουργούν πραγματικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και στην κάθε εργοδοσία; Ποια στοιχεία πρωτότυπων μορφών αγώνα εμφανίζονται; Πώς οι επιμέρους αντιστάσεις θα συνενωθούν και πώς οι εργαζόμενοι θα δημιουργούν τα δικά τους αποφασιστικά όργανα αγώνα; Για να σπάσει στην πράξη η ηγεμονία των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών όχι μόνο στα τριτοβάθμια όργανα αλλά και σε σωματεία και σε κλάδους. Οι ταξικές δυνάμεις οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να ρίξουν το βάρος στην ανασυγκρότηση των συνδικάτων, στην συμμετοχή των εργαζομένων, στις γενικές συνελεύσεις. Να παλέψουν για την ταξική ενότητα των εργαζομένων πάνω σε ένα πρόγραμμα ενοποίησης της πάλης για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και όχι «εξαίρεσης» ή διαμαρτυρίας. Nα υπερβούμε τους διαχωρισμούς δημόσιου ιδιωτικού τομέα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ελέγχουν τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα δεν μπορούν, και κυρίως δεν θέλουν, να κάνουν ταξικό και μαχητικό αγώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να τις ξεπεράσει με δημιουργία συντονισμών πρωτοβάθμιων σωματείων σε όσο το δυνατόν περισσότερους κλάδους και πόλεις, με παράλληλη προσπάθεια για την αγωνιστική τους συνάντηση σε κοινές πρωτοβουλίες.
Για να ζήσουμε πρέπει να τους ανατρέψουμε. Παλεύουμε για τη ζωή και το μέλλον μας και όχι για τα «ψίχουλα» και το «μικρότερο κακό».
Αντίθετα με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, που μιλάει για κάποιες «ανάλγητες» πολιτικές και «διεκδικεί» το λιγότερο κάθε φορά κακό, εμείς ξέρουμε ότι σήμερα το ζήτημα τίθεται απλά: στην κρίση και την προσπάθεια υπεραντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού, ή θα σωθούν τα κέρδη ή θα σωθούν οι εργαζόμενοι. Για να δουλέψουν οι 1,5 εκατ. άνεργοι, για να πληρωθούν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, για να ζούμε αξιοπρεπώς, πρέπει να χάσει πλούτο και δύναμη το κεφάλαιο. Το εργατικό κίνημα πρέπει να ξαναμιλήσει για την εκμετάλλευση, που σήμερα εντείνεται στο έπακρο μέσα από τους μηχανισμούς του χρέους και του ευρώ. Να θέσει στο κέντρο του την «εργατική γενοκτονία» της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Ή θα διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγουμε και την ανατροπή τρόικας-κυβέρνησης-μνημονίων ή θα οδηγούμαστε από ήττα σε ήττα, σε διάλυση και εξαθλίωση. Η αντίσταση πρέπει να συνδεθεί με τη διεκδίκηση των πιο άμεσων και βασικών αναγκών μας. Να βάλουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά! Απαιτώντας να σταματήσουν οι απολύσεις, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους, πλήρη ασφάλιση για όλους. Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Να σταματήσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διάλυση των κοινωνικών αγαθών. Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, νερό, ρεύμα κ.ο.κ. πρέπει να είναι αποκλειστικά Δημόσια Αγαθά. Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το ληστρικό χρέος. Να μην υπακούσουμε στις απαιτήσεις της ΕΕ και της τρόικα που μας θέλουν δούλους του 21ου αιώνα, χωρίς δικαιώματα, εξαθλιωμένους. Να αρνηθούμε να γίνουμε η «καύσιμη ύλη» για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Να ανατρέψουμε την πολιτική και την επίθεση κυβερνήσεων-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Να πάρουμε πίσω τον πλούτο που μας κλέβουν και την αξιοπρέπειά μας. Αυτά πρέπει να βρίσκονται στις σημαίες ενός σύγχρονου μαχητικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γι’ αυτά θα συμβάλλουμε σε κάθε σωματείο, χώρο δουλειάς, συνέλευση, επιτροπή και γειτονιά. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

AddThis Smart Layers