Άν κρύψει κανείς την ημερομηνία του παραπάνω δημοσιεύματος, το περιεχόμενο και ο τίτλος θα είναι ακριβώς ο ίδιος απο το 1973 (?!!) το 1978,το 1984,το 1989.το 1998,το '90-91 το 2006-2007...
Πραγματικά αναρωτιέται κανείς μέχρι πόσες φορές μπορεί να ανέβει μία παράσταση με το ίδιο σενάριο,το ίδιο σκηνικό,τους ίδιους ρόλους,τις ίδιες ατάκες με τα πρόσωπα μονάχα να αλλάζουν και αυτά όχι όλα.
Μοιραία στην περίπτωση του ΚΚΕ κινδυνεύουμε να πέσουμε στη δίνη της χρονολογικής αναζήτησης του έτους-περιόδου "σταθμό" που το Κόμμα άρχισε να "μπάζει νερά", αλλά δέν είναι του παρόντος.
Αξίζει πάντως να απαντήσει κανείς στο ερώτημα πότε κυριάρχησε αυτή η φοβική στάση απέναντι στα κινήματα και τις εκρήξεις (εργατικές ή νεολαϊστικες) που είτε είναι αυθόρμητες,είτε πηγάζουν απο βαθύτερες διεργασίες,σε κάθε περίπτωση όμως συναντούν την καχυποψία και την επιφύλαξη (στην καλύτερη περίπτωση) όταν δέν ελέγχονται απο τον οργανωτικό ιστό του ΚΚΕ.
Όσο μπορεί να φτάσει η πολιτική μνήμη στο μεταπολιτευτικό κυρίως περιβάλλον,ποτέ και πουθενά το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δέν πρωτοστάτησαν σε κάποιον αγώνα που να σημαδεύτηκε απο ενός είδους σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής ή τέλος πάντων να διαφοροποίησε τις μορφές πάλης απο τα γνωστά και θεμελιωμένα πρότυπα της "δημοκρατικής" κουλτούρας της μεταπολίτευσης.Να "τράβηξε" μία σύγκρουση πέρα απο τα όρια της κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης.Όταν και όπου αυτό έγινε προκάλεσε αναταράξεις και εσωκομματικές τριβές.
Μέχρι και πρίν λίγα χρόνια η μορφή της κατάληψης (που εμφανίστηκε κυρίως στην εκπαίδευση)ήταν "εξτρεμισμός" και "αριστερισμός" σύμφωνα με την άποψη του ΚΚΕ.
Η τακτική προσδιορίζονταν πάντα απο την προοπτική ελέγχου και χειραγώγησης στα πλαίσια της πολιτικής γραμμής,σε αντιπαράθεση με οποιαδήποτε άλλη πρακτική εμφανίζονταν στο κίνημα.
Παρακολουθώντας την αρθρογραφία του Ριζοσπάστη των τελευταίων ημερών σε σχέση με την κινητικότητα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ εύκολα διακρίνει κανείς τρία στοιχεία.:
1.Το άγχος να καταγραφεί απέναντι σε μία μερίδα των φοιτητών,στην κοινωνία (και στην κυβέρνηση λέμε εμείς) η ΠΚΣ-ΚΝΕ ώς δύναμη "υπεύθυνη","σοβαρή",με αγωνιστικές προθέσεις. Που ναί μέν αντιδρά απέναντι στο νόμο πλαίσιο (δημοκρατία έχουμε!!),αλλα... κόσμια. Το ομολόγησαν άλλωστε και κυβερνητικά στελέχη πρόσφατα,όπως και πέρσι την περίοδο των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων που είχε λάβει παράσημα νομιμότητας σε αντίθεση με τους "εξτρεμιστές της Πέμπτης".
2.Η απελπισμένη προσπάθεια να ταυτίσει οποιαδήποτε ενέργεια (και πολύ περισσότερο εάν αυτή είναι δυναμική) με προβοκάτσια,τυχοδιωκτισμό,συνεργασία με τα συγκροτήματα,την κυβέρνηση το κεφάλαιο το ΝΑΤΟ την ΕΕ και το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό στερέωμα(!!), διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο, ένα ενεργό ρήγμα καθώς καλλιεργεί συνθήκες δυναμικής επιβολής της κομματικής γραμμής απέναντι στο κομμάτι του φοιτητικού κινήματος που δέν ταυτίζεται με την παθητική αντίδραση στο νόμο πλαίσιο.
Ας μας συγχωρήσουν οι σύντροφοι της ΠΚΣ αλλά δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε γιατί το ενεργητικό μπλοκάρισμα του νόμου πλάισιο(της πρώτης απόπειρας εφαρμογής του δηλαδή) ευνοεί όλους τους παραπάνω και δέν βοηθάει τους φοιτητές να αγωνιστούν για τη συνολική ανατροπή του; Γιατί δυσκολεύεται να συμβάλλει σε ένα κλιμα "χάους" -όπως λέει- σε ΑΕΙ-ΤΕΙ (το οποίο δημιουργεί η κατα τα άλλα περιθωριακή ΕΑΑΚ) εάν αυτό ακυρώσει μία πλευρά του νόμου πλαίσιο;
Eκτός και εάν έχουν ανακαλύψει μορφές πάλης οπου τακτικά ,συντεταγμένα και όμορφα, οι...επαναστατικές δυνάμεις θα ακυρώνουν νόμους,θα ρίχνουν κυβερνήσεις,θα καταλαμβάνουν την εξουσία.
3.Η καθαρά διασπαστική τακτική, οπου κυριαρχούμενη απο το άγχος της εκλογικής υπεροχής του ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ δέν δυσκολεύεται να παρασύρει ένα σημαντικό - και σημαντικά αγωνιστικό -κομμάτι του φοιτητικού κινήματος σε ένα μοναχικό δρόμο "αγωνιστικής διεκπαιρέωσης", εγκλωβίζοντας και απογοητεύοντας την ορμή και την ανατρεπτική διάθεση που υπάρχει και στα Παν/μια, στα πλαίσια ενός ανέξοδου διεκδικητισμού χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.
Στο πλαίσιο αυτό δέν μπορεί κανείς να μή σημειώσει την εμμονή που εμφανίζει τις τελευταίες ημέρες η ΠΚΣ σε σχέση με την ΕΦΕΕ και τα όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών με αφορμή το Πανσπουδαστικό συνέδριο.Η πρόθεση για πανελλαδική φοιτητική οργάνωση κατα τα πρότυπα του ΠΑΜΕ φαίνεται να είναι στις προτεραιότητες του ΚΚΕ,και εάν προχωρήσει θα καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα στην αυτοτέλεια του φοιτητικού κινήματος,θα συμβάλλει -στο όνομα της θεσμικής ενότητας- στην αντιγραφή των γραφειοκρατικών μοντέλων τύπου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Κανείς προφανώς δέν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί στα πλαίσια των μαζικών κινημάτων τη δυνατότητα και του ΚΚΕ να έχει,να εκφράζει και να διεκδικεί τη δική του πολιτική ταυτότητα και στάση.
Το πρόβλημα υπάρχει απο τη στιγμή που οι δυνάμεις του αρνούνται να αποδεχτούν ότι μπορούν να υπάρχουν και άλλες φωνές,θέσεις ,τακτικές και απόψεις στο μαζικό κίνημα, όπου διεκδικώντας την Αριστερή πολιτική, να αμφισβητούν την πολιτική του.
Τότε καταφεύγει σε ένα βρώμικο πόλεμο όπου χαρακτηριστικό δέν είναι η αντιπαράθεση στη βάση επιχειρημάτων,αρχών και αντιλήψεων,αλλά οι ύβρεις και η προβοκατορολογία.Στα πλαίσια ενός κομματικού σωβινισμού όλοι οι άλλοι είναι "εχθροί του κινήματος", "υπονομεύουν την προοπτική του","παίζουν το παιχνίδι του αντιπάλου".
Ο φόβος του στην πραγματικότητα δέν είναι η πολιτική των αστικών κομμάτων.
Αυτή στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής μπορεί να την αντιμετωπίζει και να την εξουδετερώνει (κατα τη γνώμη του).
Ούτε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όπου είναι φανερό το έλλειμα στρατηγικής αντιπαράθεσης στο αστικό πολιτικό σύστημα και την οικονομική εξουσία του.
Αυτό που φοβάται είναι η Αριστερή- Επαναστατική Πολιτική,όταν αυτή συναντιέται με τις διεργασίες του μαζικού κινήματος,όταν αμφισβητεί με μαζικούς όρους την συμβιβαστική και παθητική στάση που προτείνει(το ΚΚΕ και η υπόλοιπη Αριστερά ) και διεκδικεί με δυναμικό τρόπο την ανατροπή της αστικής πολιτικής.
Αυτό σε συνδιασμό με την "παθολογική απέχθεια" απέναντι σε οτιδήποτε - συνειδητά ή μή -συγκρούεται με το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής (κατα τεκμήριο είναι όλοι χαφιέδες,κουκουλοφόροι,ασφαλίτες κτλ),προκαλεί ερωτηματικά και αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις και στοχεύσεις αυτού του κόμματος.
Το ζητούμενο τελικά δέν είναι να πέσουμε στο ρήγμα που συστηματικά ανοίγει ο Περισσός για να θάψει ότι ριζοσπαστικό φρέσκο και επαναστατικό κινείται στα Παν/μια και την κοινωνία,καθώς ένα κομμάτι με αυτά τα χαρακτηριστικά προς το παρόν το ακολουθεί και το υπερασπίζεται.Ούτε να περιμένουμε το επόμενο κύμα αποστράτευσης που μοιραία τροφοδοτεί κατα καιρούς η πολιτική του ΚΚΕ για να εισπράξουμε τα ρέστα.
Το ζητούμενο είναι οδηγούμενη απο τις πραγματικές ανάγκες της συγκυρίας και όχι καθοδηγούμενη απο στενές και ιδιοτελής κομματικές επιλογές η Αριστερά των Πανεπιστημίων εκφράζοντας την πλειοψηφία των φοιτητών να σηκώσει ενωμένη ένα ρεύμα μαζικής αντιπαράθεσης με το νόμο και τις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου.
Παράλληλα η αυτοτελής και καθολική πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής-Επαναστατικής Αριστεράς σε όλα τα μέτωπα (και του φοιτητικού κινήματος μέσα απο την ΕΑΑΚ),μπορεί να δημιουργεί συνθήκες "κρίσης" στην καθεστωτική πολιτική της Αριστερά σάν αυτή που ζούμε τις τελευταίες μέρες τόσο στο ΚΚΕ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αρκεί αυτή να εδράζεται όχι απλά στη βάση μιάς συγκυριακής ανάτασης του κινήματος αλλά σε αρχές και αξίες που γίνονται κοινά αποδεκτές,έχουν τη δυνατότητα να εμπνεύσουν και να ενισχύσουν την αναγκαιότητα της πολιτικής ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης της Επαναστατικής Αριστεράς.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Πραγματικά αναρωτιέται κανείς μέχρι πόσες φορές μπορεί να ανέβει μία παράσταση με το ίδιο σενάριο,το ίδιο σκηνικό,τους ίδιους ρόλους,τις ίδιες ατάκες με τα πρόσωπα μονάχα να αλλάζουν και αυτά όχι όλα.
Μοιραία στην περίπτωση του ΚΚΕ κινδυνεύουμε να πέσουμε στη δίνη της χρονολογικής αναζήτησης του έτους-περιόδου "σταθμό" που το Κόμμα άρχισε να "μπάζει νερά", αλλά δέν είναι του παρόντος.
Αξίζει πάντως να απαντήσει κανείς στο ερώτημα πότε κυριάρχησε αυτή η φοβική στάση απέναντι στα κινήματα και τις εκρήξεις (εργατικές ή νεολαϊστικες) που είτε είναι αυθόρμητες,είτε πηγάζουν απο βαθύτερες διεργασίες,σε κάθε περίπτωση όμως συναντούν την καχυποψία και την επιφύλαξη (στην καλύτερη περίπτωση) όταν δέν ελέγχονται απο τον οργανωτικό ιστό του ΚΚΕ.
Όσο μπορεί να φτάσει η πολιτική μνήμη στο μεταπολιτευτικό κυρίως περιβάλλον,ποτέ και πουθενά το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δέν πρωτοστάτησαν σε κάποιον αγώνα που να σημαδεύτηκε απο ενός είδους σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής ή τέλος πάντων να διαφοροποίησε τις μορφές πάλης απο τα γνωστά και θεμελιωμένα πρότυπα της "δημοκρατικής" κουλτούρας της μεταπολίτευσης.Να "τράβηξε" μία σύγκρουση πέρα απο τα όρια της κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης.Όταν και όπου αυτό έγινε προκάλεσε αναταράξεις και εσωκομματικές τριβές.
Μέχρι και πρίν λίγα χρόνια η μορφή της κατάληψης (που εμφανίστηκε κυρίως στην εκπαίδευση)ήταν "εξτρεμισμός" και "αριστερισμός" σύμφωνα με την άποψη του ΚΚΕ.
Η τακτική προσδιορίζονταν πάντα απο την προοπτική ελέγχου και χειραγώγησης στα πλαίσια της πολιτικής γραμμής,σε αντιπαράθεση με οποιαδήποτε άλλη πρακτική εμφανίζονταν στο κίνημα.
Παρακολουθώντας την αρθρογραφία του Ριζοσπάστη των τελευταίων ημερών σε σχέση με την κινητικότητα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ εύκολα διακρίνει κανείς τρία στοιχεία.:
1.Το άγχος να καταγραφεί απέναντι σε μία μερίδα των φοιτητών,στην κοινωνία (και στην κυβέρνηση λέμε εμείς) η ΠΚΣ-ΚΝΕ ώς δύναμη "υπεύθυνη","σοβαρή",με αγωνιστικές προθέσεις. Που ναί μέν αντιδρά απέναντι στο νόμο πλαίσιο (δημοκρατία έχουμε!!),αλλα... κόσμια. Το ομολόγησαν άλλωστε και κυβερνητικά στελέχη πρόσφατα,όπως και πέρσι την περίοδο των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων που είχε λάβει παράσημα νομιμότητας σε αντίθεση με τους "εξτρεμιστές της Πέμπτης".
2.Η απελπισμένη προσπάθεια να ταυτίσει οποιαδήποτε ενέργεια (και πολύ περισσότερο εάν αυτή είναι δυναμική) με προβοκάτσια,τυχοδιωκτισμό,συνεργασία με τα συγκροτήματα,την κυβέρνηση το κεφάλαιο το ΝΑΤΟ την ΕΕ και το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό στερέωμα(!!), διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο, ένα ενεργό ρήγμα καθώς καλλιεργεί συνθήκες δυναμικής επιβολής της κομματικής γραμμής απέναντι στο κομμάτι του φοιτητικού κινήματος που δέν ταυτίζεται με την παθητική αντίδραση στο νόμο πλαίσιο.
Ας μας συγχωρήσουν οι σύντροφοι της ΠΚΣ αλλά δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε γιατί το ενεργητικό μπλοκάρισμα του νόμου πλάισιο(της πρώτης απόπειρας εφαρμογής του δηλαδή) ευνοεί όλους τους παραπάνω και δέν βοηθάει τους φοιτητές να αγωνιστούν για τη συνολική ανατροπή του; Γιατί δυσκολεύεται να συμβάλλει σε ένα κλιμα "χάους" -όπως λέει- σε ΑΕΙ-ΤΕΙ (το οποίο δημιουργεί η κατα τα άλλα περιθωριακή ΕΑΑΚ) εάν αυτό ακυρώσει μία πλευρά του νόμου πλαίσιο;
Eκτός και εάν έχουν ανακαλύψει μορφές πάλης οπου τακτικά ,συντεταγμένα και όμορφα, οι...επαναστατικές δυνάμεις θα ακυρώνουν νόμους,θα ρίχνουν κυβερνήσεις,θα καταλαμβάνουν την εξουσία.
3.Η καθαρά διασπαστική τακτική, οπου κυριαρχούμενη απο το άγχος της εκλογικής υπεροχής του ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ δέν δυσκολεύεται να παρασύρει ένα σημαντικό - και σημαντικά αγωνιστικό -κομμάτι του φοιτητικού κινήματος σε ένα μοναχικό δρόμο "αγωνιστικής διεκπαιρέωσης", εγκλωβίζοντας και απογοητεύοντας την ορμή και την ανατρεπτική διάθεση που υπάρχει και στα Παν/μια, στα πλαίσια ενός ανέξοδου διεκδικητισμού χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.
Στο πλαίσιο αυτό δέν μπορεί κανείς να μή σημειώσει την εμμονή που εμφανίζει τις τελευταίες ημέρες η ΠΚΣ σε σχέση με την ΕΦΕΕ και τα όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών με αφορμή το Πανσπουδαστικό συνέδριο.Η πρόθεση για πανελλαδική φοιτητική οργάνωση κατα τα πρότυπα του ΠΑΜΕ φαίνεται να είναι στις προτεραιότητες του ΚΚΕ,και εάν προχωρήσει θα καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα στην αυτοτέλεια του φοιτητικού κινήματος,θα συμβάλλει -στο όνομα της θεσμικής ενότητας- στην αντιγραφή των γραφειοκρατικών μοντέλων τύπου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Κανείς προφανώς δέν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί στα πλαίσια των μαζικών κινημάτων τη δυνατότητα και του ΚΚΕ να έχει,να εκφράζει και να διεκδικεί τη δική του πολιτική ταυτότητα και στάση.
Το πρόβλημα υπάρχει απο τη στιγμή που οι δυνάμεις του αρνούνται να αποδεχτούν ότι μπορούν να υπάρχουν και άλλες φωνές,θέσεις ,τακτικές και απόψεις στο μαζικό κίνημα, όπου διεκδικώντας την Αριστερή πολιτική, να αμφισβητούν την πολιτική του.
Τότε καταφεύγει σε ένα βρώμικο πόλεμο όπου χαρακτηριστικό δέν είναι η αντιπαράθεση στη βάση επιχειρημάτων,αρχών και αντιλήψεων,αλλά οι ύβρεις και η προβοκατορολογία.Στα πλαίσια ενός κομματικού σωβινισμού όλοι οι άλλοι είναι "εχθροί του κινήματος", "υπονομεύουν την προοπτική του","παίζουν το παιχνίδι του αντιπάλου".
Ο φόβος του στην πραγματικότητα δέν είναι η πολιτική των αστικών κομμάτων.
Αυτή στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής μπορεί να την αντιμετωπίζει και να την εξουδετερώνει (κατα τη γνώμη του).
Ούτε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όπου είναι φανερό το έλλειμα στρατηγικής αντιπαράθεσης στο αστικό πολιτικό σύστημα και την οικονομική εξουσία του.
Αυτό που φοβάται είναι η Αριστερή- Επαναστατική Πολιτική,όταν αυτή συναντιέται με τις διεργασίες του μαζικού κινήματος,όταν αμφισβητεί με μαζικούς όρους την συμβιβαστική και παθητική στάση που προτείνει(το ΚΚΕ και η υπόλοιπη Αριστερά ) και διεκδικεί με δυναμικό τρόπο την ανατροπή της αστικής πολιτικής.
Αυτό σε συνδιασμό με την "παθολογική απέχθεια" απέναντι σε οτιδήποτε - συνειδητά ή μή -συγκρούεται με το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής (κατα τεκμήριο είναι όλοι χαφιέδες,κουκουλοφόροι,ασφαλίτες κτλ),προκαλεί ερωτηματικά και αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις και στοχεύσεις αυτού του κόμματος.
Το ζητούμενο τελικά δέν είναι να πέσουμε στο ρήγμα που συστηματικά ανοίγει ο Περισσός για να θάψει ότι ριζοσπαστικό φρέσκο και επαναστατικό κινείται στα Παν/μια και την κοινωνία,καθώς ένα κομμάτι με αυτά τα χαρακτηριστικά προς το παρόν το ακολουθεί και το υπερασπίζεται.Ούτε να περιμένουμε το επόμενο κύμα αποστράτευσης που μοιραία τροφοδοτεί κατα καιρούς η πολιτική του ΚΚΕ για να εισπράξουμε τα ρέστα.
Το ζητούμενο είναι οδηγούμενη απο τις πραγματικές ανάγκες της συγκυρίας και όχι καθοδηγούμενη απο στενές και ιδιοτελής κομματικές επιλογές η Αριστερά των Πανεπιστημίων εκφράζοντας την πλειοψηφία των φοιτητών να σηκώσει ενωμένη ένα ρεύμα μαζικής αντιπαράθεσης με το νόμο και τις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου.
Παράλληλα η αυτοτελής και καθολική πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής-Επαναστατικής Αριστεράς σε όλα τα μέτωπα (και του φοιτητικού κινήματος μέσα απο την ΕΑΑΚ),μπορεί να δημιουργεί συνθήκες "κρίσης" στην καθεστωτική πολιτική της Αριστερά σάν αυτή που ζούμε τις τελευταίες μέρες τόσο στο ΚΚΕ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αρκεί αυτή να εδράζεται όχι απλά στη βάση μιάς συγκυριακής ανάτασης του κινήματος αλλά σε αρχές και αξίες που γίνονται κοινά αποδεκτές,έχουν τη δυνατότητα να εμπνεύσουν και να ενισχύσουν την αναγκαιότητα της πολιτικής ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης της Επαναστατικής Αριστεράς.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου