ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΣΥΝΘΗΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ
Το ΟΧΙ του λαού της Ιρλανδίας είναι ένα όπλο αισιοδοξίας για όλους τους λαούς της,που δείχνει ότι μπορούν να ανατρέπουν,να νικούν να καθυστερούν τους σχεδιασμούς της ευρωπαϊκής αστικής τάξης.Τα αλεπάλληλα ΟΧΙ είναι απόδειξη της απόστασης που χωρίζει τις επιλογές των κυβερνήσεων απο τη θέληση των λαών.
Το ΟΧΙ του λαού της Ιρλανδίας μας δίνει τη δύναμη να διεκδικήσουμε και στη χώρα μας ποιό δυναμικά,το αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα -που τρέμουν οι αστικές κυβερνήσεις-της γνώμης και της θέσης των λαών της ευρώπης για το κοινό τους μέλλον.
Το ΟΧΙ του λαού της Ιρλανδίας,δέν είναι αντικαπιταλιστικό,δέν προκύπτει σάν αποτέλεσμα της πάλης των εργαζομένων απέναντι στις αναδιαρθρώσεις που προωθεί το βαθύ αστικό κράτος των Βρυξελλών,δέν διατυπώνει την άρνηση στο παρόν της καπιταλιστικής ευρώπης ή (ακόμη περισσότερο) την ελπίδα για το εργατικό της μέλλον.
Η πάλη ενάντια στη συνθήκη της Λισαβόνας και ότι προβλέπεται απο αυτήν, για να εκπέμπει την στοιχειώδη συνέπεια απέναντι στα συμφέροντα των εργαζόμενων και της νεολαίας,πρέπει να προκύπτει σάν απόρριψη -άρνηση και πάλη ενάντια στην ευρώπη του καπιταλισμού,ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπως την γνωρίζουμε.
Είναι πολιτική αυτ(Α)πάτη για όποιον πιστεύει ότι υποστέλλοντας την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική Ε.Ε.και επικεντρώνοντας στην αντίθεση με την Ευρωσυνθήκη και ένα δημοψήφισμα γι'αυτήν θα μπορεσεί να διαμορφώσει ένα ποιό πλατύ και αποτελεσματικό μέτωπο.
Λογική που εκτός απο τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να υιοθετούν και άλλες αριστερές δυνάμεις εκτός κοινοβουλίου.
Οποιοδήποτε μέτωπο ενάντια στην ευρωσυνθήκη και υπέρ του δημοψηφίσματος γι'αυτήν πρέπει,να έχει το "άρωμα" των αγώνων ενάντια στην ασφαλιστική μεταρύθμιση του Καραμανλή,να είναι στο πλευρό των φοιτητών και των καθηγητών που αντιμάχονται την αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση,να βρίσκεται στην ίδια πλευρά με τους εργαζόμενους που διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας,υψηλότερες αμοιβές,αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής σε καθαρές πόλεις και ανθρώπινο περιβάλλον.
Να έχει το χρώμα των αγώνων της γαλλικής νεολαίας ενάντια στο CPE,των "άγριων απεργιών" του χειμώνα 2003-2004 της Ιταλίας,των πρόσφατων αγώνων σε Ισπανία και Πορτογαλία ενάντια στην ακρίβεια,στους αγώνες των Γερμανών εργαζομένων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.
Αυτή πρέπει να είναι η θέση της αντικαπταλιστικής αριστεράς,της ψυχής ενός ευρύτερου μετώπου, που μπορεί να πρωτοστατεί, για να εκφράσει ολόκληρο το φάσμα των διαθέσεων που διαμορφώνονται στη βάση των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά και μέσα απο τις συλλογικότητες που αντιπροσωπεύουν οι εργατικές συσπειρώσεις,τα φοιτητικά σχήματα και οι αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλης.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα η αντίθεση στην ευρωσυνθήκη,απο την αριστερά,εκφράστηκε όχι μόνο με περιστασιακό,αποσπασματικό και ελλειπή τρόπο,αλλά, περισσότερο, με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωεκλογές.
'Ετσι η αριστερά αντί να εκφράσει τη δυνατότητα ενός μετώπου που διεκδικόντας δημοψήφισμα για την ευρωσυνθήκη θα διαμορφώνει τους όρους για ένα καθολικό εργατικό μέτωπο απέναντι στην καπιταλιστική ευρώπη,προτίμησε να ζυμωθεί μεταξύ της για ενδεχόμενες εκλογικές συμπράξεις,(εξαιρουμένου φυσικά του ΚΚΕ!).
Όμως για το μόνο που μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι όποιο σχήμα και να "κατεβάσει" η αντικαπιταλιστική αριστερά στις ευρωεκλογές,στο βαθμό που δέν κατορθώνει να εκφράσει τις ζωηρές διαθέσεις του κόσμου της ανεξαρτησίας,των πρωτοπόρων αγωνιστών των κινημάτων και της αναζήτησης του απελευθερωτικού της οράματος,μέσα απο ανοιχτές,δημοκρατικές,διαρκείς και αποφασιστικές διαδικασίες,τότε θα έχει την ίδια τύχη με τα μέχρι σήμερα γνωστά,φιλότιμα και συνεπή αλλα ανεπαρκή,υπερβολικά φιλόδοξα και ετερογενή αλλα αφερέγγυα,σχήματα που δοκίμασε και στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Το ζητούμενο για την αντικαπιταλιστική αριστερά δέν είναι εάν θα ενωθεί για να εισπράξει εκλογικα το αντίτιμο της κινηματικής της συνέπειας (όπου και όσοι την διεκδικούν) με μερικές εκαντοντάδες ψήφων παραπάνω που θα σκορπίσουν την επομένη των εκλογών,σε διαφορετικές κατευθύνσεις και τακτικές,πότε φλερτάροντας με "αντάρτες" του ΠΑΣΟΚ και πότε με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ.
Το ζητούμενο είναι κατορθώνοντας να υπερβεί τους ιστορικούς διαχωρισμούς και τα ιδεολογικά σύνορα που γέννησε και καλλιέργησε η αριστερή κουλτούρα ,θεσμοθετόντας μορφές μόνιμου και σταθερού διαλόγου,να διαμορφώσει του όρους και τις συνθήκες για την υπέρβαση της πολιτικής και ιδεολογικής ανεπάρκειας που αναπαράγει, την κρίση φυσιογνωμίας και οράματος που την χαρακτηρίζει.
Όχι για να ισοπεδώσει ιδεολογικές διαφορές ,ούτε για να εξαφανίσει τα διαφορετικά στρατηγικά της πρωτάγματα,αλλά για να προσεγγίσει το κοινό όραμα,να βρεί τη συνισταμμένη της κοινής δράσης και παρουσίας στα κινήματα και τις διαδικασίες τους.Να εμπνεύσει ένα ρεύμα αναζήτησης,ανάλυσης και ερμηνείας της κοινωνικής πραγματικότητας.
Να περιγράψει την ιδεολογική και πολιτική της ταυτότητα απέναντι στην συνταγματική αριστερά τόσο της κομματικής περιχαράκωσης ιδεών και ανθρώπων,όσο και στην αριστερά της διόρθωσης του καπιταλισμού χωρίς ανατρεπτική προοπτική.
Να εκφράσει τον πολιτισμό των αντιστάσεων και των αμβισβητήσεων.
Μπορεί κάτι τέτοιο φαντάζει βαρετό και υπερβολικό για κάποιους που οραματίζονται εκρήξεις με ληγμένα πυροτεχνήματα και φαντασιώνονται εκλογικές επιτυχίες,με μόνη προϋπόθεση το κοινό κατέβασμα στις εκλογές.
Ο κόσμος της Αριστεράς όμως δέν βαρέθηκε ούτε να παλεύει,ούτε να αντιστέκεται,ούτε να οραματίζεται,ούτε να αναζητά.
Κουράστηκε όμως να προδίδεται.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου