O ΡΟΜΠΕΝ των Αθλίων..!!

Aφού έφερε πρώιμο το πάσχα στους κερδοφόρους έλληνες τραπεζίτες χαρίζοντάς τους το αστρονομικό ποσό των 28δις ευρώ,αφού τόσα χρόνια καταφέρνει να τους εξασφαλίζει συνθήκες υψηλής κερδοφορίας(απο τις υψηλότερης στην ευρώπη),αφού συγκρούστηκε με την πλειοψηφία της κοινωνίας ,καταήργησε τις συλλογικές συμβάσεις στις τράπεζες,διέρρήξε κάθε έννοια κατάκτησης και κεκτημένου,διέλύσε τα ταμεία και ξεκοκαλίσε με τους κολλητούς του τα αποθεματικά τους,αφού τους άφησε να ξεσαλώνουν,αλυσοδένοντας τους εργαζόμενους με δάνεια,υψηλά επιτόκια και πιστωτικές κάρτες, τώρα τρίζει τα δόντια-τάχα-για να τον φοβηθούν και φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με ύφος βλοσυρό και άτεγκτο.
Μέχρι εδώ ακούγονται τα γέλια τους.!!
Ποιός να μή γελάσει; Ο Σάλας,ο Βγενόπουλος,ο Κωστόπουλος ή ο Λάτσης; Που ο καθένας απο αυτούς απολαμβάνει τεράστια κέρδη ακόμη σήμερα που βρίσκεται σε εξέλιξη η κρίση;.
Eίναι πρόκληση που δέν πρέπει να μένει αναπάντητη απο την πλευρά των εργαζομένων.
Το σύνθημα που συγκλόνισε την Ιταλία το προηγούμενο διάστημα και έστειλε μηνύματα αισιοδοξίας,ίσως να μήν είναι αρκετό απο μόνο του, για να αποτυπώσει τις πραγματικές προθέσεις που πρέπει να έχει ένα επιθετικό-διεκδικητικό κίνημα των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Το σύνθημα "την κρίση δέν θα την πληρώσουμε εμείς" να γίνει η επικεφαλίδα που θα χαρακτηρίζει ένα πλαίσιο ανυποχώρητων αιτημάτων και διεκδικήσεων ικανών και αναγκαίων να εξασφαλίζουν και να προστατεύουν,τη ζωή,το μέλλον την αξιοπρέπεια και τις ανάγκες της σύγχρονης εργατικής οικογένειας.
Το υφιστάμενο "επιτελείο" που καλείται να υπερασπιστεί στις νέες συνθήκες τα συμφέροντα των εργαζομένων,είναι αφερέγγυο,αδύναμο ηθικά και πολιτικά να ανταποκριθεί σε αυτές τις συνθήκες. Το μόνο που μπορεί και θα επιχειρήσει,είναι με το λιγότερο δυνατό κόστος να διαχειριστεί τη λαϊκή αγανάκτηση,να εκτονώσει το θυμό και την οργή των εργαζομένων,όχι στην κατεύθυνση με τα αιτήματα και τις μορφές αγώνα που θα στοχεύουν στην ανατροπή της κυβερνητικης πολιτικής,αλλά σε αυτή της ελεγχόμενης και με μεταχρονολογημένα εκλογικά γράμματια αντίδρασης.
Ούτε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΣΥ.ΡΙΖ.Α,ούτε το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ είναι ικανά να εμπνεύσουν την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Καί οι δύο με διαφορετικό τρόπο,περιεχόμενο,ταχύτητα και προθέσεις,οδηγούν στην απογοήτευση,την υποταγή και το συμβιβασμό.
Ένας άλλος άνεμος πρέπει να κυματίσει τις σημαίες που δειλά-δειλά σηκώνουν οι αγώνες για την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Ένας άνεμος ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος,ανεξάρτητος και ριζοσπαστικός.
Το ερώτημα παραμένει τραγικά επίκαιρο και προκλητικά αναπάντητο.

• Θα μπορέσει,η αντικαπιταλιστική αριστερά να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις της συγκυρίας και να εκφράσει μέσα απο τη δράση της,με τα συνθήματά της με τις ιδέες της και τα οράματά της,το νέο κίνημα που φαίνεται να γεννιέται μέσα απο τη στάχτη του παλιού εργατικού κινήματος,και τα ερείπια των αστικών οραμάτων;
• Θα καταφέρει να ερμηνεύσει τα νέα φαινόμενα και τις καινούργιες δυνάμεις που απελευθερώνει στο επίπεδο της οικονομίας της ιδεολογίας και της πολιτικής η καταστροφή δομών και τομέων του μέχρισήμερα γνωστού καπιταλιστικού κόσμου;
  
• Θα ξεπεράσει τις παιδικές αρώστιες και συνήθειες που την καθηλώνουν σε πολλές περιπτώσεις,στο περιθώριο των εξελίξεων,κριτή και όχι δημιουργό τους;
• Θα τολμήσει να μπεί στη δημόσια δοκιμασία,μέσα απο θεσμούς διαρκούς διαλόγου και ενωτικής παρέμβασης,για θέσεις απόψεις και πρακτικές που κρατάνε τον κόσμο που εμπνέει στους αγώνες,μακριά απο τον κοινό βηματισμό και την κοινή δράση;.