Τούτες τις μέρες..

Τούτες τις μέρες ο νούς δουλεύει αλλιώς.Κάνουμε στην άκρη την...τρέχουσα πολιτική και στη θέση της βάζουμε ένα γαρύφαλλο απο αυτά που σπείραμε με τα δικά μας χέρια.
Τούτες τις μέρες έρχονται λιγότερα τσιτάτα στο μυαλό,ακούγονται  περισσότερο οι ήχοι,τα χρώματα και οι μελωδίες των ποιημάτων.Ο βραχνός ήχος του ραδιοφωνικού σταθμού,οι ασπρόμαυρες εικόνες του κόσμου στην Πατησίων,ο ήχος απο τις ερπίστριες και οι πυροβολισμοί.
Τούτες τις μέρες ανακαλούμε τα πρώτα συναισθήματα,την πρώτη οργή,την πρώτη εφηβική αντίδραση στην αδικία και την εκμετάλλευση.Τότε, πρίν το συναίσθημα δώσει τη θέση του στη συνείδηση την ιδέα και το όραμα.
Τούτες τις μέρες μετράμε τα βήματα που κάναμε για να φτάσουμε ώς εδώ.Προπύλαια,Ομόνοια,Σταδίου,Σύνταγμα,..πάλι Προπύλαια και μετά Πατησίων.Τα πρώτα οδοφράγματα,η οργή,το μίσος τα δακρυγόνα και το κυνηγητό.Και έπειτα η κατάληψη.Συνεχίζουμε...
Τούτες τις μέρες κοιτάμε τις αναλύσεις,τα γραφτά και τα απομνημονεύματα εκείνων που δέν άντεξαν,που κουράστηκαν να είναι απο την μεριά της αγωνίας και του αγώνα.Τώρα γράφουν για τη γενιά τους βιβλία και τα μοιράζουν για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους στην ιστορία.Τους κοιτάμε όπως κοιτάμε τους πρόωρα νεκρούς,με λύπη ,γιατί νομίζαμε ότι θα μπορούσαν να ζήσουν κι άλλο.
Τούτες τις μέρες πάλι, κοιτάμε στα μάτια τους συντρόφους μας που άντεξαν,σέρνοντας τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αυταπάτες τους.Σε είδα πάλι σύντροφε στο μικρό τραπεζάκι σου στη Στουρνάρη.Είσαι και φέτος εκεί και θα είσαι πάντα κι εσύ όπως και τόσοι, που μας δίνουν περισσότερη δύναμη με την παρουσία τους και μόνο,παρά με τις καινούργιες ιδέες τους. Πόσο μεγαλείο και πόση δύναμη χρειάζεται για να παραμένεις όρθιος ακόμη και όταν το βήμα σου δέν σε βοηθά!!.
Τούτες τις μέρες περνάμε απο το χώρο που αγαπήσαμε σαν να γεννηθήκαμε σ'αυτόν,παίρνουμε τα παιδιά μας απο το χέρι  και τους δείχνουμε τα πρώτα μας βήματα για να βαδίσουν,ανοίγοντας κι αυτά με τη δική τους περπατησιά  το δρόμο που φτάνει στο όνειρο.