Άν κάτι πρέπει να παραδεχτούμε στην ηγεσία του ΚΚΕ είναι ότι δέν έχει αλλάξει τον βασικό πυρήνα της αντίληψής της τις τελευταίες δεκαετίες,σε σχέση και με τις διεθνείς σχέσεις (καί των κομμουνιστικών κομμάτων) παρά το γεγονός ότι οι αλλαγές και εμφανείς είναι καί προφανείς και δραμματικές.Έκπληξη (?) όμως παρ'όλα αυτά,προκάλεσαν οι δηλώσεις της γγ του ΚΚΕ που υποδεχόμενη τον Κινέζο ηγέτη,πήρε καθαρή θέση σε σχέση με τις οικονομικές συμφωνίες της Ελλάδας με την Κίνα.
Είπε σχετικά ότι "...οταν πουλάς, θα υπάρξουν και αγοραστές. Γι'αυτό στρεφόμαστε κατά της ελληνικής κυβέρνησης-και της σημερινής και της προηγούμενης- και όχι κατά του αγοραστή»,.
Δέν έχει δηλαδή πρόβλημα με αυτόν που αγοράζει αλλά με αυτόν που πουλάει.
Ενώ για παράδειγμα στην πώληση του ΟΤΕ,τα επιχειρήματα σε σχέση με την "εκχώρηση δικαιωμάτων σε ξένη δύναμη" έβρισκαν θέση στην επιχειρηματολογία του ΚΚΕ.
Και συνεχίζει λέγοντας ότι,
«Είμαστε αντίθετοι με τις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, βουνών, παραλιών, κλπ.
Η αντίθεσή μας δεν είναι στο ποιός θα αγοράσει ή στο ποιάς εθνικότητας θα είναι ο αγοραστής. Εμείς θεωρούμε ότι όλα αυτά αποτελούν λαϊκή περιουσία και πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο».
Δέν είναι του παρόντος η κριτική της (λανθασμένης κατα τη γνώμη μας) σχέσης,δημόσιο=λαϊκή περιουσία.
Δέ θα σταθούμε στο γεγονός ότι στην Κίνα διεξάγεται ένας σκληρός ταξικός αγώνας,απο μεγάλα τμήματα εργαζομένων που βρίσκονται σε κατάσταση αθλιότητας,με εξευτελιστικά μεροκάμματα,υποχρεωμένοι να μεταναστεύουν στην απέραντη χώρα για να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί,χωρίς δικαιώματα,περίθαλψη και κάτω απο ένα αυταρχικό και αντεργατικό καθεστώς.
Δέ θα σταθούμε ούτε στο κατοχικό καθεστώς που έχει εγκαταστήσει το Πεκίνο στο Θιβέτ για το λαό του οποίου κανένας δέν βρήκε μιά λέξη συμπάθειας να πεί.
Δέ θα σταθούμε ακόμη ούτε στο γεγονός ότι τη στιγμή που η ηγέτης του ΚΚΕ συναντιόταν με τον HU JINTAO,οι (λιγοστοί έστω) εργαζόμενοι του ΟΛΠ διαδήλωναν ενάντια στην πώληση του λιμανιού.
Μέχρι και για τον Αλαβάνο(έστω και σημειολογικά) ήταν ποιό εύκολο να βρεθεί με τους εργαζόμενους,παρά με το Κινέζο ηγέτη.
Δέν μπορούμε όμως να μή σχολιάσουμε τη φανερή συγκατάθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ στην επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για μακρόχρονη,πολύπλευρη και στρατηγική συνεργασία με το ανερχόμενο και σταδιακά σχηματιζόμενο κέντρο του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που εκπροσωπεί η δυναμικά αναπτυσόμμενη Κίνα.
Τί άλλο μπορεί να σημαίνει η φράση της Παπαρήγα, "να αξιοποιούνται οι διεθνείς σχέσεις στο βαθμό που υπάρχει αμοιβαίο όφελος και συμβάλλουν στο να μην εξαρτάται η Ελλάδα από κέντρα που εμποδίζουν την ανάπτυξή της";.
Εκτός δηλαδή, απο την παραδοσιακή,ξεπερασμένη και λανθασμένη αντίληψη περι εξάρτησης,φαίνεται ότι η γγ του ΚΚΕ προτιμά, αντί η χώρα να είναι "εξαρτημένη" απο κάποιο "κέντρο" που εμποδίζει (!!?)την ανάπτυξή της,καλύτερα να συνεργάζεται με την Κίνα που οι σχέσεις μαζί της βασίζονται στο αμοιβαίο όφελοςκαι συμβάλλουν στην ( καπιταλιστική βεβαίως)ανάπτυξη.
Αυτή η αντίληψη, εκτός των άλλων, δέν υπονομεύει τον αγώνα των εργαζομένων στον ΟΛΠ,ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού;.
Επειδή τέλος,στην πορεία του χρόνου έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι,έχουμε δεί πολλά και έχουμε ακούσει περισσότερα για τις σχέσεις ανάμεσα στα παλιά ΚΚ,οφείλουμε στη βάση αυτής την εμπειρίας να είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί απέναντι σε "αθώες" και "εθυμοτυπικές" συναντήσεις που μπορεί να λένε (δημόσια)λίγα, αλλά να εννοούν(και να λένε ιδιωτικά πολύ) περισσότερα.
άλλα σχετικά άρθρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου