Η τραγική απώλεια του σημαντικού αυτού ανθρώπου, του Γιώργου Κοίλιαρη δεν συγκλόνισε μόνο τους φίλους και γνωστούς του, τους συναδέλφους του και τους ανθρώπους που μοιράστηκαν και θα συνεχίζουν να μοιράζονται τις αγωνίες του αγαπημένου του επαγγέλματος, αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι μόνο η γνωριμία μας με το ανεπανάληπτο έργο του, που δεν γνώριζε «ενσωμάτωση-καριερισμό-πλουτισμό», αλλά και η αποκάλυψη της απέραντης αγάπης για τον συνάδελφο, τον κατατρεγμένο, τον εκμεταλλευόμενο, που έκρυβε αυτή η μεγάλη καρδιά.
Βλέπεις μπορεί η «δημοσιογραφική οικογένεια» να περιλαμβάνει γλείφτες όπως ο Σόμπολος, χαφιέδες, αστέρες με κότερα-βίλες-ΜΜΕ όπως ο Ρουσόπουλος-Χατζηνικολάου-Ευαγγελάτος κλπ, εκβιαστές όπως ο Μάκης και ο Θέμος, αλλά στην άλλη μεριά θα βρεις τους συμβασιούχους (συχνά υπαλλήλους μεγαλοδημοσιογράφων), τους μαχόμενους εργάτες της ενημέρωσης.
Ένας από αυτούς, που ευτυχώς δεν έλειψαν, ούτε και θα λείψουν ήταν, συγγνώμη, είναι και ο Γιώργος.
Ποιος δεν συγκλονίζεται όταν μαθαίνει ότι η τελευταία δημοσιογραφική αποστολή στο Αφγανιστάν ήταν το πρόσχημα για τη μεταφορά φαρμάκων στα παιδιά της πολύπαθης χώρας;
Ποιος δεν δάκρυσε όταν πληροφορήθηκε για την πρωτόγνωρη για το Γιώργο εκδήλωση φόβων για την συγκεκριμένη αποστολή που δε θα είχε στρατιωτική κάλυψη;
Φίλοι και συνάδελφοι εξομολογούνται ότι έμπαινε και ξαναέμπαινε στα γραφεία τους, αποχαιρετώντας τους, λες για τελευταία φορά!!!
Μήπως όμως αυτή η ανθρωπιστική δράση του Γιώργου, αυτή η άποψη του για το επάγγελμα που δεν ήθελε την είδηση «φυλακισμένη» στις επίσημες ανακοινώσεις των κατοχικών δυνάμεων, να του κόστισε την ζωή;
Πλέον όλοι συνειδητοποιούν ότι οι ανεξάρτητες, μαχητικές φωνές βάλλονται εντός και εκτός συνόρων: το όπλο της απόλυσης χρησιμοποίησε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Σημίτη-Γ.Παπανδρέου ενάντια στις ενοχλητικές φωνές και καθημερινά οι εργοδότες.
Εκατοντάδες οι απώλειες δημοσιογράφων στα πεδία των μαχών, όχι ως παράπλευρες απώλειες, αλλά ως στοχευμένα θύματα της αλήθειας.
Βλέπεις η ιμπεριαλιστική κατοχή, το μοίρασμα του κόσμου, των πηγών και δρόμων ενέργειας, των αγορών, πρέπει να παρουσιαστεί ως «ανθρωπιστική επέμβαση», «αγώνας για τη Δημοκρατία» κλπ, κλπ, κλπ, ιμπεριαλιστικά-αποικιοκρατικά ψέματα.
Ταυτόχρονα, η εθνικιστική τύφλωση θα ντυθεί με «Μεγαλοϊδεατικά ενδύματα».
Το μήνυμα είναι σαφές: όποιος δεν παπαγαλίζει τις οδηγίες των ΗΠΑ-Ε.Ε., όποιος «δεν συμμορφώθει με τις υποδείξεις» των αστικών κυβερνήσεων και των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, ΕΚΤΕΛΕΙΤΑΙ….
Σε ποιον άραγε αρκούν τα σενάρια της ΕΡΤ Α.Ε.;
Σενάρια που δεν αποκαλύπτουν μόνο το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους της ως ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΥΣ, αλλά και ότι ολόκληρο το ελληνικό κατοχικό οικοδόμημα στο Αφγανιστάν, που τόσο πολύ διαφημίζεται από τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τον ελληνικό στρατό, είναι ανίκανο να προσφέρει τα στοιχειώδη.
Ακόμη δεν ξέρουν πως έγινε, τι έγινε, που έγινε, πότε έγινε: ή μήπως καλύτερα επαναλαμβάνουν ασύστολα τα ψεύδη των αμερικανικών πηγών που τους πληροφόρησαν;
Στεφάνια έστειλαν στην κηδεία ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο πρόεδρος της ΕΡΤ Α.Ε., ο Σόμπολος κλπ, ενώ δεν έλειψαν και η μεταξύ τους ανταλλαγή συγχαρητηρίων για το πώς αντιμετώπισαν το περιστατικό.
Δεν μας είπαν όμως ότι:
* Χρειάστηκαν δύο (2) ολόκληρες μέρες για να τύχει ο Γιώργος αξιοπρεπούς παροχής βοήθειας, ενώ ο τραυματισμός του ήταν βαρύτατος και απαιτούσε από την πρώτη στιγμή ειδική υποστήριξη και φροντίδα, που φυσικά δεν του προσφέρθηκε.
* Απαιτήθηκαν πέντε (5) ολόκληρες μέρες για να επιστρέψει στην Αθήνα, αφού τα αφγανικά νοσοκομεία δε μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το περιστατικό και οι γιατροί δήλωναν ότι «εάν τυχόν γινόταν η μεταφορά ταχύτερα ίσως να αντιμετωπίζαμε μόνο μια παραπληγία».
* Ο υπουργός υγείας Αβραμόπουλος που στήθηκε μπροστά-μπροστά για να τον παίρνουν οι κάμερες και δέχτηκε τα συγχαρητήρια του γλείφτη Σόμπολου ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ την επίσημη ενημέρωση όσο καιρό ο Γιώργος νοσηλεύονταν στο ΚΑΤ.
Αποκαλύπτεται επομένως ότι οι επίσημες ελληνικές αρχές –υπουργείο εξωτερικών, Ελληνικός Στρατός, ΕΡΤ Α.Ε.-που τώρα ρίχνουν παρασκηνιακά τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, όχι μόνο δεν φρόντισαν για την ασφαλή παρουσία του Γιώργου στο Αφγανιστάν, όχι μόνο δεν έκαναν τα στοιχειώδη προκειμένου να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά το βαρύ τραυματισμό του, «σπαταλώντας και τις τελευταίες ελπίδες» και επιδεινώνοντας την κατάσταση του, όχι μόνο συγκάλυψαν τα πραγματικά γεγονότα που προκάλεσαν τον τραυματισμό και τις δολοφονικές ολιγωρίες τους, αλλά ήρθαν έπειτα να εκμεταλλευτούν με μοναδικά απάνθρωπο, μικρόψυχο, αλητήριο τρόπο την κηδεία του, υπηρετώντας μικροπολιτικές ανάγκες, δημοσιοσχετίστικα προτάγματα, περιφέροντας την «Αβάστακτη Ελαφρότητα» της ανύπαρκτης προσωπικότητας τους.
Πόσο μακριά ήταν ο Γιώργος από όλα αυτά; Πόσο μεγάλη είναι η απώλεια του;
Η ανάπτυξη ανεξάρτητων εργατικών αγώνων για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών δικαιωμάτων είναι η καλύτερη τιμή στο Γιώργο.
Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τον ρατσισμό και εθνικισμό αποτελεί χρέος στο Γιώργο.
Η πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο πραγματικός φόρος τιμής στον σύντροφο-φίλο-άνθρωπο Γιώργο που φορούσε πάντα υπερήφανα την Παλαιστινιακή μαντίλα, σύμβολο της εξέγερσης, σύμβολο της ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΙΛΙΑΡΗ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου