Και σήμερα 3 Δεκέμβρη , όσοι μας κυβερνάνε θα μας θυμηθούνε και θα μιλήσουν με λόγια καλά για εμάς. Με λόγια γεμάτα προβληματισμό και ανθρωπισμό θα θυμηθούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή δεξιότητες ή πιο απλά άτομα ή καλύτερα πολίτες με αναπηρίες.
Πολίτες με αναπηρίες που δυσκολεύονται να μορφωθούν, με μια ειδική αγωγή ανίκανη να προσφέρει και την πλέον στοιχειώδη μόρφωση στους πολίτες με αναπηρία.
Που δυσκολεύονται να εργαστούν, με ένα προστατευτικό νόμο που εφαρμόζεται, όταν συνήθως μυρίζονται εκλογές και που ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν έχει μετατραπεί σε εργαλείο ρουσφετολογικών προσλήψεων σε «μαϊμούδες» άτομα με ειδικές ανάγκες.
Που θα αντιμετωπίσουν ή αντιμετωπίζουν έντονα οικονομικά προβλήματα με οικονομικά βοηθήματα που δεν τους ευκολύνουν να ζουν με αξιοπρέπεια. Με κίνδυνο να γίνουν οι πρώτοι που θα πληρώσουν την οικονομική κρίση.
Που δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν σε μια απόλυτα εχθρική πόλη.
Μια πόλη εχθρική για κάθε πεζό- πόσο μάλλον για τους πολίτες με αναπηρία.
Συγκεκριμένα προβλήματα που δεν επιτρέπουν σε ένα μεγάλο βαθμό την αυτονόμηση και την ανεξαρτησία των πολιτών με αναπηρία.
Που θα τους βοηθούσε να αναπτύξουν την κοινωνική και πολιτική συνείδηση και να δούνε τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Πιο συνολική, πιο ριζοσπαστική και στο τέλος , τέλος πιο ανθρώπινη.
Αλήθεια όμως θα ήθελε ένα ταξικό σύστημα σαν το δικό μας να δημιουργήσει όρους για την χειραφέτηση των πολιτών, με αναπηρία ή μη; Κακά τα ψέματα, ανάπηροι δεν είναι μόνο κάποιοι πολίτες , ανάπηρη και κοντόθωρη είναι η πολιτεία και το σύστημα που ζούμε.
Που αναπτύσσει και επιβραβεύει τον ανταγωνισμό σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, διαλύοντας τις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις.
Και αν αυτό, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες γίνεται με ένα πιο «επιστημονικό» τρόπο, που συσκοτίζει τα ζητήματα, στην χώρα μας αυτό παίρνει πιο ανθρωπόφαγα χαρακτηριστικά.
Συνδυάζοντας τα πιο αγοραία χαρακτηριστικά με τον κοινωνικό ρατσισμό- συχνά από τους πλέον κατώτερα και καταπιεσμένα στρώματα- και την φανερή αδυναμία της πολιτείας να οικοδομήσει όρους λειτουργικής ενσωμάτωσης των ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο.
Έτσι το μόνο που μένει είναι η οικογένεια, μόνιμο αποκούμπι για τον καθένα μας.
Και σαφώς είναι κοινό μυστικό πως καθοριστικό ρόλο παίζει η ταξική θέση και οικονομική κατάσταση του αναπήρου.
Η πολιτεία και φορείς, μόνο όταν τα πράγματα φτάσουν στα όρια τους, απλώνει το «στοργικό» χέρι της φιλανθρωπίας, για να περισώσει την τιμή και τον πολιτισμό της. Μια τιμή και ένα πολιτισμό που με κυνισμό τον έχουν παίξει στα ιδεολογικά- κοινωνικά, οικονομικά και οικονομικά, χρηματιστήρια του κόσμου.
Φυσικά – για να μην μηδενίζουμε τα πράγματα- πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι και φορείς που δίνουν και θα δίνουν όλο τους το «είναι», στο να βοηθάνε ανθρώπινα, ουσιαστικά και δίχως κανένα πολιτικό- κοινωνικό και ιδεολογικό προσωπικό όφελος , τα άτομα με αναπηρίες.
Αναλαμβάνοντας καθήκοντα και ευθύνες που το ίδιο το ανάπηρο κράτος έπρεπε να αναλαμβάνει, π.χ η σημαντικότατη πρόσφορα του ΕΛΕΠΑΠ.
Ο αγώνες των πολιτών με αναπηρία πρέπει να συνδεθούν με το υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα.
Τα προβλήματα τους είναι προβλήματα της κοινωνίας
Για την αλλαγή της ανάπηρης κοινωνίας μας , για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας, που οι προσωπικές ιδιαιτερότητες και διάφορες του θα ομορφαίνουν τον κόσμο μας.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ , ΜΑ ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ .
Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ, ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ , ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΟΜΟΙΟ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου