Γράφουν ιστορία..!!

Είναι πράγματι αξιοπερίεργο και άξιο ερμηνείας αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια, όπου πάνω απο 2 χρόνια βρίσκονται σε κατάσταση αγώνα,μέ κλιμάκωση μορφών και αιτημάτων,δημιουργώντας γεγονότα με εμβέλεια και αξία όχι μόνο μέσα στις σχολές αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Με αφετηρία το άρθρο 16,συνεχίστηκε με την σκληρή αντιπαράθεση με το Νόμο πλαίσιο και την επιχείρηση εφαρμογής του και τώρα για την ακύρωση των ρυθμίσεων για τα Κ.Ε.Σ.
Ένας αγώνας διαρκείας που αρνείται επίμονα να συμβιβαστεί με τους κοινωνικούς και κομματικούς συσχετισμούς,αφού κατορθώνει να διαμορφώνει συχνά,αυτοτελείς και αυτάξιους όρους και κανόνες,ικανούς μέχρι σε ένα βαθμό να παρασύρουν με το μέρος τους κομμάτια της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται και συναινούν στα αιτήματα και τα χαρακτηριστικά του κινήματος.
Αυτό που εύκολα μπορεί να εκτιμήσει κανείς σε σχέση με τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά και χωρίς αίσθηση υπερβολής,είναι ότι η Ε.Α.Α.Κ ώς κορμός και ψυχή του κινήματος,κατάφερε όχι μόνο να εκτιμήσει τη δυνατότητα του συγχρονισμού με τα συμφέροντα της φοιτητικής πλειοψηφίας,αλλά μπόρεσε να εκφράσει το βάθος, την ένταση και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δυναμικής πλειοψηφίας, των συνελεύσεων των επιτροπών αγώνα των συτονιστικών και των φοιτητικών συλλόγων.
Όχι πάντα χωρίς ταλαντεύσεις και υπερβολές κατάφερε να προσδιοριστεί ώς το μέτρο του αγώνα, οπου οι άλλες παρατάξεις της αριστεράς(τουλάχιστον)αναγκάζονταν να κόψουν και να ράψουν τις πολιτικές τους επιλογές και πρακτικές,για να μπορέσουν να επιδράσουν στη δυναμική,τα χαρακτηριστικά και τις προοπτικές του κινήματος.
Είναι γεγονός ότι η ΠΚΣ σε όλη τη διάρκεια και ιδιαίτερα στην πρώτη φάση του αγώνα εμφανίζεται πίσω απο τις διαθέσεις της πλειοψηφίας,αναγκάζεται να αλλάξει (εκτός απο στελέχη) και πολιτική γραμμή,στην προσπάθειά της να αποτρέψει την απομόνωση.
Με διαφορετικά χαρακτηριστικά,αλλά προσπαθώντας να φέρει τη δυναμική,τα αιτήματα,τα χαρακτηριστικά και τις μορφές του κινήματος στα μέτρα των κοινοβουλευτικών επιδιώξεων και συνταγματικών χαρακτηριστικών της,η ΑΡ.ΕΝ,χωρίς να ακολουθεί την αδιέξοδη,διασπαστική και προβοκατόρικη τακτική της Π.Κ.Σ,επιχειρεί σε κάθε φάση του αγώνα να βρίσκεται στο μπλόκ του.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που "στιγματίζει" ιστορικά αυτό το κίνημα,καθορίζοντας τα ποιοτικά και προσδιορίζοντας τα ποσοτικά του χαρακτηριστικά,είναι ότι με επιμονή και διάρκεια,κατόρθωσε χωρίς να υποτάσεται στο επίσημο πολιτικό και κομματικό σύστημα να το επηρεάσει.
Αμφισβητώντας τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές μορφές εκπροσώπησης, κατόρθωσε να περιγράψει ένα μοντέλο μαζικής δράσης.
Χρησιμοποιώντας μορφές αγώνα που εξασφάλιζαν τη μαζικότητα,αλλά καταδείκνυαν και την αναγκαιότητα της ανατροπής,μπόρεσε να προβάλλει δυναμικά την εναλλακτική λύση απέναντι σε θεσμικές απεργίες και σε κομματικές παρελάσεις.
Το κίνημα αυτό φαίνεται ότι ήρθε για να συναντηθεί με τα πρώτα σημάδια απο τη γέννηση ενός ανεξάρτητου αντικαπιταλιστικού ρεύματος στο εργατικό κίνημα.
Ενδεικτική και αξιόλογη η πρωτοβουλία της συναδέλφου απο το Σύλλογο Υπ.Βιβλίου,οπου τοποθετούμενη,στο πανελλαδικό συντονιστικό μετά το τέλος της χτεσινής (4.12.08) διαδήλωσης, σχετικά με τις απολύσεις στον Πατάκη,όχι μόνο ακούστηκε με προσοχή και σεβασμό,αλλά η αποδοχή και τα συνθήματα στο τέλος έδειξαν ότι μπορεί και σε συνθήκες έντασης της πάλης, να δομείται ένα κοινό μέτωπο επικοινωνίας,αιτημάτων,στόχων και αγώνα στην εκπαίδευση και στους χώρους δουλιάς.
Έτσι κι αλλιώς μέχρι τη νίκη αυτού του κινήματος θα έχουμε πολλά να πούμε,περισσότερα να γράψουμε,αλλά ποιό πολλά να κάνουμε.