ΨΩΝΙΑ ...!!!ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ

Είναι σαφές ότι το "μέτωπο της ησυχίας" που έκανε την εμφάνισή του στην πρώτη φάση της νεανικής εξέγερσης με αφορμή τις καταστροφές καταστημάτων,ήθελε να πάρει δυναμικά τη "ρεβανς",τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό πεδίο.
Μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευθεί η λύσσα των εμπόρων και των καταστηματαρχών,με τη συναίνεση της κυβέρνησης,για να ανοίξουν τις ετοιμόρροπες(κατα πώς 'λεγαν)επιχειρήσεις τους την τελευταία κυριακή του χρόνου.
Αφού 'κονόμησαν απο τις ασφαλιστικές,βάλαν και στην άκρη τις διευκολύνσεις της κυβέρνησης,εξασφάλισαν και την αποφυγή καταβολής εισφορών και φόρων για κάμποσο καιρό,είπαν να κάνουν και μία "επένδυση" για το μέλλον,ανοίγοντας με προκλητικό και επιθετικό τρόπο τη διαδικασία κατάργησης της κυριακάτικης αργίας για τα καταστήματα.
Στην πρώτη φάση τη βρώμικη δουλειά την έκανε το ΚΚΕ,μέσα απο την προσπάθεια αναστολής των κινηματικών διαδικασιών(κλεισίματα σχολών),μέταφέροντας τη συζήτηση στο έδαφος της κυβερνητικής φιλολογίας περι κουκουλοφόρων,αλλά και μέ την παροιμιώδη αδράνεια και την ιστορική του απουσία απο κάθε δράση που θα μπορούσε να προκαλέσει γενίκευση της κοινωνικής αναστάτωσης και επέκταση της πολιτικής αδυναμίας στην κυβέρνηση της δεξιάς.
Σε αυτή τη φάση την πρωτοβουλία πήραν τα πολιτικά ρετάλια του ΠΑ.ΣΟ.Κ,αποδεικνύοντας με τον ποιό τρανταχτό τρόπο την ταξική φύση και τον πολιτικό του ρόλο,σαν πιστό και ακούραστο υπηρέτη του κεφαλαίου,σαν σταθερό και αταλάντευτο αντίπαλο των εργατικών συμφερόντων και αναγκών.
Ο λόγος που το ΚΚΕ(πρίν απ'όλα) στάθηκε απέναντι στην προσπάθεια κατάργησης της κυρικάτικης αργίας που προωθεί το κεφάλαιο με την πρωτοβουλία για το άνοιγμα των καταστημάτων την κυριακή 28/12/08,έχει να κάνει με τα σαφή οφέλη που θα έχουν οι μεγάλες αλυσίδες και τα πολυκαταστήματα,σε βάρος των μικρών και μεσαίων καταστηματαρχών,που με τόση σαφήνεια και θέρμη υποστηρίζει τα συμφέροντά τους η ηγεσία του Περισσού.
Ακόμη όμως και αυτό το μέτρο δέν έκανε την ηγεσία του ΚΚΕ να προβάλλει και να προωθήσει ένα μέτωπο δυναμικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τους εμπόρους,αλλά αρκέστηκε στην πολιτική τιμωρία που θα εισπράξουν οι υπεύθυνοι,προφανώς στις κάλπες και εννοείτε με την ψήφο στο ΚΚΕ.
Αντίστοιχα η συνεγασία ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, που ελέγχει την ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων αντιτίθεται στο μέτρο όχι απο την πλευρά των εργατικών συμφερόντων,αλλά απο τη θέση της έλλειψης νομιμότητας του μέτρου,λές και ο νόμος δέν είναι έκφραση συμφερόντων και ένδειξη κοινωνικής και πολιτικής ισχύος που εκφράζεται και εφαρμόζεται κατα το δοκούν απο τις κυβερνήσεις,λές και η δυνατότητα του κινήματος των εργαζομένων να εκβιάζουν την πολιτική και οικονομική εξουσία με τη δράση και τα αιτήματά τους καθορίζεται απο τη νομιμότητα που ορίζουν οι νομοθέτες του κεφαλαίου.
Μπροστά στο πολιτικό,οικονομικό και ιδεολογικό μέτωπο στήριξης της αστικής κυριαρχίας υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθεί ένα αντίπαλο μέτωπο επιθετικής υπεράσπισης των εργατικών αναγκών,δυναμικής και αταλάντευτης διεκδίκησης των σύγχρονων εργατικών δικαιωμάτων.
Το ανεξάρτητο ρεύμα που υπάρχει και κινείται στο εργατικό κίνημα και τα πρωτοβάθμια σωματεία,παρά το γεγονός ότι δέν κατόρθωσε να υπερβεί τις ταλαντεύσεις και τις αδυναμίες του μπροστά στις τελευταίες εξελίξεις και να κάνει ορατή την αντιπαράθεση με τον υποταγμένο-αστικό και τον διαμαρτυρόμενο-κομματικό συνδικαλισμό,έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει ένα διαφορετικό στίγμα,στη λειτουργία,την αντίληψη,τις μορφές και τα αιτήματα που προβάλλει,για να μπορέσει να γίνει πόλος συσπέιρωσης των ποιό δυναμικών και ασυμβίβαστων δυνάμεων στο κίνημα των εργαζομένων με κοινωνικό στίγμα και ανατρεπτική δράση.
Οι αξιόλογες πρωτοβουλίες συμβολισμού που πάρθηκαν απο ένα τμήμα αυτού του ρεύματος,παρά το γεγονός ότι δέν κατάφεραν να αποφύγουν το χαρακτηρισμό της περιθωριακής δράσης,(με ευθύνη όχι μόνο των ΜΜΕ και της γραφειοκρατίας των συνδικάτων),πρέπει να συμβάλλει με τη δική του αντίληψη,την πρακτική και τις ιδέες του σε μία ενιαία διαδικασία συνενόησης και επικοινωνίας,που στόχο δέ θα έχει την προβολή ή τη δικαίωση κάποιας ξεχωριστής πρακτικής,αλλά τη δυνατότητα να έρθουν στο προσκήνιο οι εργαζόμενοι με όρους που θα υπερβαίνουν τα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.