Το τελευταίο συλλαλητήριο (9/1/09) στην Αθήν
α,τη Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας δέν ήταν μονάχα ένας ιστορικός φόρος τιμής και συνέχειας στη μνημη,τη θυσία και την καταδίκη της παρα-κρατικής δολοφονίας του συντρόφου μας Νίκου Τεμπονέρα.Ήταν πρίν και πάνω απ'όλα ένα δυνατό χαστούκι σε ολόκληρο το μηχανισμό καθήλωσης και υποταγής της λαϊκής οργής ,που κορυφώθηκε,απο την πλευρά του κράτους,με το προβοκατόρικο χτύπημα στο υπ.πολιτισμού,με τη φτηνή και πρόστυχη προπαγάνδα συμψηφισμού της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την παρολίγο μοιραία κατάληξη για τον άτυχο(κατα τα άλλα)κρατικό φρουρό.
Η πρωτόγνωρη και μοναδική σε έκταση,ένταση,μορφές και διάρκεια εξέγερση του Δεκέμβρη δέν ήταν ένας κεραυνός στον καταγάλανο ελληνικό ουρανό. Δέν ήρθε απο το πουθενά,δέν ήταν ένα στιγμιαίο ξέσπασμα.
Ξεκίνησε με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Το έδαφος όμως ήταν γόνιμο και λιπασμένο για να φυτρώσουν τα σταφύλια της οργής.
Ήταν ώριμο απο το αίσθημα αδικίας που δικαίωνε κάθε μορφή αντίδρασης στην κρατική δολοφονία. Ηταν ώριμο απο το καθεστώς ασυλίας που απολαμβάνει η αστυνομία απέναντι στις δολοφονίες που διαπράττει,τους εξευτελισμούς και τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα,αλλά και στο (θεμελιωμένο κοινωνικά) αίσθημα του "δικαιώματος" των αστυνομίκών στην καθημερινή μικρή ή μεγάλη παρανομία,που ισοφαρίζει,"ηθικά"(για εκείνους) τις χαμηλές αμοιβές, συμπληρώνοντας το πενιχρό τους εισόδημα.
Ήταν ώριμο επειδή λίγοι είναι ποιά εκείνοι που εχουν το κουράγιο και την υπομονή,να περιμένουν να ξημερώσει κάτι καλύτερο απο χτές,αφού είναι πολύ λίγα εκείνα που θα χάσει απο το σήμερα.
Εάν η έννοια των θεσμών μπορεί να έχει ρόλο και αξία στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο πολίτης την κοινωνία που συμμετέχει και υπηρετεί,τότε όλοι εκείνοι που διαδήλωναν καθημερινά στους δρόμους της χώρας φαίνεται να μήν εμπιστεύονται τίποτε και κανέναν. Σε ένα περιβάλλον που βρωμάει δέ μπαίνει απο πουθενά αέρας.Οτιδήποτε φαινόταν σταθερό έχει καταρρεύσει.
Η δικαιοσύνη δέν είναι μόνο άδικη και πουλημένη,είναι ελεγχόμενη και επιλεκτική. Κανένας αστυνομικός δέν τιμωρείται,κανένας κρατικός απατεώνας δέν φυλακίζεται.
Η εκκλησία δέν εκμεταλλεύεται μονάχα τον πόνο και την ανθρώπινη αδυναμία.Επενδύει,πλουτίζει,εμπορεύεται και διαπλέκεται με επιχειρηματίες και πολιτικούς όχι για λόγους θρησκευτικούς όπως (για πολλούς) θα ώφειλε , αλλά για να αποκτήσει έλεγχο,περισσότερη εξουσία και δύναμη.
Η κυβέρνηση φαίνεται να είναι μία παρέα που όταν δέν κοιτάει να βολέψει τα δικά της παιδιά,μοιράζει δις στους τραπεζίτες,κατανοεί απόλυτα τους βιομήχανους,σέρνει όμως στα δικαστήρια τους εργαζόμενους όταν απεργούν,τους πλακώνει στο ξύλο όταν διαδηλώνουν,τους αγνοεί όταν διεκδικούν τα συμφέροντά τους και τους διασύρει όταν ξεφύγουν απο τα όρια της ανοχής της. Ταυτόχρονα η ίδια παρέα μερακλώνει στα μπουζούκια και ξεσαλώνει στα γήπεδα,κάνει επενδύσεις για να "βρούν τα παιδιά της",τζογάρει στις αρένες των χρηματιστηρίων τις συντάξεις των εργαζομένων και απολαμβάνει την ισχύ και τις απολαβές της εξουσίας που διαχειρίζεται.
Το κοινοβούλιο είναι ο θίασος που ανεβοκατεβάζει φτηνές παραστάσεις δημοκρατίας με το λαό τιμόμενο προσκαλεσμένο θεατή στα θεωρία της.Χωρίς λόγο,γνώμη,φωνή και αρμοδιότητα. Η αντιπολίτευση δυσκολεύεται να αρθρώσει κάτι ουσιαστικα διαφορετικό απο την κυβέρνηση.Ευνουχισμένη απο κάθε ριζοσπαστική πηγή,διαζευγμένη με κάθε έννοια αντίστασης και αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τις επιλογές της, περιμένει το επόμενο δρομολόγιο που θα την επαναφέρει στην πρωτέρα κυβερνητική κατάσταση.
Η συνταγματική αριστερά,πορεύεται όχι με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα και το πώς θα διαμορφώσει τις συνθήκες που θα ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική και θα φέρει στο προσκήνιο τις εργατικές ανάγκες και τα λαϊκά συμφέροντα.Οχυρωμένη στη συνταγματική νομιμότητα,έχει καταντήσει σε κατοικίδιο της εξουσίας με εναλλασόμενα αφεντικά. Βολεμένη στο καθεστώς διαχείρισης της λαϊκής αγανάκτησης που υπηρετεί με συνέπεια απο τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα,αρνείται να αμφισβητήσει στην πράξη και με συνέπεια τις θεμελιώδεις αρχές της αστικής κυριαρχίας. Διαγκωνίζεται ανάμεσα στα διαγράμματα των εταιρειών δημοσκοπήσεων,τα φώτα των τηλεοράσεων και τα πολιτικά σαλόνια για να κυριαρχήσει με τη μία ή την άλλη μορφή. Στείρα απο ιδέες, όταν δέν μυρικάζει δόγματα του παρελθόντος και δέν προσκυνά ματοβαμμένα εικονίσματα,προσπερνάει την ανάγκη ενός νέου διαφωτισμού μπροστά στο φόβο των συσχετισμών και των τακτικών επιλογών.
Τα συνδικάτα οταν δέ μυρίζουν κλεισούρα και εγκατάλλειψη,λούζονται με φτηνά αρώματα για να αρέσουν στους κυβερνώντες,δίνουν συμβουλές για την οικονομική ανάπτυξη,βάζουν την υπογραφή τους σε ξεφτιλισμένες συμβάσεις,καλούν σε κούφιες απεργίες,εκκολάπτουν υποψήφιους υπουργούς εργασίας και βουλευτές επικρατείας. Γι'αυτό ένα μεγάλο κομμάτι των νέων ανθρώπων,φαίνεται να επιλέγει την συμπόρευση με οτι δέν τους δεσμεύει,οτι μπορεί να τους προσφέρει άμεσα και ορατά αποτελέσματα,οτιδήποτε δέν είναι ταυτισμένο με θεσμούς,κανόνες και ιεραρχία και ότι δέν προυποθέτει συλλογική σκέψη,ιδεολογία,πολιτική αντίληψη και θέση.
Η φαινομενική υπεροχή της αναρχικο-αυτόνομης αντίληψης και πρακτικής σε αυτή τη φάση δέν σημαίνει και αποδοχή του πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος που μπορεί να εκπέμπει.Σημαίνει όμως αποδοχή των μορφών εκείνων που δέν απολογούνται σε κανέναν,δημιουργούν κολακευτικές εικόνες άμεσης κατανάλωσης και στην καλύτερη περίπτωση εκφράζουν τη γνήσια και πηγαία αγανάκτηση απέναντι σε όλα τα σύμβολα του καθεστώτως και των λειτουργιών του. Σε αυτό το περιβάλλον καμία κλασική πολιτική αντίληψη και στάση,όσο συνεπής,γνήσια και ολοκληρωμένη μπορούσε να είναι δέ θα ήταν δυνατό να κυριαρχήσει και να επηρρεάσει καθοριστικά την πρώτη φάση της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Τα όρια, ακόμη και αυτής, της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς,έγιναν ορατά.
Σαστισμένη μπροστά στη φουρτούνα που είχε σηκωθεί,δέν κατόρθωσε να δώσει πολιτικά χαρακτηριστικά στο ρήγμα που καθημερινά άνοιγε στην ελληνική κοινωνία.Αδύναμη οργανωτικά δέν μπόρεσε να δημιουργήσει (με τις δυνάμεις της)τα γεγονότα εκείνα που θα "ακουμπήσουν" στις διαθέσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας και θα δημιουργήσουν συνθήκες πολιτικής κρίσης στην κυβέρνηση. Χωρίς έμπνευση και με λίγες για την περίσταση ιδέες ξεπεράστηκε απο τις αυθόρμητες δράσεις και τα αποσπασματικά γεγονότα αντίδρασης,ανέτοιμη να βρεί δρόμους και να διοχετεύσει τη νεανική οργή στην εργατική αγανάκτηση. Κινήθηκε περισσότερο απευθυνόμενη στο εσωτερικό της και στον παραδοσιακό (κοινωνικά) κύκλο επιρροής, της, στη λογική της συνεπούς αγωνιστικότητας, με γνώμονα τη στάση των κυρίαρχων κομμάτων της αριστεράς και λιγότερο με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία,τη νεολαία και τους εργαζόμενους απευθείας και αδιαμεσολάβητα με πρόταση αγώνα,σχέδιο κλιμάκωσης και μορφές αντίστασης. Σε κάθε περίπτωση η εξέγερση της πρώτης φάσης του Δεκέμβρη αποτελεί ένα μοναδικό κοινωνικά,αναντικατάστατο ιστορικά και ανεκτίμητο εμπειρικά γεγονός που η ψύχραιμη και οργανωμένη συζήτηση μπορεί να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα,να τεκμηριώσει ιδέες και να αναθεωρήσει αντιλήψεις και πρακτικές που θεωρούμε δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες. Στη φάση που τώρα περνάμε, το κράτος φαίνεται να γίνεται ποιό αδίστακτο ποιό επιθετικό και ποιό απροκάλυπτο. Δέ διστάζει να θυσιάσει ακόμη και τους φρουρούς του, προκειμένου να μπλοκάρει τις διαθέσεις της κοινωνίας. Η σύλληψη της ομάδας Νομικής Βοήθειας,ο ξυλοδαρμός των φωτογράφων και εικονοληπτών και η αναίτια αγριότητα της αστυνομίας στο τελευταίο συλλαλητήριο στέλνει ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα απο την πλευρά της κυβέρνησης,που ισοδυναμεί με χαρακτηριστικά χούντας απέναντι σε οτιδήποτε δέν είναι πιστοποιημένα ελεγμένο απο υποταγμένα κόμματα και οργανώσεις. Επειδή και η κυβέρνηση φοβάται τη δυνατότητα που σήμερα υπάρχει, η εξέγερση του Δεκέμβρη να μετατραπεί στο κίνημα του Γενάρη.
Με πολιτικό στόχο και προσανατολισμό,με βαθύτερα αιτήματα και κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Η ορμή,το ατίθασο πνεύμα,οι δυναμικές διαδηλώσεις,οι πρωτότυπες μορφές και η επιμονή του Δεκέμβρη μπορεί να συναντηθούν με τον αγώνα ενάντια στην σχεδιαζόμενη εκπαιδευτική μεταρύθμιση,για την ανατροπή του ν.πλαίσιο,ενάντια στην κατάργηση του ασύλου και τη νομιμοποίηση των κολεγίων.
Ο εφιάλτης τους θα είναι το "τζίνι" που το 'σκασε απο το ασφυκτικό μπουκαλάκι της εξουσίας,το Δεκέμβρη του 2008,να βρεί τους απολυμένους των επιχειρήσεων που σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να κλείνουν,τους άνεργους που θα υποχρεώνονται να ζήσουν με πετσοκομένα επιδόματα,τους ασφαλισμένους που δέν θα έχουν περίθαλψη και φάρμακα,τους συνταξιούχους που θα αγωνιούν για την επιβίωσή τους και τους εργαζόμενους που θα κληθούν να πληρώσουν την κρίση που αργά αλλά σταθερά πλησιάζει και απειλεί να σαρώσει ότι άφησε όρθιο η νεοσυντηριτική πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου