Σωματείο εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ "Κωνσταντίνα Κούνεβα

Ανακοίνωση του Σωματείου για την Πρωτομαγιά

Η 1η Μάη δεν είναι αργία…

123 χρόνια μετά τις νικηφόρες αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο, τα αιτήματα για ανθρώπινους ρυθμούς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας παραμένουν επίκαιρα και μας καλούν σε αγώνες για την εκ νέου διεκδίκησή τους.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη, το κανονιστικό πλαίσιο για την εργασία στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Η αστυνομία πήρε εντολή να διαλύσει δια της βίας τη διαδήλωση, με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες.
Στην Ελλάδα, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893 στην Αθήνα, με 2.000 διαδηλωτές που ζητούσαν οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε το 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου.
Ας ρίξουμε και μια ματιά στις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες. Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους δουλειάς είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με τους πολύχρονους αγώνες, μέσω της παγίωσης των επισφαλών σχέσεων εργασίας. Πιο συγκεκριμένα, η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων, η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων και η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας, αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουμε. Στην παρούσα συγκυρία και με το πρόσχημα της καπιταλιστικής κρίσης, γενικεύεται περαιτέρω η επισφάλεια στην εργασία, με τους εργαζόμενους να εξαναγκάζονται να πειθαρχήσουν και να συναινέσουν σε αδιέξοδα διλήμματα του τύπου «άνεργος ή εργαζόμενος όσο σε χρειάζομαι»: όταν «βγούμε από την κρίση», αυτό που θα μείνει για μας θα είναι ανασφάλεια και ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες εργασίας.
Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η ωμή βία, η συνδικαλιστική δίωξη (βλ. δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα) και η άνευ προηγουμένου ένταση της καταστολής με νέες μεθόδους (κάμερες παρακολούθησης, αστυνομοκρατία, μέτρα Δένδια για «κουκουλοφόρους» και παρακολούθηση συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικής επικοινωνίας), ιδιαίτερα μετά το Δεκέμβρη και πάντα στο πλαίσιο της αυταρχικής θωράκισης του κράτους ενόψει δυναμικών κοινωνικών διεκδικήσεων.
Όσους σκεφτούν ότι αυτή η υπόθεση δεν τους αφορά, αφού σε λίγο καιρό θα φύγουν από τον ΟΤΕ, μια ματιά στο τι συμβαίνει συνολικά στο εργασιακό πεδίο αρκεί να τους πείσει για το αντίθετο. Σήμερα στον ΟΤΕ, αύριο σε οποιαδήποτε πλαίσιο βρεθεί ο καθένας, η κατάσταση δε θα βελτιωθεί αν δεν την πάρουμε στα χέρια μας! Αν σε μια προηγούμενη φάση το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» παραήταν ατομιστικό και …κακόηχο, σήμερα είναι απλά εκτός τόπου και χρόνου: τρία εκατομμύρια διαδηλωτές στο Παρίσι τον προηγούμενο μήνα, μάλλον κάτι ξέρουν.
Together we stand, divided we fall λοιπόν, ή, επί το ελληνικότερον, στο βαθμό που ο ατομικός δρόμος είναι αδιέξοδος, η ανάγκη για συλλογική απάντηση είναι πιο επίκαιρη και πιο αναγκαία από ποτέ.
Κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (προτεινόμενα μέτρα «συνδιαχείρισης της κρίσης» από πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, υπογραφή συλλογικών συμβάσεων πείνας, διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων), εμείς προτάσσουμε την αναγκαιότητα συγκρότησης πρωτοβάθμιων σωματείων σε κάθε χώρο δουλειάς και τον συντονισμό της δράσης τους.

• Δεν θα δεχτούμε να πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι
• Δεν θα γίνουμε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη
• Λέμε όχι στην ελαστική εργασία και την ανασφάλεια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ! ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Συμμετέχουμε όλοι/ες στην πορεία της Πρωτομαγιάς Προσυγκέντρωση στις 11 π.μ. στο Αρχαιολογικό Μουσείo
… είναι απεργία