Ο κόσμος της κρίσης τους δεν χωράει τις ανάγκες μας. Κανείς μόνος του .

Πειραιάς, 22 Νοέμβρη 2010

Παρέμβαση…

 Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις                                                                         
το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνεται

το πλοίο των ονείρων μου με πάει

σε κόσμους που εσείς δεν τους   αντέχετε…           

Ζούμε παράξενες μέρες. Έχουμε όλοι την ίδια αίσθηση. Ή θα πάμε μπροστά στους κόσμους των ονείρων μας, όπως λένε οι στίχοι ή θα βουλιάξουμε αύτανδροι. 

Το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει μια από τις οξύτερες κρίσεις του. Προσπαθεί να ανταπεξέλθει παίρνοντας από τον κόσμο της εργασίας ό,τι περισσότερο μπορεί. Όλες οι κατακτήσεις της προηγούμενης περιόδου μπαίνουν στο στόχαστρο. Η προσπάθεια έχει ξεκινήσει από χρόνια (να θυμηθούμε συνθήκες Μάαστριχ, Λισσαβόνας κλπ). Απλά η ελληνική κοινωνία γίνεται ένα από τα πρώτα πεδία εφαρμογής των σχεδίων.  Η κοινωνική ασφάλιση, η σύνταξη για αξιοπρεπή γηρατειά, η κοινωνική υγεία και παιδεία, οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι συλλογικές συμβάσεις που κάποιες φορές εξασφάλιζαν μια αξιοπρεπή διαβίωση, πρέπει να σβηστούν από το χάρτη γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει άλλα περιθώρια για να επιβιώσει.

Αλλά ακόμα και οι κοινωνικές, ανθρώπινες  αξίες όπως η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και η συλλογική δράση πρέπει να εξαφανιστούν. Οτιδήποτε κοινωνικό πρέπει να αντικατασταθεί από το ατομικό. Η κεντρική ιδέα ολόκληρης της προηγούμενης και σημερινής κυβερνητικής πολιτικής σε αγαστή συμφωνία από την Ε Ε, την τρόικα, το ΔΝΤ, και όλων των διεθνών αρπακτικών που λυμαίνονται τους λαούς, συνοψίζεται σ’ αυτήν την αρχή του φιλελευθερισμού: ο καθένας μόνος του. Αυτή η αρχή εξυπηρετεί τους κρατούντες διττά. Αφ΄ ενός τους απαλλάσσει από κάθε υποχρέωση κοινωνικής πολιτικής και αφ΄ ετέρου κρατά τους αντιπάλους τους, τους εργαζόμενους διαιρεμένους.

Εμάς όμως μας συμφέρει; Αυτήν την κοινωνία ονειρευόμαστε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας; Αυτό το ερώτημα δεσπόζει στις ζωές μας. Κι επειδή όλοι οι τομείς της ζωής μας είναι αλληλένδετοι, αυτό το ερώτημα κυριαρχεί και στη δουλειά μας, η οποία είναι εξ΄ορισμού κοινωνική. Οι εκλογές του σωματείου μας, μας  βρίσκουν μ’ αυτόν τον προβληματισμό. Με ποιο τρόπο θα σώσουμε τις ζωές μας και την κοινωνία των εργαζομένων από τη λαίλαπα. Θα υπερασπιστούμε τον κοινωνικό  χαρακτήρα της δουλειάς μας ή θα παραδοθούμε στον ατομικισμό του φιλελευθερισμού;

Το σωματείο μετά τις εκλογές έχει να αντιμετωπίσει δύο μεγάλα θέματα: τη λειτουργία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. εν μέσω του κυκλώνα της κρίσης και το μισθολογικό θέμα που θα προκύψει εν όψει του «ενιαίου μισθολογίου» που σχεδιάζει η κυβέρνηση. Το νέο Δ Σ πρέπει να βοηθήσει το σύλλογο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει αυτά τα θέματα.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΛ.ΣΤΑΤ. οφείλουν και είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι απέναντι στα στοιχεία τους, που αποτυπώνουν την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Οφείλουν να υπερασπιστούν και να αναδείξουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας τους. Να τον αναδείξουν όπου αυτός υπάρχει και να τον υπερασπιστούν όπου χάνεται. Ακόμα κι αν χρειαστεί να συγκρουστούν με τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων και της Eurostat. Γι αυτό με ευθύνη του νέου Δ Σ να ανοίξει ο διάλογος για τον τρόπο που η λειτουργία της ΕΛ. ΣΤΑΤ. θα εξορθολογιστεί και θα παράγει την στατιστική πληροφορία, που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα το τμήμα της εργασίας και της διανόησης.

Υπάρχουν σκόρπιες σκέψεις σε πολλούς συναδέλφους που ανησυχούν για την ποιότητα της δουλειάς μας. Σκέψεις που αφορούν τόσο την ίδια τη διαδικασία της παραγωγής των δεδομένων όσο και την διάχυσή τους στην κοινωνία. Αυτό που χρειάζεται είναι να συγκροτηθούν, με ευθύνη του Δ Σ, ομάδες δουλειάς που θα συγκεντρώσουν αυτές τις σκέψεις και θα τις κωδικοποιήσουν. Με αφορμή τη συζήτηση για τον κανονισμό λειτουργίας που έχει κολλήσει, να γίνει η συζήτηση συνολικά για το έργο μας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτό περισσότερο από μας που το δουλεύουμε. Όλοι οι ιθύνοντες είναι περαστικοί και αδιάφοροι. Εμείς ζούμε μ’ αυτό τον πιο δημιουργικό μας χρόνο. Να συγκρουστούμε με τις λογικές που κρατούν την στατιστική πληροφορία στα συρτάρια των «ειδικών».

Ο συνδικαλισμός της ανάθεσης έχει χρεοκοπήσει πια. Η λειτουργία του σωματείου είναι ανάγκη να στηριχτεί σε μορφές άμεσης δημοκρατίας και συλλογικής δουλειάς. Ο συνδικαλισμός μέσω των δικηγόρων πρέπει να εγκαταλειφθεί. Οι  ομάδες δουλειάς θα τονώσουν τη λειτουργία του σωματείου και θα κάνουν αποτελεσματικότερη τη λειτουργία του.

Το επίδομα των ψευδαισθήσεων κόπηκε κι αυτό… ( Κική Δημουλά)

Το μισθολογικό μας θέμα είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί συντονισμένα με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Είναι αυταπάτη να θεωρούμε ότι κάποιοι μπορούν να εξαιρεθούν. Άλλωστε το μόνο αίτημα που μπορεί να διεκδικηθεί σήμερα με κοινούς ταξικούς αγώνες είναι:μισθοί για αξιοπρεπή διαβίωση με τάση εξομοίωσης προς τα πάνω για τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Σε πρώτη φάση να ενσωματωθούν όλα τα επιδόματα στους μισθούς. Το αίτημα των οδοιπορικών για μας δεν είναι νέα διεκδίκηση είναι αποζημίωση που πρέπει να δοθεί για εργασία που γίνεται ήδη. Τα χρήματα υπάρχουν στα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών κι αυτών που καρπώνονται τον μόχθο του εργαζόμενου. Δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους, δεν θα πληρώσουμε τις ζημιές τους.

Ο εκάστοτε κυβερνητικός  συνδικαλισμός με τις γραφειοκρατικές του ηγεσίες δεν θέλει και δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτά τα αιτήματα. Να συμβάλλουμε ως σύλλογος στη δημιουργία συντονιστικών που θα προωθήσουν τον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής μας.  

• να συντονιστούμε με άλλα σωματεία 

• να αναζητήσουμε μορφές αγώνα που θα προχωρούν πέρα από τις γνωστές «τουφεκιές», 

• θα είναι αντίστοιχες με την κρισιμότητα της περιόδου και θα οδηγούν σε νίκες.

Να διεκδικήσουμε:

• σταθερή δουλειά για όλους

• μισθούς στο ύψος των αναγκών μας

• δημόσιο τομέα στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών

      

Οι υποψήφιοί μας για τον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΗΣ Ελληνικής Στατιστικής Αρχής(ΕΛ.ΣΤΑΤ) :

 Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Κλώθος Κυριάκος

Κουμερτά Ιωάννα

Μαυρίκα Χαρίκλεια (Χαρά)

Μονιάκη Χρυσή (Χρυσούλα)

Μπάλλα Σοφία

Παπαποστόλου Κωνσταντίνος

Για την Εξελεγκτική Επιτροπή

 Μιχαλοπούλου Νικολέττα ( Νίκη)