Για τα αποτελέσματα των εκλογών στον ΣΙΕΛ ΑΘήνας-Πειραιά .

Με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στον ΣΙΕΛ ΑΘήνας-Πειραιά - Μάθημα για όλους και κυρίως για το ΠΑΜΕ.

Στις εκλογές του Συλλόγου Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών (ΣΙΕΛ) Αθήνας-Πειραιά που ολοκληρώθηκαν στις 25/1/2011 ψήφισαν 875 εκπαιδευτικοί (άκυρα: 6, λευκά: 12, έγκυρα 857) έναντι των 1147 συναδέλφων (άκυρα: 4, λευκά: 10, έγκυρα: 1133) που έλαβαν μέρος στις προηγούμενες αρχαιρεσίες του σωματείου (21/1/2009). Συμμετείχαν 272 λιγότερα μέλη. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε ένα σωματείο όπου συμμετέχουν πέντε συνδικαλιστικές παρατάξεις, για πρώτη φορά, μόνο δύο θα εκπροσωπηθούν στο νέο Δ.Σ.

Η ΕΝΟΤΗΤΑ (ΠΑΣΚΕ) έλαβε 642 (791) ψήφους, ποσοστό 74,9% (69,8%) και 9 (8) έδρες στο Δ.Σ. Η ΑΝΑΝΕΩΤΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΣΥΡΙΖΑ-ΣΥΝ) έλαβε 108 (103) ψήφους, ποσοστό 12,6% (9,1%) και 2 (1) έδρες στο Δ.Σ. Η Δ.Α.Κ.Ε. ΙΕΛ έλαβε 51 (119) ψήφους, ποσοστό 5.9% (10,5%) και 0 (1) έδρες στο Δ.Σ. Οι ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤIΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ έλαβαν 29 (41) ψήφους, ποσοστό 3,4% (3,6%) και 0 (0) έδρες στο Δ.Σ. Η ΑΣΠΙΔΕ -ΠΑΜΕ έλαβε 27 (79) ψήφους, ποσοστό 3,2% (6,9%) και 0 (1) έδρες στο Δ.Σ. - Σε παρένθεση οι ψήφοι, τα ποσοστά και έδρες στις εκλογές του 2009.

Από τις εκλογές μεγάλες χαμένες βγήκαν οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και της ΑΣΠΙΔΕ-ΠΑΜΕ, οι οποίες έχασαν το μισό από το ποσοστό της δύναμής τους και την εκπροσώπησή τους στο Δ.Σ. Η ΑΣΠΙΔΕ-ΠΑΜΕ από 79 ψήφους συγκέντρωσε μόλις 27 και η ΔΑΚΕ από 119 προσγειώθηκε απότομα στις 51. Οι ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ διατήρησαν τα ποσοστά τους ενώ η ΕΝΟΤΗΤΑ επιβεβαίωσε την ηγεμονία της, αυξάνοντας κατά μία τις έδρες της στο Δ.Σ. Ουσιαστικά νικητής από της εκλογές βγήκε η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ η οποία όχι μόνο αύξησε από έναν σε δύο τους εκπροσώπους της στο Δ.Σ., αλλά είναι η μοναδική παράταξη η οποία αύξησε τον αριθμό των ψήφων της σε απόλυτους αριθμούς, από 103 σε 108, την στιγμή κατά την οποία σημειώθηκε κατακόρυφη μείωση ψηφισάντων της τάξης του 24% περίπου, είτε λόγω της απώλειας θέσεων εργασίας, είτε λόγω της γενικότερης κρίσης εμπιστοσύνης των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Η ΑΣΚ-ΠΑΜΕ έχασε μετά από πολλά χρόνια την εκπροσώπησή της στο Δ.Σ. του συλλόγου. Πλήρωσε την προσπάθεια αυτονόμησης του ΠΑΜΕ από την κίνημα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών που προσπαθεί να επιβάλει «από τα πάνω» με όχημα το μικρό αλλά ιστορικό σωματείο «ΒΥΡΩΝΑΣ» που με εισήγηση της ΑΣΚ (ΠΑΜΕ) - μοναδικής τότε παράταξης του σωματείου - και με πρόφαση την δήθεν αντιμετώπιση του στημένου από την εργοδοσία κλαδικού σωματείου στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών (2004), βρήκε την ευκαιρία να αλλάξει τον νομικό χαρακτήρα του σωματείου και από πανελλαδικό σύλλογο καθηγητών φροντιστηρίων ξένων γλωσσών το μετέτρεψε σε κλαδικό σύλλογο όλων των εργαζομένων της ιδιωτικής εκπαίδευσης (2006), δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα στην πλειοψηφία της ΟΙΕΛΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) να το διαγράψει από τις τάξεις της. Η ηγεσία του ΒΥΡΩΝΑ εντελώς απομονωμένη, ανήμπορη και ανίκανη να κερδίσει συμμάχους έδειξε αδυναμία και απέτυχε να αντιμετωπίσει το αυτοαποκαλούμενο κλαδικό «σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση ν. Αττικής» που συνέστησαν απ' ευθείας και κατά κοινή ομολογία εργοδοτικά συμφέροντα με τις ευλογίες κυβερνητικών παραγόντων και την νομική υποστήριξη του συνδικαλιστή της ΠΑΣΚΕ και αντιπροέδρου του Δ.Σ.Α. Δ. Βερβεσού αλλά και του πρώην βουλευτή της Ν.Δ. Αλ. Λυκουρέζου. Ένα ψευδο-σωματείο που οργανώνει αρχαιρεσίες με χουντικές μεθόδους, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να επιβάλει μεσαιωνικούς όρους εργασίας στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης του ν. Αττικής και απειλεί να υπογράψει στο μέλλον ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις με βάση τον πρόσφατο αντεργατικό ν. 3899/2010 ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου στην ιδιωτική εκπαίδευση. Καμιά πολιτική και συγκροτημένη συνδικαλιστική δύναμη, ούτε η ΟΙΕΛΕ, ενώ θα μπορούσε να κατατροπώσει τους λακέδες της εργοδοσίας, δυστυχώς για τους εργαζόμενους δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα απολύτως τίποτα.

Επιπλέον, η ΑΣΠΙΔΕ-ΠΑΜΕ πλήρωσε τις καιροσκοπικές πολιτικές στελεχών της: μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ είναι ταυτόχρονα μέλος και υποψήφια για το Δ.Σ. του ΣΙΕΛ Αθήνας-Πειραιά και εγγεγραμμένη εδώ και έναν σχεδόν χρόνο στον "κλαδικό" πλέον ΒΥΡΩΝΑ δραστηριοποιούμενη συνδικαλιστικά και εκεί.

Η πρόσφατη αποχώρηση του ΠΑΜΕ από τον Σύλλογο Εργαζομένων στα φροντιστήρια Καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης Ν. Αττικής (ΣΕΦΚ)-μέλους της ΟΙΕΛΕ και η μεταφορά και εγγραφή συνδικαλιστικών στελεχών του στο ΒΥΡΩΝΑ αδυνάτισε και υπονόμευσε τον ΣΕΦΚ με αποτέλεσμα να έχει άσχημο αντίκτυπο ανάμεσα στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς αλλά και στους φίλους της ΑΣΚ (ΠΑΜΕ). Άλλος καταλυτικός παράγοντας της πτώσης των «ταξικών δυνάμεων» αποτελούν οι λεγόμενες «αποστρατείες» που καταγράφηκαν το προηγούμενο διάστημα από το ΠΑΜΕ, πρώην μελών των διοικήσεων ΟΙΕΛΕ και ΟΛΜΕ, οι οποίοι διαφοροποιήθηκαν από την επιλογή της πλήρους αυτονόμησης του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα εκπαιδευτικών.

Οι εργαζόμενοι της αριστεράς και της αυτονομίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, πρέπει να εγκαταλείψουν τους αφορισμούς, να πειστούν ότι δεν πρέπει να αναπτύσσουν καιροσκοπικές μικροκομματικές και σεχταριστικές πολιτικές, δεν πρέπει οι παρατάξεις τους να εγκαταλείπουν τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα στην απάθεια και στην επιρροή του φιλελευθερισμού. Εκείνο που πρέπει να κάνουν για να αλλάξουν τους συσχετισμούς μέσα στο εργατικό κίνημα είναι να φροντίσουν να δουλέψουν προκειμένου να μαζικοποιηθούν τα σωματεία στα οποία δρουν και να δημιουργηθούν σχέσεις αλληλεγγύης και συναδελφικότητας ανάμεσα στην εργατική τάξη για να ηττηθούν οι δυνάμεις του κρατικού συνδικαλισμού όπου και αν αυτές βρίσκονται, είτε στη ΓΣΕΕ είτε στην ΟΙΕΛΕ είτε ακόμα και μέσα στις τάξεις της αριστεράς και να αντιμετωπιστεί με όρους ρήξης και ανατροπής η πολιτική της Κυβέρνησης, της Τρόικας και των συνοδοιπόρων τους.

Οι παραταξιακές αντιλήψεις που ορίζουν ένα σωματείο σαν ταξικό όχι με βάση την ανεξαρτησία του από την εργοδοσία και το κράτος αλλά με βάση τις παρατάξεις στο εσωτερικό τους πρέπει να τελειώσει.

Εκείνο που χρειάζεται δεν είναι η λογική των "καθαρών" σωματείων, αμόλυντων δήθεν από αστικοδημοκρατικές προσλήψεις και η λογική παραταξιακών-κομματικών πόλων, μετώπων και μηχανισμών που δίνουν τροφή στις συνδικαλιστικές παρατάξεις του κυβερνητισμού, αλλά η δημιουργία του εργατικού πόλου της εργατικής τάξης χωρίς καριερίστες, επαγγελματίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, χωρίς τις αναθυμιάσεις της συκοφαντίας, όπου μοναδικό όπλο που θα κρατούν τα μέλη του θα είναι το όπλο της κριτικής, της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης, ενός εργατικού πόλου όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Ένας μειοψηφικός και παρωχημένος εργαζόμενος