Η ψυχή της ανατροπής δέ μίλησε στο σύνταγμα

Σε μία κεντρική συγκέντρωση  του μεγαλύτερου κόμματος της ελληνικής αριστεράς, στη διάρκεια της σφοδρότερης και ποιό ανελέητης επίθεσης του κεφαλαίου στην εργατική τάξη,κανένας  δέν μπορεί να επιχαίρει και να ικανοποιείται για τον περιορισμένο όγκο της και την σαφώς κατώτερη περιστάσεων και προσδοκιών ανταπόκριση του κόσμου της εργασίας.

Η αλλοπρόσαλη και ακατανόητη για πολλούς τακτική του κκε μόνο σύγχυση και απογοήτευση έχει προκαλέσει στους εργαζόμενους και σε μεγάλη μερίδα φίλων και οπαδών του.Η λογική που προκρίνει την πολιτική για το κόμμα και όχι για την τάξη φαίνεται να ερμηνεύει σε ένα βαθμό την αντιστρόφως ανάλογη με την συγκυρία επιρροή και ανανταπόκριση που βρίσκει ο λόγος του κκε.

Ένα χρόνο μετά το σφύριγμα της έναρξης του (γενικευμένου)πολέμου το κκε δέν έχει επιχειρήσει να προσεγγίσει με δημιουργικό και επαναστατικό τρόπο την πραγματική κατάσταση που διαμορφώνεται στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Προβάλλει μία γενικόλογη και άσφαιρη συνθηματολογία χωρίς αιχμές(πουθενά η λέξη ΔΝΤ) με κέντρο μία ..."λαϊκή εξουσία" που υπονοεί ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για την ανατροπή του καπιταλισμού απο την μία πλευρά και απο την άλλη αποποιείται με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία,οποιαδήποτε μορφή ριζοσπαστισμού και δράσεων που αμφισβητούν την πεπατημένη και καθιερωμένη αντίδραση που ακόμη και στην προηγούμενη φάση του εργατικού κινήματος ήταν αναποτελεσματική και αδιέξοδη.

Η αναφορά στην Κερατέα μόνο θλίψη πρέπει να προκαλεί,αφού (χωρίς εξιδανικεύσεις κι κάθετες ερμηνείες),η αυταπάρνηση και η επιμονή των κατοίκων της έχει στριμώξει την κυβέρνηση,έχει προκαλέσει εσωτερικές τριβές στις δυνάμεις καταστολής και έχει αποκαλύψει εν τέλει την αποτελεσματικότητα του λαϊκού παράγοντα,όταν παλεύει με στόχους,χωρίς προκαταλήψεις και αναστολές απέναντι στην αστική νομιμότητα.

Εάν αναζητήσει κανείς το ποιοτικά διαφορετικό στοιχείο που έχει προκύψει τον τελευταίο χρόνο στη δράση του κκε,είναι κατ' αρχήν, το συμμάζεμα των δυνάμεών του σε μέτωπα και η αναγωγή τους σε συμμαχία.

Τί άλλο είναι το ΜΑΣ στα παν/μια και τα ΤΕΙ,τί είναι η νεκραναστημμένη ΟΓΕ,τί είναι η ΠΑΣΥ,παρα μετονομασίες μαζικών φορέων,παρατάξεων και οργανώσεων για τις ανάγκες κατασκευής μετώπων με αμιγώς κομματικές προδιαγραφές.Το καταστροφικό είναι όλη αυτή η αδιέξοδη διαδικασία όχι μόνο δέν βοηθά τη λαϊκή συσπείρωση και ενότητα στη βάση ενός προγράμματος αγωνιστικής δράσης με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά,ενάντια στα φαινόμενα εκφυλισμού και συμβιβασμού της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των αστικών επιλογών,αλλά διαμορφώνουν προνομιακά ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με τα πρωτοπόρα αγωνιστικά τμήματα εργαζομένων και νεολαίας που έχουν καί το φορτίο αλλά καί την αποδεδειγμένη πρόθεση να συγκρουστούν με την κυρίαρχη πολιτική.

Το περίεργο ταυτόχρονα είναι ότι η τακτική αυτή συνοδεύεται με ανοιχτά διασπαστικές πρακτικές στο κίνημα όπου και όταν οι κομματικές επιλογές δέν συμμορφώνουν τις μαζικές διαδικασίες.Οι επιλογές διάσπασης στα πανεπιστήμια(μέσω των χωριστών εκλογών) είναι το ποιό ξεκάθαρο δείγμα της πρακτικής που θυσιάζει ένα παραδοσιακά ριζοσπαστικό τμήμα της νεολαίας,που υπονομεύει μαζικές διαδικασίες και αγωνιστικές αποφάσεις,στο όνομα της συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και της ΕΦΕΕ.

Στον ίδιο καμβά,ενώ οι προτροπές και τα συνθήματα για ανυπακοή αντιλαλούσαν ακόμη,την ίδια στιγμή το κκε γύριζε την πλάτη στα κινήματα άρνησης πληρωμών και περιοριζόταν σε δράσεις εσωτερικής κατανάλωσης και διάρκειας σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. 

Στις συνθήκες που έχει διαμορφώσει η κρίση οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη να "ακουμπήσουν" σε μία μαζική,ισχυρή και οργανωμένη δύναμη που να είναι ανεκτική στα στραβοπατήματα και τις υπερβολές της λαϊκής οργής, να μήν την αποποιείται,να κατανοεί την ψυχολογία τη σύγκρουσης με την κρατική καταστολή αλλα και την αναγκαιότητά της, να μήν την "χαρίζει" στους προβοκάτορες,να υποδέχεται το δυναμισμό και την αυθόρμητη δράση για να τη μετατρέψει σε συνειδητή πάλη και οργανωμένη δύναμη ανατροπής και όχι σε κάθε ευκαιρία να χαριεντίζεται με την αστική νομιμότητα και τη συνταγματική τάξη.

Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δέ φαίνεται να γοητεύονται με την επίκληση του παράδεισου της ¨λαικής εξουσίας" τη στιγμή μάλιστα που η κόλαση που καθημερινά ζούν,βράζει.
Αυτό δέ σημαίνει ότι ο στόχος της ανατροπής είναι πίσω και μακριά.Κάθε άλλο,είναι κοντά και μπροστά μας,αλλά είναι δράση,πράξη αίτημα,οργάνωση,ιδέες,πολιτική και δυνατότητα.Το πόσα κοιτάσματα χρυσού και βωξίτη έχει η χώρα μας,θα έχει αξία αναφοράς και ανάλυσης, όταν το ζήτημα της εξουσίας θα έχει δρομολογηθεί και όχι όταν η εργατική τάξη θα αναζητά τον τρόπο να ανατρέψει ένα νόμο,να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις των αρχών του αιώνα,ή να αντιμετωπίσει βασικά ζητήματα επιβίωσης και διατροφής.

Στην ομιλία της γγ του κκε όμως δέν υπήρχε ούτε μία φορά η λέξη "σοσιαλισμός",ούτε μία φορά η λέξη "επανάσταση".Οι αναφορές στην "ανατροπή" αφορούσαν τις εκλογές και την  αναγκαία ενίσχυση του κόμματος.

Είναι σαφές ότι πολιτικά,ιστορικά και ιδεολογικά οι διαφορές με το ρεύμα που τροφοδοτεί το στίγμα της ηγεσίας του κκε, είναι μακριά και πίσω απο τα οράματα και τις προσδοκίες για την θεμελίωση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, σύγχρονου φορέα της κομμουνιστικής και επαναστατικής προοπτικής,εκφραστή των άμεσων και ιστορικών συμφερόντων της μισθωτής εργασίας,εργαστήριο θεωρητικής και ιδεολογικής ανάκαμψης του Μαρξιστικού κεκτημένου και της Λενινιστικής συνέχειας.
Δέν είναι αυτό όμως που κρίνεται στη συγκυρία.Η αριστερά δέν έχει δικαίωμα να υστερεί στα ιστορικά της καθήκοντα και να καθυστερεί στις καθημερινές μάχες προκρίνοντας την εσωτερική αναζήτηση και την εσωστρέφεια.

Στο μεταξύ η επίθεση του κεφαλαίου γενικεύει την απογοήτευση,οδηγεί σε ατομικές συμπεριφορές και λύσεις στο ζήτημα της επιβίωσης,υπονομεύει τις μαζικές  δράσεις  και τη συλλογικότητα,ενισχύει αντιδραστικές διεξόδους και ενσωματώσιμες προοπτικές με φαινομενικά ρεαλιστικές λύσες,αφήνει περιθώριο και ανοιχτούς δρόμους σε εναλλακτικές διαδρομές του κοινωνικού ζητήματος,προς όφελος του κεφαλαίου, απο προβεβλημμένες προσωπικότητες του αστικού προσωπικού.

Εάν οι επιλογές της ηγεσίας του κκε δέν υπαγορεύονται απο την αποδοχή ενός ρόλου αφομοίωσης των εργατικών αντιστάσεων και απαξίωσης της ανατρεπτικής τους δύναμης,οι αγωνιστές του κκε έχουν ιστορικό καθήκον να υπερβούν τις επιλογές της ηγεσίας τους,να ρίξουν τα τείχη που υψώνει καθημερινά μέσα απο ψέματα και προβοκάτσιες (πχ Αντωνόπουλος),διασπάσεις και διαχωρισμούς,για να οικοδομηθεί ένα κίνημα ανατροπής,αισιοδοξίας και εργατικής αλληλεγγύης,που μέσα απο άμεσα καθήκοντα και στόχους,με σχεδιασμό που θα προκαλεί γεγονότα,θα επιχειρεί να επιβάλλει με όρους ταξικής ενότητας,την κοινωνική ρήξη και την πολιτική ανατροπή στο καθεστώς εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας που χτίζει η κυβέρνηση με τα υλικά της ΕΕ και του ΔΝΤ,για να στεγάσει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου.