Πρωτοφανής νεολαιίστικος ξεσηκωμός-σεισμός στην ιταλική αριστερά!

       του Γιώργου Μητραλιά

Ο μεγαλύτερος νεολαιίστικος ξεσηκωμός των τελευταίων 30 χρόνων, καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις και χιονοστιβάδα καταλήψεων σχολών και σχολείων παντού, σε όλη την Ιταλία. Ιταλική κοινωνική άνοιξη στη καρδιά του φθινοπώρου!
Αλλά όχι μόνο: Αρχή ανατροπής και ρήξης με το πολιτικό παρελθόν, καμπή στη σύγχρονη ιστορία της χώρας και όλα αυτά ενώ οι πάντες διαπίστωναν, όχι άδικα, μέχρι πριν μερικές βδομάδες, ότι η Ιταλία του Μπερλουσκόνι είχε αγγίξει πάτο και βρισκόταν στο «έτος μηδέν» της ιστορίας της!...

Πώς φτάσαμε όμως -σε χρόνο ρεκόρ- σ’αυτή τη μεγάλη ανατροπή στην οποία πρωταγωνιστεί μια (σπουδάζουσα και εργατική) νεολαία που απεργεί, διαδηλώνει και κάνει καταλήψεις με σημαία της το σύνθημα «Εμείς τη κρίση δεν την πληρώνουμε» (Noi la crisi non la paghiamo); Την απάντηση τη δίνει η σημαδιακή 17η αυτού του Οκτώβρη, ημέρα γενικής απεργίας των ανεξάρτητων ριζοσπαστικών συνδικάτων ενάντια στη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Μια ιστορική ημέρα που δημιούργησε και συνάμα αποκάλυψε μια εντελώς νέα ιταλική πραγματικότητα.
Πράγματι, η απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων βάσης Cobas, Rdb-Cub και Sdl, που έγινε παρά την αντίθεση των τριών παραδοσιακών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών (CGIL, Cisl, Uil), χωρίς τη στήριξη της ρεφορμιστικής αριστεράς και με μόνη ουσιαστική πολιτική υποστήριξη και συμμετοχή από τη Sinistra Critica (Κριτική Αριστερά), γνώρισε μια επιτυχία που δεν την είχαν προβλέψει ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι οργανωτές της: Πάνω από 2 εκατομμύρια απεργοί και τεράστια συμμετοχή στη κεντρική διαδήλωση στη Ρώμη, που ήταν τουλάχιστον υπερδιπλάσια εκείνης που είχαν οργανώσει μια βδομάδα πριν (11 Οκτωβρίου), χωρίς κανένα στόχο και για καθαρά εσωτερική τους κατανάλωση, τα κόμματα της πρώην Αριστεράς του Ουράνιου Τόξου.
Το δίδαγμα αυτής της 17ης Οκτωβρίου έβγαζε ήδη μάτια: ένα μεγάλο κομμάτι της ιταλικής κοινωνίας, με επικεφαλής την εργατική και σπουδάζουσα νεολαία, είναι διάθεσιμο και διψάει να αναλάβει δράση ενάντια στη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Υπό έναν όμως όρο: Να του προτείνονται ξεκάθαροι ριζοσπαστικοί στόχοι και να μην χειραγωγείται από τις γνωστές κεντροαριστερές γραφειοκρατίες! Η συνέχεια των εξελίξεων επιβεβαίωσε απόλυτα αυτή τη πρώτη διαπίστωση. ΄Εχοντας κερδίσει σε αυτοπεποίθηση και ριζοσπαστισμό και επωφελούμενο των νέων ευνοϊκών συσχετισμών δυνάμεων, το νεολαιίστικο κίνημα απλώθηκε, διευρύνθηκε στους γονείς και στο διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό, κλιμάκωσε ακαριαία τη δράση του και κατάφερε την αμέσως επόμενη βδομάδα να καταλάβει εξ εφόδου το προσκήνιο, να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό και να γελοιοποιήσει τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι, αποδεκνύοντας στη πράξη ότι δεν είναι ανίκητος!...
Ο ξεσηκωμός της ιταλικής νεολαίας είναι σε πλήρη εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Ωστόσο, το εθνικό κάλεσμα «των υπό κατάληψη σχολών του πανεπιστημίου Λα Σαπιέντσα της Ρώμης», που αποτελούν την αναγνωρισμένη πρωτοπορία του κινήματος, δίνει μια ιδέα τόσο του στίγματος όσο και της συνέχειας του αγώνα. Κατ’αρχήν, του στίγματος όταν υπενθυμίζει ότι το σύνθημα «Εμείς τη κρίση δεν την πληρώνουμε» (που βγήκε από το κίνημα της Ρώμης) «έγινε διάσημο και πέρασε από στόμα σε στόμα και από πόλη σε πόλη» επειδή «είναι απλό και συνάμα άμεσο: η παγκόσμια κρίση είναι κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, της χρηματιστικής κερδοσκοπίας, ενός συστήματος χωρίς κανόνες και δικαιώματα, των μάνατζερ και των εταιριών χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Αυτή τη κρίση δεν μπορεί να την πληρώσει η εκπαίδευση, το πανεπιστήμιο, η υγεία, οι φορολογούμενοι (….)
Από τους φοιτητές μέχρι τους επισφαλείς, από το κόσμο της εργασίας μέχρι εκείνο της έρευνας, κανείς δεν θέλει να πληρώσει τη κρίση, κανείς δεν θέλει να κοινωνικοποιηθούν οι ζημιές εκεί όπου ο πλούτος ανήκει για χρόνια σε λίγους, σε ελάχιστους». Και κατόπιν, της συνέχειας όταν καλεί «όλες τις κινητοποιημένες σχολές της χώρας να κάνουν το ίδιο πράγμα: αφού θέλουν να χτυπήσουν τις καταλήψεις, ας καταληφθούν άλλες χίλιες σχολές και σχολεία!
Και επιπλέον, στη συνέχεια της πρωτοφανούς επιτυχίας της απεργίας και των διαδηλώσεων της 17ης Οκτωβρίου, που οργανώθηκαν από τα συνδικάτα βάσης, εκτιμούμε ότι ήλθε η ώρα για να δώσουμε μια ενωτική και συντονισμένη απάντηση στους δρόμους των πόλεών μας. Προτείνουμε δυο εθνικές κινητοποιήσεις: μια μέρα κινητοποίησης την Παρασκευή 7 Νοεμβριου, με διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις. Και μια μεγάλη εθνική διαδήλωση του κόσμου της εκπαίδευσης στη Ρώμη τη Παρασκευή 14 Νοεμβρίου».

Προσοχή λοιπόν στην Ιταλία του Φθινοπώρου 2008. Στη διπλανή μας χώρα βρίσκεται σε εξέλιξη κάτι κοινωνικά και πολιτικά κοσμογονικό που το είχαμε όλοι μας μεγάλη ανάγκη…

Powered by ScribeFire.