Ανάψαν τα φυτίλια στην αγορά..

Μεγάλο και βροντερό το κανόνι που έσκασε σε εταιρίες του όμιλου ΑΣΠΙΣ.
Η αναμενόμενη ανάκληση της άδειας λειτουργίας εταιρειών του ομίλου λόγω της αδυναμίας κάλυψης του κεφαλαίου φερεγγυότητας δέν αφήνει μονάχα χιλιάδες ασφαλισμένους ιδιαίτερα στον κλάδο αυτοκινήτου ακάλυπτους και εκτεθιμένους,αλλά δημιουργεί και τεράστιο θέμα με τους εκατοντάδες εργαζομένων του ομίλου που σε μία νύχτα βρίσκονται στην κυριολεξία στον αέρα,χωρίς εργασία και το μέλλον τους να προδιαγράφεται αβέβαιο.
Ο όμιλος με περσινά στοιχεία είχε 1.100.000 πελάτες και 2.000 διοικητικό προσωπικό συμπεριλαμβανομένων της ΑΣΠΙΣ BANK και άλλων εταιριών του ομίλου.
Εάν σε αυτή την εικόνα προσθέσουμε το δύκτιο σαφαλιστών και πρακτόρων γίνεται αντιλυπτό το τεράστιο μέγεθος του κοινωνικού προβλήματος που προκύπτει.
Το πρόβλημα ήταν γνωστό εδώ και τρία χρόνια για τον όμιλο ΑΣΠΙΣ,χωρίς να είναι ή μοναδική ασφαλιστική εταιρεία ιδιωτικών ασφαλίσεων που "ακούγεται" ή αδυνατεί να καλύψει τις κεφαλαιακές της ανάγκες.
Η μεγένθυση της ασφαλιστικής αγοράς και τα περιθώρια κέρδους που απολαμβάνει ο κλάδος των ασφαλίσεων δέ φαίνεται να συνοδεύετηκε απο την ανάπτυξη μίας "υγιούς" και στέρεης επιχειρηματικής βάσης που και η εποπτική αρχη (Επιτροπή Εποπτείας Ιδιωτικής Ασφάλισης - ΕΠΕΙΑ)θεωρεί ότι είναι απαραίτητη για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ασφαλισμένων.
Άλλωστε η αδυναμία της εποπτικής αρχής να δώσει λύση στο χρόνιο θέμα που είχε προκύψει δέν προκαλέι μονάχα ερωτηματικά για τους λόγους που το άφησε να "σέρνεται" για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα,αλλά και γιατί θεώρησε χρήσιμο να δώσει τέλος σε αυτή την "εκρεμμότητα",λίγες ημέρες πρίν απο τις εκλογές. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι με αυτό τον τρόπο ασκείται μία κοινωνική πίεση που αντικειμενικά χρεώνεται εκλογικά στην κυβέρνηση και δημιουργεί θετικές προσδοκίες για το τρόπο που θα χειριστεί τα θέματα η ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Ταυτόχρονα όμως οπλίζεται καί η επιχειρηματολόγία της σημερινής αντιπολίτευσης απέναντι στο κοινωνικό πρόβλημα και την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει,αφού με την ελλείψη ταξικού-επιθετικού,εργατικού κινήματος,φαινόμενα τέτοιου είδους δημιουργούν γενικευμένη ανασφάλεια,ακυρώνουν τις κοινωνικές αντιρρήσεις και αποδυναμώνουν τις όποιες εργατικές αντιστάσεις.
Προφανώς ο τυφώνας της παγκόσμια καπιταλιστικής κρίσης που ένα χρόνο μετά τη Leman Brothers και τη Wall Street,επισκέπτεται το δεύτερο σε μέγεθος ασφαλιστικό όμιλο της χώρας,δέν είναι περαστικός.
Το κλείσιμο του Ελ.Τύπου,το τεράστιο μέγεθος κυκλοφορίας ακάλυπτων επιταγών (με πρώτη αυτήν του προέδρου της ΑΣΠΙΣ - Π.Ψωμιάδη),η ανασφάλεια στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στους εργαζόμενους του Αγούδημου,είναι κομμάτια της ίδιας εικόνας που σχηματίζει το βάρβαρο και απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού.

• Η εργατική απάντηση είναι σαφές ότι δέν μπορεί να έρθει απο τα κόμματα -εκπροσώπους της αστικής πολιτικής.Η ψήφος σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι επιβεβαίωση,δικαίωση και μονιμοποίηση της αντεργατικής πολιτικής,είναι πληρεξούσιο για την επίθεση ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία,για να χρεωθούν το βάρος της κρίσης,τις συνέπειες της μακρόχρονης ύφεσης και της πτώσης των κερδών, οι εργαζόμενοι και όχι οι παραγματικοί υπέυθυνοι,αστικές κυβερνήσεις και επιχειρηματίες.

• Η εργατική απάντηση δέν μπορεί να δωθεί ούτε απο μία Αριστερά "φορέα" μικροαστικής πολιτικής,υποταγμένη στον κυρίαρχο συσχετισμό, στην ήττα και τη στασιμότητα στο εργατικό κίνημα,που ψάχνει τη δύναμή της στα κοινοβουλευτικά έδρανα και ξεχρεώνει τον κοινωνικό της ρόλο με ψήφους περιορισμένης διάρκειας.Που αντί να "βάζει φυτίλια" στους κοινωνικούς αγώνες , προσπαθεί,εκλπηρώνοντας τον συνταγματικό της καθήκον, να τους υποβαθμίζει σε διάσπαρτα και ασύνδετα μέτωπα χωρίς δυναμική και νικηφόρα προοπτική.

Η δυνατότητα να εκπροσωπηθούν τα πραγματικά, σημερινά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων είναι σήμερα,αδύναμη.
Ούτε το ΚΚΕ,ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν και (για διαφορετικούς λόγους)δέ θέλουν να υπερασπιστούν τα αυτοτελή-ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων.
Οι ενωτικές και ελπιδοφόρες απόπειρες της ανατρεπτικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς,(ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α)στο βαθμό που αρνούνται να εμπιστευθούν την κοινωνία,να ανοίξουν πολιτικά και ιδεολογικά μέτωπα και αναζητήσεις για το παρόν και το μέλλον,που αρνούνται να αποποιηθούν(οριστικά και καθολικά) το ρόλο της συμπληρωματικής δύναμης-πίεσης, πότε σε αστικά και πότε σε (δήθεν) εργατικά κόμματα και κοινωνικές δυνάμεις,που αδυνατούν να διαμορφώσουν αυτοτελή και ανεξάρτητο πόλο παραγωγής ιδεών,δράσης και οργάνωσης των εργατικών συμφερόντων,τότε θα παραμένουν απλά μία τίμια εκλογική επιλογή, αλλά ποτέ μία πολιτική δύναμη κοινωνικής ανατροπής και ελπίδας.